Aydın ƏŞRƏFOĞLU
“MƏNİM HEKAYƏM” kitabından

İNSAFLI OVÇU PİRİM

Payızın axırları idi. Artıq qızıl payız öz hökmranlığını, Qışa təhvil verirdi. Günəş gah çıxır, gah da batırdı. Ağaclar yarı çılpaq halda idi. Ağacların budaqlarında qalan yarpaq dənələri sap-sarı görkəm alıb cansız halda dayanmışdı. Sanki o da qışın gəlişini duyub, onun da vaxtının sona çatmasını bilirdi. Möhkəm əsən küləklər vıyıltı ilə hər tərəfə dönür və yerdən torpağı və çör-çöpləri ağuşuna alıb göyə sovururdu. Küləklər bir neçə gün beləcə əsdi. Bir gün axşam çağı külək ara vermişdi. Ətrafa sakit qoxulu sükut çökmüşdü. Bu sükutu ara bir yağış halında yağan qar dənələri pozurdu. Bununla yanaşı yavaş-yavaş hava qaralırdı. Hava qaraldıqca qar dənələri göydən enərkən bərkiyir və sanki yerə doğru ürəklə irililəyirdi. Ovçu Pirim bu mənzərəni seyr edə-edə içəri daxil oldu. O, divardan asılmış tüfənginə tərəf gedib, divardan tüfəngini ehmalca götürüb ora-burasına baxıb yenə də öz yerindən asdı. Yenidən öz yataq otağına qayıdıb çarpayısına uzandı.
Ovçu Pirim həmişə olduğu kimi bu gecə də rahat yatmışdı. Səhər açılanda yerindən qalxıb həyətə boylandı. Həyət-baca qar örtüyü ilə ağ libasını geymişdi. Ovçu Pirim həmişə əl-üzünü evdə yumazdı. Evlərinin yaxınlığındakı bulaqda yuyardı. Ovçu Pirim bu dəfə də əl-üzünü bu bulaqda yumalı oldu. Əvvəlcə o sabun, dəsmal götürüb bayıra çıxdı. Göz gəzdirib uzunboğaz çəkmələrini tapdı. Çəkmələrini geyəndən sonra bulağa yollandı. Qar qalın olduğundan cığırlar tam örtülmüşdü. Ancaq ovçu Pirim yollara bələd olduğundan qar örtmüş cığırla elə gedirdi ki, sanki cığırı canlı görürdü. Ovçu Pirim getdikcə ayağının altında qar xışıldayır və sakitliyə yeni bir can verirdi. Ağacların koğuşunda qardan gizlənmiş quşlar pırıltı ilə uçub qar əymiş budaqlara qonurdu. Şələquyruq tülkü isə yüngül addımlarla qarı yararaq dərəyə doğru irəliləyirdi. Ancaq bunlara ovçu Pirim məhəl qoymurdu. Çünki bunlar ovçu Pirimdən ötrü adi bir mənzərə idi.
Ovçu Pirim bulağa çatdı. Bulaq görünmürdü. Qar bulağın üstünü örtmüşdü. Bu bulağın yanında ara-sıra dələ və çöl heyvanlarının izləri aydınca görünürdü. Ovçu Pirim əllərini çarpazlayıb heç də soyuqdan çəkinmədən bulağın üstünü örtmüş qarı kənara çəkib bulağın üstünü açdı. Ovçu Pirimin əli qarı kürüdükcə qar əriyir və ovçu Pirimin əlindən buğ qalxırdı. Bulaqdan çağlayan su par-par parıldayırdı. Ovçu Pirim əyilib əl-üzünü yudu. Dəridən tikilmiş papağını başında nizamlayıb əllərini uzun qara bığlarına aparıb bir neçə dəfə eşdi və evlərinə səhər yeməyinə döndü. Şay-çörək yedikdən sonra tüfəngini və patron qatarını götürüb üzü meşəyə doğru yollandı.
Hava çox mülayim idi. Göyün üzündə müəyyən bulud görünsə də, sanki dənizi xatırladırdı. Bu yağan qalın qardan sonra təmiz hava hökm sürürdü. Ovçu Pirim bir-iki saat yol getdikdən sonra dayandı. Ancaq yolun belə uzaq olması heç də Ovçu Pirimi yormamışdı. Çünki ovçu Pirim bu yolları cavanlıqdan ta indiyə qədər çox gəzib, çox hərlənmişdi. Nəhayət ovçu Pirim dayandığı yerdən sol tərəfə dönüb ovların keçdiyi bərəyə yaxınlaşdı. Həmin bu keçiddən bir çox çöl heyvanları keçdiyindən, izlər bir-birinin üstündən keçmişdir. Ovçu Pirim əyilib izlərə diqqətlə baxdı. İzlərin hansı heyvanların izləri olmasını asanlıqla tanıya bildi.
Elə bu vaxt hardansa güllə səsi eşidildi. Ovçu Pirim geriyə dönüb bir xeyli ətrafa göz gəzdirdi. Atılan tüfəng səsi çox uzaqdan gəlmirdi. Çox keçmədi ki, yenə də dalbadal həmin yerdən güllə səsləri gəldi. Tüfəng səsindən bir neçə dəqiqə sonra bir cüyürün ona tərəf qaçdığını gördü. Ovçu Pirim çox həvəssiz halda qeyri-ixtiyari olaraq tüfəngi qaldırıb cüyürə tuşladı. Sanki ovçu Pirim tüfənglə neçə nişan almağı yoxlayırdı. Ovçu Pirimə tərəf qaçan cüyür yaralı idi. Yaralı cüyür heç də ovçu Pirimdən çəkinmədən gəlib onun yanından keçdi. Cüyürün ləpirlərində qan müşahidə edilirdi. Deyəsən cüyür özünü itirmişdi. Ancaq ovçu Pirim o ovçulardan deyildi. Cüyürün dalınca baxıb dedi. Hansısa naşı ovçunun gülləsinə tuş gəlib. Ancaq yaralı heyvana güllə atmaram - deyib geriyə evlərinə dönməli oldu. Çünki atılmış bu boşa çıxan güllə səsləri ovları hürküdüb qaçırtmışdı.
Ovçu Pirim kefini pozmadan evlərinə tərəf addımlayırdı. Hava çox soyuq olduğundan bığları və qaşları sır bağlamışdı. Ovçu Pirim belə hallarda özünü sanki təbiətin əsil oğlu hesab edirdi. O, meşənin qurtaracağına çatarkən kənarda qarın üstündə bir qaraltı gördü. Qaraltıya doğru getməyə başladı. Həmin qaraltı qaratoyuq idi. Quş üşüdüyündən yerində donub qalmışdı. Yerindən tərpənə bilmirdi. Ovçu Pirim quşa yaxınlaşdı. Quş bir neçə dəfə uçmağa cəhd etdisə də, bacarmırdı. Qara batıb hərəkətsiz dayandı. Ovçü Pirin qaratoyuğu əlinə götürüb yoluna davam etdi.
Ovçu Pirim evə gələndə artıq axşama yaxınlaşmışdı. Ovçu Pirim evə daxil oldu və əvvəlcə quşu döşəməyə buraxdı. Sonra tüfəngini və patronlarını yerbəyer edəndən sonra həyətdəki qəfəsə yaxınlaşdı. Qəfəsdə cürbəcür quşlar var idi. Quşları nəzərdən keçirəndən sonra evə qayıtdı. Lakin evdə quşu görməyib dedi. Deməli qaratoyuğun donmuş bədəni açılmışdır. Quş otaqdakı yatacağın altında gizlənmişdi. Ovçu Pirim əyilib quşu yatacaq divanın altından çıxardıb həyətdəki qəfəsə salıb qabağına dən tökdü. Bugünkü ov etməyindən razı qalmışdı. Çünki həmişə olduğu kimi bu gün də bir canlının həyatını xilas etmişdir.