Ədəbiyyat dərsiMəktəb yoldaşlarımın əhatəsindəyəm. Sinif rəhbəri – Azərbaycan dili və ədəbiyyat müəllimimiz Gülbəniz Şükürova ev tapşırığını yoxlayır. Mövzu Əhməd Cəmilin "Can nənə, bir nağıl de” şeiridir. Dərsi bilmədiyimə görə divara qısılıb, yumağa dönmüşəm.
Gülbəniz Şükürova jurnala göz gəzdirir.
– Gəlsin, dərsə cavab versin, Əs...
Elə bu zaman sinif otağının qapısı döyülmədən açılır. Bir qız utana-utana – Bağışlayın, artıq təbaşiriniz olmaz? – soruşur. – Lövhənin önündəki sonuncu təbaşirimizdir. Götürə bilərsən, qızım, – müəllimimiz kübarcasına cavab verir.
– Harada qalmışdıq?, – G.Şükürova yenidən şagirdlərə səslənir. Dərsə cavab verəcək şagirdin növbəti dəfə ismin çəkir. – Əsmər Qaraşova.
Beləcə dağ-dağaya düşən ürəyim rahatlıq tapır. İşin tərsliyindən də müəllimlər digər şagirdlər kimi Əsmər və Əsgəri soyadı ilə deyil, adları ilə çağırırdılar. Nə hikmətdirsə hər dəfə eyni hal yaşanırdı: adımızın ilk hecasında qısa pauza.
Savadına güvənən Əsmər lövhə önündə gülə-gülə şeir söyləyir. Mən də dərsimi bilmədiyimdən parta arxasında gilə-gilə tər tökürəm.
Nədənsə Əsmər həmin şeirin iki sətrini uca səslə söyləməyə başlayır:
"...Nənə yığır düyünçəyə iynəsini, sapını,
Külək hərdən taqqıldadır pəncərəni, qapını..."
Elə bu zaman bayırda əsən külək hər iki "əlin" işə salır: yarıqaranlıq otağın açıq qalan pəncərəsi var gücü ilə divara çırpılır. Qantərə batmış halda yuxudan ayılıram...
Əsgər İsmayılov