Atalar deyib ki, gecənin xeyirindən, gündüzün şəri yaxşıdır. Bir də uşaqlıqda eşitmişəm ki, gecə vaxtı mümkün qədər çalışıb küçəyə çıxmayasan.

Deyilənə görə, gecənin qaranlığında küçədə adətən "qara" adamlar var - gəl edib, "qara" işlərlə məşğul olar. Amma di gəl ki, kimə deyirsən? Mənim bu anlamamaq inadkarlığım olmaya da... Bir də zəhrimara qalmış bu səbirsizliyim və hövsələsizliyim. Nə var, nə var karta pul köçüb, mütləq ki, gərək gecənin bir aləmində o pulu kartdan çəkim. Əl qərəz. Gecə bir yana, bu yağışlı - küləkli havada papağımı başıma qoyub, paltomu da geyinib düzəldim yola. Evimizlə bankomat arasında isə nə az, nə çox 15 - 20 dəqiqəlik yol var. Bu yolu qət edərək mənzil başına çatdım. Ünvana yetişəndə isə bankomatın qarşısında xeyli adam gördüm. Sırada öz yerimi tutdum. Məndən sonra da gələnlər oldu. Beləliklə, az vaxtda sıralarımız böyüdü. "Gecə saat 12-yə işləyir, amma sən bir növbəyə bax", "görəsən, bunlar da mənim qədər tərsdilər?" - deyə özüm - özümlə danışırdım ki, birdən sağ əli ilə kiçik qız uşağının sol əlindən bərk yapışmış qara libaslı, qara xallı, "qara" xala ortalıqda peyda oldu. Elə bu vaxt mənim bankomat qarşısındakı növbəm yetişdi. Yenicə maaş kartın cibimdən çıxarmışdım ki, bu "qara" xala özünü məndən önə ataraq uca və qulaqbatıran cır səslə: "Mən səndən öncə gəlmişəm" - dedi. Bu qədər camaat arasında yalan danışması bir yana, üstəlik də yalanla az qalırdı vurub göz çıxarsın. Çox keçmədi ki, növbə gözləyənlər bu "qara" qadına haqqlı olaraq öz etiraz səsini ucaltdılar. "Qara" qadının əlindən tutan balaca qız birdən: "Axı biz ən axırda gəlmişik, bu oğlan bizdən qaaaa... " - sözün tamamlamamışdır ki, "qara" qadın sol əlinin arxa tərəfi ilə uşağın ağzının üstündən sərt bir zərbə vurdu. Uşağın nitqinin quruması ilə orada olan hər kəsin səsi də kəsildi. Sanki qurbağa gölünə daş atmısan. Doğrusu, qarşımda peydahlanan bu qır - qızıllı, gözqamaşdıran şubalı "qara" qadının vəhşiliyini heç kəs gözləmirdi, elə mən də. Onun xarici görünüşü ilə ağzından çıxan "allı - güllü" təhqiramiz ifadələr və göstərdiyi "qəhrəmanlıq" heç üst - üstə düşmürdü.

Düzü dodaqlarını şişirtmiş, üzünü və qaşını dartdırmış, qadınlıq simasından çıxmış, dodaqlarını yersiz boyamış, üzünə çəkilmiş kirşanın belə yamaq kimi görsəndiyi bu qadını ilk görəndə hardasa içimdə bir qorxu yaşanmışdı. Bəli, bəli düz eşitdiniz. Qorxu...

Xarici görünüşü al - əlvan, daxili aləmi isə "qap - qara" olan bu qadından axı necə qorxmayasan?

Qorxunu bir kənara qoyaq. Mənim fikrim balaca qızın yanında idi. Onun gözlərindən dayanmadan yaş ələnirdisə, mənim də bu acı mənzərədən sanki ürəyimə köz ələnirdi.

Qadının zərbəsi isə yanındakı uşağın gözlərinə qaranlıq çökdürmüşdü. Üstəlik də hələ həyatın istisini - soyuğunu anlamayan, acısını - şirinini dadmayan, düzünü - əyrisini dərk etməyən bu balaca qızın təkcə bu günlük səsini kəsməmişdi. Onun bir ömür boyu daxilindəki haqqın, həqiqətin səsini kəsmiş, bu balaca qızın içindəki dürüstlük hissini boğub öldürmüşdü. Camaatın isə asta - asta səsi gəlməyə başlayırdı. Mən isə hələ də yerimdə donub qalmışdım. Fransanın prezidenti Makronun üz cizgilərindən arvadı Briqitteyə bənzəyən bu "qara" qadın isə bərəlmiş gözlərini mənə tərəf zilləyərək elə hey özün haqqlı çıxarmağa çalışırdı. Mən isə bu qadının daxilində fransızların ataları dediyi kimi: "Ədalət topaldır" - ifadəsinin həqiqətini gördüm və maaş kartımı bankomatda yoxlamamış oradanca sakitcə uzaqlaşdım. Bu qara libaslı, qara xallı, "qara" qadın isə hələ də orada duranların qanın qaratmaqla və "qara" işin görməklə məşğul idi...

Əsgər İsmayılov
Bakı Dövlət Universitetinin Jurnalistika fakültəsinin tələbəsi