Ömrümün
ikinci dünya müharibəsi başlayır,
qızım 41 yaşımdan qorxur,
elə bilir 40-ı keçdinsə,
ölümə gedirsən.
- Qırxdan sonra 50 gəlir,
sənsiz neynəyərəm, ana?! -
deyir yana-yana.
Bilmir axı neçə dəfə öldüyümü...
Mən qorxmuram,
əsl Qadın yaşımdan.
Tökdüklərimin
qaşığıma çıxan vaxtıdır
indi aşımdan.
Qorxmuram kiminsə yalanından,
xəyanət məndən 41 addım o yandadır.
Yaşadıqca anladım ki,
ləyaqət qazanılmır,
varsa, qandadır.
Həyat döyüş meydanı deyil,
yoldur.
Harda bitdi, bitdi.
Orda "getdi" -
deyib qatarlar səni də
min illərin ölüsünə.
Sevdiyim adamlardan
bir dənə də dünya düzəltmək olar,
özlərini ürəyimdə öldürənlərdən
qəbirstanlıq.
Hərdən dayanıb bir anlıq
geriyə baxmaq istəyərsən,
gözlərin görməz uzağı.
Əlhavası sayarsan ömrünün
yazını, qışını.
Üşüdər səni yaşadığın qışların sazağı.
Daha əvvəlki kimi həzin mahnılara kövrəlməzsən,
ağlatmaz səni nakam eşq hekayətləri,
"hər şey keçib gedir" deyərsən,
aldadarsan özünü.
Yenə, yenə özünü...
Burdan o yanı
sevgilinin əlindən aldığın şərab kimi
içmək istərsən:
qurtum-qurtum,
udum-udum.
İndi yaşamağın yollarını axtarmıram,
düşünürəm:
yaşadıqlarımı necə unudum?!