Az qala, bir aya yaxındır ki, bağ evimizdəyəm. Mövcud koronavirus pandemiyası səbəbindən əksər zəhmətkeşlər kimi, biz də işə getmirik. Amma fəaliyyətimizə davam edirik. Baş redaktordan tutmuş ən kiçik ştat vahidinə kimi hər birimiz başa düşürük ki, indiki fövqəladə vəziyyətdə ən vacib məsələlərdən biri də informasiya təminatıdır. Odur ki, də evdən çalışırıq...Nə isə, sözü çox uzatmayacam (ola bilsin, sonra bu haqda ətraflı yazdım). Keçək mətləbə-işlə əlaqədər olaraq gündə təxminən on adamla telefonla danışıram, onlardan bu və ya digər məsələ ilə bağlı fikirlərini öyrənirəm. Aralarında ən müxtəlif xarakterli insanlar, fərqli sahələrin nümayəndələri var- deputatlar, politoloqlar, iqtisadçılar, müəllimlər...Kimi zəngi qəbul edərək səmimiyyətlə “Buyurun, sizi eşidirəm” deyir, kimi də başından eləyirmişcəsinə tələm-tələsik bir bəhanə tapır (və ya cəhd edir). Hətta tanış nömrəni görüb telefonu açmayanlar da olur...Amma bütün bunlarla belə, işimin öhdəsindən mümkün qədər layiqli gəlməyə çalışıram. Danışmaq istəməyəni niyyətimin xoş olduğuna inandırır, ilk bir neçə dəqiqədən sonra sözün əsl mənasında ürəyini boşaltmağı qərara alanın sözünü isə nəzakətlə kəsib, “mənə bu qədər kifayətdir” deməli oluram. Çünki peşəkarlıq bunu tələb edir. Hər birilə ünsiyyətdə ən uyğun sözləri tapmaq istəyirəm. Xətai demiş, sözün savaşı da kəsə biləcəyini, başı da kəsdirə biləcəyini bilirəm. Ekspert danışdıqca qarşımda ağ vərəq, bir əlimdə qələm olur. Unutmamağım üçün ən əsas məqamları qeyd edirəm. Bir tərəfdən də diqqətimi respondentdən yayındırmayaraq cavabdan sual yaranma ehtimalını istisna etmirəm. Hər danışıqdan sonra smartfonumun “qeyd dəftərçəsi”ndə yazını hazırlayıram. Kompüterimi özümlə götürmədiyim üçün tez yoruluram, bir neçə materialdan sonra gözlərimin ağrıdığını hiss edirəm. Əslində isə nəinki gözlərim, elə zehnim də yorulur. Hər halda gündə filan qədər insanla bir az mübaliğə ilə desək, mütəxəssis səviyyəsində danışmaq, gah siyasət, gah iqtisadiyyat, gah da sosial həyat haqqında düşünmək o qədər də asan deyil. Hələ işimə aid olmayan müraciətləri, qayğıları demirəm. Biri mesaj yazır ki, filan şey lazımdı, biri deyir, bəhmən şeyi et. Axırda bezirəm. Telefonumu söndürüb özümdən xeyli aralı bir yerə qoyub, saatlarla üzünü görməməyi arzulayıram. İnsan nə qədər danışar, nə qədər yazar? Ancaq hər dəfəsində özümü məcbur edib, sona kimi dözürəm. Saat 5-6-dan (səhər saat 10-dan işə başlayırıq) sonra tədricən temp azalır. Həm işi gününün sonuna çatırıq, həm də cari məişət problemləri yerini qayğısız dəqiqələrə verir. Axşam yeməyindən sonra hərə öz otağına çəkilir. Bir az da keçir və günün sonuncu telefon danışığı baş tutur. Gün ərzində bezdiyim, bəzən pəncərədən aşağı tullamaq istədiyim telefonumu indi əlimdə ən əziz bir varlıq kimi saxlayıram. Bir əlimi başımın altına yastıq edir, digərilə isə smartfonu qulağımda tuturam. Başlayırıq danışmağa...Havadan, sudan...Bir də baxıram ki, nə isə bir mövzu açılıb. Əvvəl sözləri seçə-seçə danışıram. Lakin sonra bacarmıram. Ya da sadəcə istəmirəm. Özümü qayğısız, fikirlərdən uzaq hiss etmək istəyi məni riqqətə gətirir. “İnsan nə qədər düşünər, nə qədər beynini işləməyə məcbur edər?!” deyə öz-özümü danlayıram. Və qərara alıram ki, heç olmasa indi, bir neçə saat beynimin qatlarına istirahət verəcəm. Bütün gücü ürəyimə verəcəm. Qoy, nə istəyir etsin. Deyib-gülür, zarafatlar edirik. Buna baxmayaraq, çox qısa bir müddət sonra eyforiya bitir. Beyin “Ürək mənsiz hər şeyi məhv edəcək” etirazı ilə üsyana qalxır. Sağ olsun, düz də edir. Beynimlə ürəyimin bu mübarizəsindən də çox danışmaq fikrim qoxdur. Deməyim odur ki, bağ evimizdə olduğum gündən bəri həmişə günün son zəngi mənə qəribə bir hüzur verir, müxtəlif saatlarda yaşadığım bütün neqativ hissləri-əsəbi, həyəcanı, təlaşı, stressi...unutdurur. Həyatın gözəl, gülməyin dünyanın ən gözəl işi, mənim isə ən xoşbəxt insanı olduğumu başa salır. Xeyli, daha doğrusu, yuxumuz gələnə kimi danışırıq. Heç kim sağollaşmaq təklifini etmək istəmir. Əslində isə ikimiz də yorulur, gecə saatlarına kimi yuxusuzluqla mübarizə aparmalı oluruq. Xoşbəxtlikdən, bir-birimizi tez başa düşürük-bircə kəlmə sözdən, səs tonundan...Və xoş komplimentlərlə birlikdə bir-birimizə “Gecən xeyirə” deyir, şirin yuxular arzulayırıq. Hə, çox zaman bir-birimizi çox istədiyimizi də etiraf edir və buna dilə gətiririk. Hərçənd ki, söhbət zamanı atışmalarımız da az olmur. Fəqət, ikimiz də bilirik ki, problem yoxdur, heç kim heç kimdən inciməz. Bu da söhbətin dadı-duzudur da...
Kim bilir, bəlkə də, yaşamağın mənası elə budur-cəmi bir saatlıq qayğısızlıq üçün 23 saat (hətta yuxuda da) ölçüb- biçmək, götür-qoy etmək. Zənnimcə, bütün gün keflə keçsə, hər şey yalnız istəklərə uyğun olsa həmin bir saatın, günün sonuncu zənginin qədri bilinməz. İndi siz təsəvvür edin, günün sonuncu zəngi bu qədər əzizdirsə, onun ikinci səbəbkarı necə özəldir.
Hamıya arzum budur: Gün ərzində telefonla nə qədər çox danışıb, gərgin müzakirələr aparsanız da, sonuncu zəng bütün yorğunluğunuzu çıxarsın, sizə əvəzedilməz anlar yaşatsın. Sonuncu zənginizin də, sonuncu həmsöhbətinizin də qədrini bilin...
Kənan Novruzov