Ofelya Qafarova yazır: "Zaman..."Keçmişin ötən xatirələrimi, indinin öz içində sıxışıb qalmış olduğu bataqlığıdır, yoxsa gələcəyin səbirsiz yaxınlayışımı?
O keçmiş günlər sanki toxunulmaz, uca, amma bir o qədər məsum görsənir düşüncələr dənizimdə...Izah olunmaz, xoş təbəssüm qarışığı buruq melanxoliyanı yaradır uzaq xatirələrimdə...
Insanın üz cizgilərini dərinləşdirən də zaman deyilmi? Həyatın yaşatdığı eniş-yoxuşların alında büruzə verdiyi dərinliklər, keçmişi xatırlayıb dodağın kənarına qonan gülümsəyişlər, göz kənarındakı, yanaqdakı o dərin, yaşanmış, yaşanmamış, peşmanlıqlarla dolu ötən illərin dərinlikləri gizlədir özünü...
Diqqətlə baxsanız itərsiniz o baxışların dərinliyində, ağuşuna qapılarsız gənclik illərinin gətirdiyi ehtirasın və bəlağətli nitqlərin atəşində.
Amma indi oturur və pəncərəni israrla döyəcləyən aramsız yağmuru izləyirsiniz, mübarizə aparan hər yağış damcısı içinizdə keçmişə dair küskün bir gülümsəyiş yaradır. Vaxtın keçdiyinə inandırır sizi çəhrayı səmada batmaqda olan yorğun günəş...Dalğaların sahilə vuruşuyla rahatladığınız yaşa gəlib çatmış olursuz artıq.
Sahilə vurmağa çalışan hər buruq sizi aparır sanki bir xəyal imiş kimi yaşamış olduğunuz o uzaq enişli-yoxuşlu cığırlara. Ağarmış saç dənələriniz, o acılı amma hər zərrəsi ilə gözəl olan günləri xatırlayıb köks ötdürən qövsünüz, baxışlarınızda gizlənmiş arzular, xəyallar sizi bir daha uzaqlara aparır.
Zaman keçmir, sadəcə biz itirik o zamanların arasında. Itirik bu qeyri-müəyyən məhfumun qolları altında. Sarılırmı bizə sıxı-sıxı, yoxsa nifrətlə itələyirmi bu sonsuzluq qədər uzun gözüküb, sürətlə keçən həyata? Bəlkə də zaman, ötən bir sayğacdan çox sənin onu necə hiss elədiyindir.
Hər birimiz bir zamanıq. Əqrəbimiz bəzən sürətlə, bəzən aramla keçir o yaşanmışlıqlardan. Bəzən bir əsrə, bəzənsə qısa bir saniyəyə bərabər xatirələrin uzərindən keçir o kiçik əqrəbimiz. Içimizdə yaşayırıq zamanı. Bəlkə də zaman sənin nə hiss etdiyindir, kim bilir?!