Ofelya QAFAROVA yazır:

Duyğularım dalğalar kimi...

Duyğularım sahilə vuran dalğalar kimidir.
Dinləsən rahatlıq taparsan, içinə girsən batıb gedərsən.
Bu dalğalar bir melodiyanı əks etdirsə də qulaqlarında, əslində özünü bitirir qaranlığında.
Artıq sadəcə bir yol var bu sonsuz ənginlikdə. Mən isə daha qeyb olmadan itirdim özümü, bitirdim hər fəlakətli, bəlağətli sözümü bu gərginlikdə. Geriyə boş misralar, mənasız söz yığınından ibarət sətirlər qaldı.
Bir parça mən qaldım, bir parça sən.
İncidənsə qalmaq deyilmidir yarım-yarım, olmaq deyilmidir parça-parça? Əlimdən gələnsə uzaqlaşmaqdır qaça-qaça.
Ruhunun bədənində məhv oluşunu hiss edirsən. Gündən-günə solar ləçəklərin, bitər seçənəklərin. Yanmış, kül olmuş ruhun qəsr olar beləcə bədəninə.
Sən də olursan onlardan biri - daim qaçışdıran, çatışdıran, acını hər yolla yatışdıran, bitkinliyi alışdıran - ölülərdən biri.
Ruhunu satmış, mənliyini atmış o kölələrdən biri.
Gün keçir, il keçir, saç ağarır, ruh bozarır, bədən qaralır.
İndi keçmiş olur, keçmiş bitmiş olur, sənsə itmiş.
Artıq bütün dəftərlər bağlanmış, qələmlər tükənmiş olur.
Gözlərin saralmış səhifələrdə, qara-qura yazılarda, qorxudan yarım qalmış fəsillərdə, ağrıdan heç bitməmiş olacaq yaralarda dolanır.
İçin daralır, zehnin qaralır, gözlər çarəsizliklə qapanır.
Gözlərin yaşarır, hıçqırığınsa həbs olur bədəninə. Fəryadın əbəs olur əcəlinə.
Ölmüş ruhunsa sadəcə bəsdir həcərinə...