Azərbaycan Qaçqınlar Cəmiyyəti İdarə Heyətinin növbəti yığıncağı keçirilib. Butov.az Modern.az-a istinad edərək bildirir ki , yığıncaqda soydaşlarımızın Qərbi Azərbaycan (indiki Ermənistan) ərazisindən sonuncu – 1988-ci il deportasiyasının 25 illiyi ilə bağlı məsələ müzakirə olunub və ölkə prezi¬dentinə bu tarixin dövlət səviyyəsində qeyd olunması ilə bağlı müraciət ünvanlanıb.
Müraciətdə deyilir: “Bu il dekabrın 5-də xalqımızın 1988-ci il soyqırımı və deportasiyasının 25 ili tamam olur. Lakin çox təəssüflə qeyd edirik ki, hər il bu tarix Azərbaycanda, adətən, qeyd olunmur və əhəmiyyətsiz bir gün kimi ötüb keçir. Bu, bizi ağrıdır, çünki biz 1988-ci ildə Qərbi Azərbaycanda soyqırımına məruz qalmış, Vətən itirmişik və bu Vətən həm də bütün Azərbaycan xalqının Vətəni, tarixi torpağıdır. Unutmaq lazım deyil ki, o vaxt hələ 20 Yanvar, Xocalı faciələri baş verməmişdi, hələ torpaqlarımızın 20 faizi işğal altında deyildi, hələ bir milyon qaçqınımız, məcburi köçkünümüz yox idi, amma Qərbi Azərbaycanda – indiki Ermənistan ərazisində, öz tarixi torpaqlarında azərbaycanlıların soyqırımı start götürmüşdü. Hər gün əlbəyaxa toqquş¬malar, lokal münaqişələr, həbslər, təzyiqlər bir-birini əvəz edirdi. Ermənilər Azərbay¬candan Qarabağı tələb edirdi, qərbi azərbay¬canlılar isə Ermənistanda ermənilərə qarşı Qarabağ uğrunda mübarizəyə qalxmışdılar”.

Daha sonra müraciətdə sayı 1988-ci ildə 250 min nəfər olan, bu gün isə 500 min nəfərə yaxınlaşan 1988-ci il Qərbi Azərbaycan qaçqınları adından ölkə prezidentinə üz tutularaq: “Ölənlərimizin xatirəsinə hörmət, sağ qalan¬la¬rımızın Vətən yarasına məlhəm olaraq tariximizin 1988-ci il soyqırımının 25 illiyi mü¬nasibətilə müvafiq Prezident Fərmanı vermənizi xahiş edirik. İnanırıq ki, bu sənəd tariximizin 1988-ci il faciəsinin unudulmasının qarşısını alacaq və bu faciənin bir çox qaranlıq məqamlarını araşdırmağa kömək edəcəkdir. Əks-təqdirdə bu tarix və onun təfərrüatları itib-batacaq və biz gələcək nəsillər qarşısında məsuliyyət daşıyacağıq”.

Müraciətdə Qərbi Azərbaycan qaçqınlarının istəkləri də öz əksini tapıb: “Biz Qərbi Azərbaycan qaçqınları nə istəyirik? Biz istəyirik ki:
– 1988-1992-ci illərdə Qərbi Azərbaycandan neçə ailə, neçə nəfər soydaşımız qovulub, onlar neçə yaşayış məntəqəsindən və hansı yaşayış məntəqələrindən di¬dərgin düşüb, bu zaman neçə nəfər və kimlər ermənilər tərəfindən qətlə yetirilib, kimlər yaralanıb, kimlər şikəst olub, bu vaxt insanları¬mıza nə qədər maddi və mənəvi ziyan dəyib, bu soyqırımı nəticə¬sində millətimizin nə qədər tarixi və dini abidəsi erməni işğalı altında qalıb və bu abidələrin sonrakı taleyi necə olub və s. kimi suallara dəqiq cavab verilsin;
– bu soyqırımının arxivi yaradılsın;
– Bakıda Qərbi Azərbaycan torpaqlarımızı yada salan bir tarixi abidə ucaldılsın, bir muzey yaradılsın, deportasiya və soyqırımını araşdıran bir elmi-tədqiqat mərkəzi təşkil edilsin;
– Qərbi Azərbaycan qaçqınlarının qaçqınlıq statusu, bu statusdan irəli gələn bəzi güzəştləri bərpa olunsun, onların öz tarixi vətənlərinə qayıtmaq hüququ tanınsın;
– bu tarixi faciənin təfərrüatları orta məktəb dərsliklərinə daxil edilərək millətin balalarına tədris edilsin və s.”