"BURA BİZİM JURNALİSTİKA DÜNYAMIZDIR"

Beş yaşımdan günləri saymağa başlamışdım ki, yeddi yaşım olacaq və mən məktəbə-işıqlı parlaq gələcəyə doğru ilk addımlarımı atacağam. Bu oxuculara qəribə gələ bilər. Amma mən təhsili özümə ailəm qədər, evim qədər doğma, müqəddəs bilmişəm. Məktəbi bitirdikdən sonra ağlıma gəlməzdi ki, içərisi sonsuz xatirələr ilə dolu, divarlarında uşaqlığımızın hər anına şahid olmuş bu bina qədər bizə ikinci doğma gələn bir bina olar. Amma yanılmışdım. Bunu ikinci dəfə mənə doğma olacaq bir binaya daxil olub oranın doğmalığını bizə hiss etdirən müəllimlərin yanaşmasını, jurnalist olmaq yolunda biri-birlərinə dəstək olan tələbələrin əzmlə çalışmasını, ən əsası isə həmin binada “əsl mən”i tapıb özümə bir yol cızdıqda anladım. Bu yer tələbələrə əsl doğmalığı hiss etdirən, sadəliyi göstərən, əsl müəllim-tələbə münasibətini bizlərdə aşılayan Bakı Dövlət Universitetinin 2 sayli korpusunun 4-cü mərtəsində yerləşən Jurnalistika fakültəsidir. Bu yerin sanki bir özünəməxsus sehrli qüvvəsi var. Səhər saat 08:00-da fakültəyə daxil oluram. Öncə texniki işşilər ilə qarşılaşıram. Dediyim kimi, yəqin ki, buranın sehrli qüvvəsindən irəli gəlir. Texniki işçilərin belə üzündəki o gülüş hissi insana başqa enerji bəxş edir. Dəqiqələr keçdikcə biri-birinin ardı ilə fakültəyə müəllim və tələbələr daxil olur.
Fakültədə işindən bezmiş, işə gəlmək xatirinə buraya gələn, həyatından şikayətçi olan müəllim siması görmək qeyri-mümkündür. Mən müəllimlərimi “canlı ensiklopediya” adlandırardım. Onların yaşadıqları, gördükləri, keçdiyi yollar bizim bir işığa çevirilərək yollarımızı aydınlaşdıran gücə malik təcrübədir. Çox zaman fakültəyə tez gələn müəllimlərdən biri dekan müavini Sevinc Əliyeva olduğu üçün onunla rastlaşıram. O an ağlıma Sevinc xanımın bir sözü gəlir:“Siz bu dəqiqə özünüzü hamıdan ağıllı sayırsız. Amma hələki o deyil. Siz öyrəndikcə, oxuduqca, yaşa dolduqca müdrikləşdiyinizi anlayacaqsız”.
Dördüncü mərtəbədə pilləkandan sağda dekanlıq yerləşir. Orada isə hər dəfə fakültəmizin dekanı Vüqar Zifəroğlu ilə qarşılaşıram. Səbəbini bilmirəm, amma hər dəfə elə düşünürəm ki, Vüqar müəllim kimləsə ünsiyyət qurduqda PR-ın sirləri barəsində danışır. Çünki biz dekanımızın PR mövzusunda çox yaxşı təlimlər keçdiyini bilirik. Bəli, Vüqar müəllimdən öyrənəcək çox şeylərimiz var.
Ən çox sevdiyim auditoriya səbəbsiz olaraq “511”-ci otaq olduğu üçün həmin yeri nümunə göstərəcəm. Beşinci mərtəbəyə daxil oluram. Liftdən çıxdıqda bu otaq sağ səmtdə yerləşir.
Sağ tərəfə dönüb auditoriyaya doğru irəlilədikcə simaları biri-birindən işıqlı tələbələrimizlə qarşılaşıram. Onların üzümə baxıb mehribancasına məni salamlamaları o qədər xoş təsir bağışlayır ki. Onların hərəsi bir dünyadır. Hərəsinin özünəməxsus fikirləri, həyata baxışları var. Bunları sonu mübahisə ilə bitsə də, keçirilən debatlarımızdan hiss etmək mümkündür. Bir çoxları jurnalist olmaq istəməsələr belə maraqlı kreativ fikirləri var. Bizim fakültədə ən tənbəl tələbədən belə bəzən elə maraqlı sual çıxır. Bəzən həmin sual məni günlərlə düşündürür. Bu da tələbələrimizi fərqli edən əsas məqamlardandır.
“511-ci” auditoriyaya daxil oldum. Simalarını Günəşlə müqayisə etdiyim, hər biri ayrı dünya olan olan qrup və patok yoldaşlarımı gördüm. Düzdür, içində hər hansı problemlə bağlı bikef olanlar da var. Amma bu onları pessimist etmir. Bəzi oğlanlar mühazirədə dərsi pozsalar da, qızlar makyaj edib bəzən 90 dəqiqə belə susmasalar da, bu uşaqlar müəllimlərin hər sözünə “baş üstə” deyərək hər biri tələbə yoldaşlarına hörmətlə yanaşır.
“511”-ci auditoriya mühazirə otağı olduğundan müəllimimiz mühazirəni tədris etmək üçün içəri daxil olur. Müəllimlərimizin hər biri eyni qaydada- pozitiv şəkildə auditoriyaya addım atır. Gülə-gülə bizləri salamlayır. Hətta səhər günə gözəl başlayaq deyə bizlə zarafat belə edir. Səhər enerjisi heç bitməyən tələbələrə bəzən əsəbiləşib “jurnalı gətirin dərsə gecikənlərə bir nəfər kimi qaib yazacam” desə də, tələbələrin gecikmək səbəblərini anlayışla qarşılayır. Ən çox sevdiyim mövzu isə müəllimlərin bizlərlə içərisi motivasiya ilə dolub-daşan söhbətlər etməsidir. O an bütün kitabları oxuyub hər şeyi bilmək istəyirəm.
Hələ dərs əsasında sinfə daxil olub "müəllim, filan uşaqları aparmalıyıq təlim var" cümləsini işlədən, tələbələrin sevimlisi dekan müavini Samir Xalidoğlunu demirəm. Bir Allahın günü həmin müəllimin üzündə əsəb və gərginliyi görməyib heç bir tələbə.
Dördüncü mərtəbədə pilləkandan sola doğru getdikdə dəhlizin sonunda "Mətbuat tarixi" kafedrası yerləşir. Həmin kafedranın önündə həmişə oranın müdiri, əməkdar jurnalistimiz Cahangir Məmmədli ilə qarşılaşırıq. Cahangir müəllim hər dəfə ya bir müəllimə, ya da tələbələrə Jurnalistikanın sirləri haqqında nəsə danışır. Bizi də hər dəfə görən kimi mehribancasına salamlaşmasından sonra verdiyi sual ixtisasımız ilə bağlı olur. Cahangir müəllim tək tələbələrin yox, müəllimlərimizin belə müəllimidir.
Tənəffüslərdə fakültəmizin dəhlizlərində də bir neçə müzakirələr gedir. Yəqin, bu jurnalistlərin aurasından irəli gəlir. Hər kəs bir mövzu haqqında danışır. Kimlərsə əlində yemək dərsdən qaib almamaq üçün auditoriyaya doğru qaçaraq "həyatla ölüm" arasında mübarizə aparır. Dərs vaxtı isə koridordan dekan müavini Esmira Rövşənovanın "sizə kimin dərsidir? Niyə dərsdə deyilsiz?" sualını eşidiriksə, o zaman o mübarizədə hər hansı bir tələbənin məğlub olduğunu anlayırıq.
“511”-ci auditoriya Multimedia və elektron kommunikasiya kafedrası ilə üz-üzə yerləşdiyi üçün bu otaqdan bəzən sözügedən kafedranın müdiri, professor, televiziya tənqidçisi, hər zaman pozitiv olan Qulu Məhərrəmlini görürəm. Düşünürəm ki, Q.Məhərrəmli öz ənənəsinə sadiq qalaraq hər hansı tələbənin ya süjetinə, ya da yazısına tənqidi fikirlər söyləməyə hazırlaşır…
Bura mənim üç ilimi keçirdiyim fakültəmdir. Burada üç il müddətində nəzəri biliklərlə yanaşı bacardığım qədər praktiki biliklər də öyrəndim. Amma əsas həyatın enişli-yoxuşlu yollarına özümü hazırladım. Sanki universitetə ilk dəfə ayaq basdıqda on yeddi yox, yeddi yaşımda imişəm kimi hiss edirəm. Çünki bu fakültə on il müddətində öyrənəcəyim şeyləri üç ildə öyrətdi. Söhbət tək Jurnalistikaya aid biliklərdən getmir. Mən bu divarlar arasında püxtələşdim. Özümü tapdım. Hədəflərimi müəyyənləşdirdim. Bu hədəfərdə isə hər addımımda mənə dəstək olan müəllimlərimin rolu əvəzedilməzdir.
Ən çox sevdiyim müəllimlərimin adını qeyd edəcəm. “Radioda praktik iş” fənnini tədris edən, bizə övladları kimi yanaşan hər sözümüzə “can” deyən Sevil Həsənova ilk dərsdən mənim ürəyimi fəth etdi. Hər insanın həyatında Sevil müəllim kimi bir insan mütləq olmalıdır. “Uşaqlar mən sizə heç kimin demədiyi, öyrətmədiyi bilikləri verəcəm” deyib sözünün üzərində dayanan “Konvergen xəbər istehsalı” fənnini bizə tədris edən Leyla Rəşidin də adını xüsusi qeyd etmək istəyirəm. Leyla xanımın yadımdan çıxmayan əsas xüsusiyyəti onun həssas olması idi. Ən əsası isə dərsdə Şəhidlərlə bağlı mövzu açıldıqda o insanın gözlərindəki kədəri hələ də yaddan çıxara bilmirəm.
Tələbələri sakitləşdirmək üçün tez-tez “kəs” sözünü işlədən, amma böyük ürəyə sahib Aynur Nəsirova fakültəmiz üçün başqa aləmdir. “Qayğıkeş müəllim” ifadəsinin canlı sübutu olan Pərvanə İbrahimovanın da adını buraya əlavə etmək istəyirəm. “Xarici ölkələrin jurnalistika tarixi" fənnini bizə tədris etmiş, ətrafımdakıların həmin müəllimi “Çinarənin sevimli müəllimi” adlandıran Mübariz Göyüşlü mənim üçün bir başqa əzizdir. Amma bir müəllim var ki o şəxs mənə heç bir fənni tədris etməyib. Lakin mənim yadımda bizə ixtisasımızla bağlı etdiyi köməklər, göstərdiyi yardımlar, tələbələrə dost kimi yanaşıb, hamıya yardım əli uzatmağı ilə hər zaman qalacaq. Bu insan Kənan Novruzovdur. Universal Kənan müəllimimizdir.
Hər tələbə, müəllim haqqında yazmağa nə səhifə, nə də ömür yetər. Amma bu fakültədə olduğumuz müddətdə qələmimiz daha sehrli olur. İnsan yazdıqca yazmaq istəyir. Bu bizim Bakı Dövlət Universitetinin daxilində yaradıb müsbət keyfiyyətlər ilə xaricə yansıtdığımız Jurnalistika Dünyasıdır. Nə xoş ki mən də bu dünyanın bir hissəsiyəm.

Çinarə MURADOVA,
BDU Jurnalistika fakültəsinin tələbəsi