İçimizdə qopduq özümüzdən!

Bir yarpaq kimi sovruluruq uzaqlara. Daim yetişməyə çalışırıq bir nöqtəyə, vergüllər arasında itdiyimizin fərqinə varmadan. Mənasız həyatın axışında məna tapmağa çalışan zavallı insanlarıq biz.
Bir payız yarpağı qədər xəfif iradəmizlə, öz həyatımızı şəkilləndirdiyimizi düşünürük, əslində küləyin bizi apardığı tozlu, yağışlı cığırlarla getsək belə. Lakin biz, bilmədiyimiz yerlərdə yox, öz içimizdə itən insanlarıq. O qədər uzaqlaşmışıq ki, sadəcə dalırıq bulanıq düşüncələrə, baxıriq uzaqlara. Amma gözlər boş baxır, qulaqlar səsləri eşidir, lakin dərk etmir, artıq heç nə əvvəlki kimi deyil. Musiqi ruhunuza toxunmur, sözlər qəlbinizi oxşamır, günəş içinizi isitmir. Aynaya baxıb gördüyümüz simadan, yuxusuzluqdan qaralan gözlərdən, yorğunluqdan şişmiş üzümüzdən diksinirik.
Bir gün kitabın arasından təsadüfən düşən uşaqlıq şəkiliniz çarpır nəzərinizə. Yaxından baxırsınız o balaca uşağa, bütün xatirələriniz keçir zehninizin dolanbac küçələrindən. Gözləriniz qeyri-ixtiyari yaşarır, üzünüzdə açıqlanmaz bir təbəssüm yaranır. O məsum simalı uşağa qarşı qəlbdən bir sevgi yaranır, onun kiçik aləmində etdiyi dəcəlliklərə rişxəndlə və fəxrlə gülürsünüz. Rəğbətlə baxdığınız o uşağa, artıq aynada nifrətlə baxdığınızı unudursuz.
İçimizdə qopduq özümüzdən!
Zamanla artıq məsumluqdan sıyrılıb, boynumuza yığılan yüklərin altında əzildik. Indisə özümüzə baxamaz hala gəldik. Aynalarla deyildir bizim savaşımız, içimizdəki ayna qırıldıqdan sonra qalarmı bir mənası?
Artıq o qədər çox səs var ki, içimizdəki cılız fısıltıya kar olduq, aynada baxdığımız insanın məsumiyyətinə kor olduq, qəlbimizdən keçən sözlər yerinə deməli olduğumuz sözləri səsləndirdiyimiz an lal olduq. İtdik, batdıq, öldük lakin dirilmədik. Özümüzə xəyanət etdiyimiz an köçdü ruhumuz bu dünyadan. Özünü təslim etdi səmalara, buludlara, uzaq sonsuzluğa...
Biz insanlar - qəlbindəki arzuları torpağa basdırıb, ruhunu səmaya tapşıran bitmişliyin adını qoyduq həyat...
Daha başlamadan məğlub olduq yaşamağa...

Ofeliya Qafarova

ŞƏHİD -- ŞAHİD

...Dayan! – deyib, yaxın gəldi, öpdü onun alnından
Yay gününün xoş səhəri, bir də dağlar küləyi...
(S.Vurğun)
Şəhadətin mübarək, ŞƏHİDİM...

İnsan oğlu ağrılara qarşı təhəmmülsüzdür. Hər kəs də öz ağrısını daha güclü, dözülməz bilir. Ancaq mən hər zaman Günəşimizin doğuşundan başlamış, zülmət qaranlığın çökməsinə, ildırımın qəzəbinə, yağışın səpilməsinə, üzərində çaylar axan daşların hansı sızıltı ilə cilalanmasına, torpağın bağrından qopan hər bir cücərtinin necə bir ağrı, həsrət dolu eşqlə işığa doğru can atmasına, habelə canlı aləmin öz ətrafına -- oranın flora və faunasına müvafiq şəkildə formalaşan hər bir əzasının hansı dərəcəli müqavimətlər toplusunun hesabına ərsəyə gəlməsi prosesinə insan zəkasının dərk etməyəcəyi mübhəm olduğu qədər də çəkilməz bir acının nəticəsi olduğuna təsirlənmişəm..
Mənə görə, Haqq, Gözəllik, Həyat uğrunda özünü unudub ümumun önünə keçən, bununla da müqəddəs yürüşə -- cihada tapınan hər bir qəlb şəhidlik məqamındadır.
Düşünün, dan yerini çatlatması ilə qızardaraq müqəddəsliyin ta əzəliliyindən boylanan əbədiyyət Günəşimizə varlıq fəlsəfəsi simvolu olan Eşq və Acı çəkmək görəvi, habelə bundan rişələnən Yaranış və Candan qopan Can kimi bir missiya əslində bir-birinin içində doğ(ul)an, ayrılmaz şəkildə cilvələnən, eyni zamanda da bir-birinin sonuna rəvac verrməklə laməkan candaşlarına növbəti dünya qazandıran müqəddəs qüvvə daşıyıcılarıdır. Bu mənada, təbiətin 1 gününü bir insanın nəsibinə yazılmış ömür payı ilə üz-üzə qoymaq mümkündür. "Bütün yollar Romaya aparır" timsalı, bu fırlanan dünyanın da hər bir nəfəs dərimi arasında müqəddəs eşqlə səngiməz acının ellipsvari bir trayektoriya çizmiş olduğunu dərk edəriksə, Şəhadətliyin də Ana torpağa nədən birmənalı şəkildə doğma olduğunu və bu müqəddəsliyə hər mənada say-seçmə aşiqlərinin layiq görüldüyünü həqiqətən anlayar, Göylərin bu unikal qərarını ruhən qəbul edərik.
Elə isə, ruhu Yaradanına, şəfəqləri yaradıldığı, tapşırıldığı cahana bağlı, mahiyyəti acılardan yoğrulmuş sönməz eşqin özü olan Günəş öz ruh əkizlərini -- bu müqəddəs missiyalı mücahidlərini -- bəşəri şəhadətlilərini şəfəqlərinə qarışdırrmağa niyə tələsməsin ki?..
Hörmətlərimlə: Gülgəz NUR