Aydın ƏŞRƏFOĞLU
“MƏNİM HEKAYƏM” kitabından

GÜNLƏR
Budur bir təzə fəsil. Fərqi yoxdur, yaz, yay, payız yaxud qış. Günlər Yenə günlər. Günlər bir-birinin dalınca gəlib keçər. Günlər keçən günlər. Fərqi yoxdur, ya sevincli, ya kədərli. O, keçən günlərin birində sevincli bir gün. Qəm qüssədən uzaq bir yol ayrıcında dayanıb bir gözəl qızın gəlişini gözləyirəm. Həmin qız gəlir. Mən bir balaca və bir yerdə addımlayaraq. Vaxt necə keçdiyini bilmədən, saata baxmadan, tələsmədən. Günlər o, gözəl günlər. Artıq o, günlər arxada qalıb, lap arxada. Geriyə baxıb hey boylanıram, o günləri görməyə. Yenə də həmin yol ayrıcında, həmin mənim dayandığım yerdə yenə də bir oğlan dayanıb. Yenə də bir qıvrım saçlı və ya qıvrım olmayan bir mavi gözlü bir qızı gözləyir. Odur yenə də bir qız gəlir. Həmin oğlan ona yanaşır və yollarına davam edirlər.
Kədərli bir gün. Necə də bu gün mənim üçün çətindir. Günlər uzanır, uzanır. Tez-tez saata baxıram, vaxt da keçmir. Çünki univer sitetə qəbul ola bilməmişəm və yaxud arxasınca düşdüyüm işə nail ola bilməmişəm. Günlər məni sıxır. Harasa qaçmaq isdəyirəm, heç kimin məni görə bilməyəcək bir yerə. O, günlərdə arxada qalıb. Hey arxaya boylanıram, günlər ah günlər. Yenə də bir oğlan görürəm. O, oğlan da harasa tələsir, heç hara baxmadan, heç kimə söz demədən. Sanki o da harasa qaçır, nədənsə narahatdır. Yalnız mən bilirəm, mən yenə keçən günlərə qayıdıram. Lap balaca uşağam, həyət-bacada o tərəf, bu tərəfə qaçıb nəyisə tutmaq istəyirəm, nəyisə qovuram. Bu vaxt gözüm bir dağa sataşır. Dağ döşündə beli bükülmüş qoca bir çoban qoyun otarır. O günlərdə çox arxada qalıb.
Artıq böyümüşəm. Yenə də arxada qalan günlərə baxmaq istəyirəm. O günləri görmək istəyirəm. Ancaq hey boylansamda o günlər olmasa da, yenə də həmin dağ döşündə bir beli bükülmüş qoca çoban görürəm. Bu çobanda həmin uşaqlıq illərimdə gördüyüm çoban kimi dayanıb. Heç nə dəyişməyib. Bir o dəyişib ki, mən artıq o, çobana uşaq düşüncəli yox, böyük düşüncəylə baxıram.