SEHRAN ALLAHVERDİ – 60
Yaza bilmədiklərimi çəkən rəssam
Mən bir rəssam tanıyıram – Sehran Allahverdi. Soyadının Allahverdi olması da diqqəti çəkir (Bizim də soyadımız Tanrıverdiyevlərdir). Bəli, onu Allah özündən sonra təbiəti, insanları yaratmaq üçün bizə bəxş edib. Hər şəxs bu qüdrətə, bu fitri istedada malik deyil. Seçilən insanlar sırasındadır Sehran Allahverdi. Həm çəkdiyi əsərləri, həm də şeirləri ilə. Çəkə bilmədiklərini şeirlərində, yaza bilmədiklərini rəsmlərində deyir.
Gec tanıdıq rəssamı amma sanki çoxdan tanıyırıq. Ailəvi dost olmaq da varmış qismətimizdə. Və heç bilməzdim ki, bir gün Giya ilə məni də öz politrasının köməkliyi ilə əbədiləşdirəcək. Ən sevdiyim əsəri isə tanınmış yazıçı Meyxoş Abdullahın “Saçlarından asılan qız” hekayəsinə çəkdiyi rəsm idi. Çox əsərlərinə, əsasən də insan portretlərinə daha çox rast gəlirik. İnsanların duyğularını, düşüncələrini, iç dünyasını öz əsərlərində daha dolğun ifadə etmək bacarığı aydın görünür rəsmlərdə. Belə əsərlərdən biri də atamın ildönümünə kətan üzərində çəkdiyi rəsmdir. Rəssam atamı cəmi bir dəfə görmüşdü və öz könül diqtəsi ilə onu rəsmdə əbədiləşdirməyə söz verdi. Təsadüflər zərurətdən doğur deyirlər. Çünki Givi atam haqında bir illiyinə kitab çap etməyin vacib olduğunu mənə demişdi. Yazmadım, ona görə yox ki, yaza bilmədim. 70 illik bir ömrün kədərini, sevincini bir kitaba sığışdırmaq sözün əsl mənasında mənə çətin gəlirdi. Atamın keşməkeşli günləri yadıma düşəndə gözlərim dolurdu. Ağlamağımı isə Givi görsə bunu mənə yazdırdığına görə peşman olacaqdı. Əlbəttə, Givi də öz qaynatasının ölümünə biganə qala bilmirdi. Məhz bu səbəbdən onu kitabda əbədiləşdirmək istəyirdi. Bir övlad kimi atamın ruhu qarşısında borcluyam. Yazını onsuzda yazacam – gücümü, qüvvəmi toplayıb. Ancaq bu gün atam haqqında kağız üzərində yaza bilmədiklərimi rəssam öz kətanı üzərində yazdı – özü də necə yazdı! Bu isə zərurətdən doğan bir təsadüf idi. Atamın gözlərində əzab, üz cizgilərində 16 yaşından ailənin yükünü daşıdığı çətinlikləri ifadə olunmuşdu. Buna baxmayaraq atam bu halından razı idi çünki rəssam onu çətinliklərdən qurtarmaq üçün cənnətdə yaratmışdı – sanki məkanı cənnət idi...elə cənnət oldu da. Bu isə mənim fikirlərimlə üst-üstə düşürdü. Çünki dünyasını dəyişən günü içimdə bir hiss yarandı – atam dünya əzabından qurtardı.
Ruhu şad olsun, ATA!
Bu gün Sehran Allahverdi imzası çoxlarına tanışdır. Hətta Türkiyədə əsərlərinin sərgisi keçirilib. Buna da sevinirik. Axı onun buna haqqı var. Nəinki 44 günlük müharibədə hətta birinci Qarabağ döyüşlərində də o susmayıb. Necə deyərlər fırçasını silaha çevirib. İlk çəksiyi əsərlərdən biri də Birinci Qarabağ döyüşlərində Şuşa uğrunda qəhrəmancasına savaşan və hələ də sağ və ya şəhid olduğu bilinməyən itkin qardaşının rəsmi, oğul həsrəti çəkən gözüyaşlı anasının portreti olub. İkinci Qarabağ döyüşlərində də belə əsərlərin sayı çoxalmaqda davam edib. “30 il yol gələn avtobus” əsərini qələbə müjdəçisi hesab etmək olar. Rəssam heç kimi görə bilmədiyi bir avtobusun Bakıdan Şuşaya doğru yol getdiyini görürdü. 30 il yol gələn avtobus baharın müjdəsini gətirən qaranquşa bənzəyirdi. Şuşada qələbə sevincini bölüşmək istəyən insanlar vardır avtobusda. Rəssam bu xoş müjdəli avtobusun Şuşaya getdiyini də fırçasının köməkliyi ilə insanlara xəbər verdi...
Çox insanlar getdi Şuşaya. Bu dəfə növbə elə rəssamın özünündür.
Sehran Allahverdi əsərlərinin Şuşada sərgilənməsinə qərarlıdır ki, itkin qardaşının izini orada hiss etsin.
Rəsmlərin sonunda yazdığı “Sehr An” imzası... An içərisində yaratdığı fikirləri ilə sanki insan sehrli bir aləmə düşür. Bu isə onun digər əsərlərində daha aydın görünür.

Artıq Sehran Allahverdi imzası Səttar Bəhlulzadə, Tahir Salahov, Nəzai Mətin və digər imzalar sırasında özünəməxsus yer tutmaqdadır. Rəsmləri haqqında rəssam gözü ilə fikir bildirən İnsan isə Azərbaycanın Əməkdar Rəssamı Rais Rəsulzadə olmuşdur.
Yazımın qəhrəmanı 60 illik yubileyinin sevincini yaşamaqdadır. Çox istərdim ki, bu sevincə bir sevinc də əlavə olunsun – ona rəssamlığın Ali Mükafatı olan “Tahir Salahov” Mükafatı verilsin.

Xatirə Mikayılqızı