"Nur ocağı" ədəbi məclisi Göylər Cəbrayılın şeirlərini təqdim edir:

Azərbaycan min yaşa!
Məğrur əsgər silahlanıb hücumlar cək düşmənə,
Qoyma doğma vətənində xain qalsın bir dənə,
Çək tətiyi vətən üçün, qoy hamı desin sənə,
Yaşa əsgər, yaşa vətən, Azərbaycan min yaşa!

Mərd oğullar bu döyüşü qələbəylə vur başa!
Əlindəki bayrağını möhkəm saxla qanındı,
Ana vətən Azərbaycan, təməlindi canındı,
Vətənin hər qarışını qorumaq saf andındı,
Yaşa əsgər, yaşa vətən, Azərbaycan min yaşa!

Mərd oğullar bu döyüşü qələbəylə vur başa !
Hücumlar çək düşmən üstə, bir an belə dayanma,
Düz nişan al düşmənini, nişangahdan yayınma,
Od sal qatil düşməninin murdar, çirkin, canına,
Yaşa əsgər, yaşa vətən, Azərbaycan min yaşa!

Mərd oğullar bu döyüşü qələbəylə vur başa !
Vətənini xilas etmək şüar olsun əlində,
Vətəninin çörək, suyun, haqqı durub belində,
İlham kimi bir Komandan dayanıbdır önündə,
Yaşa əsgər, yaşa vətən, Azərbaycan min yaşa!
Mərd oğullar bu döyüşü qələbəylə vur başa !

Mənimçün
Bu dünya əzəldən belə yaranıb,
Bir açılan səhər, vaxtsiz qaralıb
Ən yaşıl yarpaqlar belə saralıb,
Yanımdan ötərək getmə mənimçün.

Əcəlin gələndə baxmır yaşına,
Yazaraq möhürü vurur qaşına.
Bir ölüm havası gəlir başına,
Əzrail gəlişin güdmə mənimçün.

Bir gün öz ömrümü vuracam başa,
Özünə zülm edib düşmə təlaşa,
Əyilmə heç zaman dosta, qardaşa,
Ruhunu pərişan etmə mənimçün.

Ağlamaq, sizlamaq axı nə verər?
Fələk qəhqəhəylə baxaraq gülər.
Bu Şair Göylər də, bax bir gün ölər,
Məzarda göz yaşı tökmə mənimçün.

Bir qayıt geri.
(Bu şeirimi anama ithaf edirəm.)

Baxıram uzanan ucsuz yollara,
Həsrətəm boynuma dəyən qollara,
Qurbanam sən gedən o dalanlara,
Ay ana hardasan bir qayıt geri.

Sənsiz əriyərək yaman solmuşam,
Ürəkdən kövrəlib, yaman dolmuşam.
Kimsəsiz uşaqtək yetim qalmışam,
Ay ana hardasan, bir qayıt geri.

Çoxdandır nəfəsin dəymir üzümə,
Ana, qurban olum, bir bax sözümə,
Bir anlıq gəl görün, mənim gözümə,
Ay ana hardasan, bir qayıt geri.

Sən getdin dünyamı boşaldıb getdin,
Məni uşaq ikən, sən yetim etdin.
Niyə bu əzabı, sən mənə verdin?!
Ay ana hardasan, bir qayıt geri.

De harda axtarım, görüm mən səni,
Nə olar gəl apar, yanına məni,
Rəhm eylə, vermə sən balana qəmi,
Ay ana hardasan, bir qayıt geri.

Cismim dünyadadır, ruhum yanında,
Doqquz ay bəslədin, məni canında,
Qanımı apardın öz damarında,
Ay ana hardasan, bir qayıt geri.

Gücüm yox, oradan qoparam səni,
Ömürlük yanıma aparam səni,
Eybi yox, məzarda taparam səni,
Ay ana hardasan, bir qayıt geri.

Əzrail güclüdür, gücüm çatmayır,
Tanrının hökmünə, hökmum batmayir,
Laylasiz bu Göylər, bil ki, yatmayir,
Ay ana hardasan bir qayıt geri.

Deyəcəyəm mən.
Olsam da torpağın dərin çatında,
O taxta tabutda, ölüm atında,
Zirvədə uçsam da, göylər qatında,
Tək səni sevirəm, deyəcəyəm mən.

Bütün maneələr yolumu kəssə,
Cəhənnəm od yeli, üzümə əssə,
Qışqırıb deyərəm sevdiyim kəsə,
Tək səni sevirəm, deyəcəyəm mən.

Məni işvən, nazın, gətirib dilə,
Gözümdən gətirib, yaş gilə-gilə,
Bu nakam sevgidir, mən bilə-bilə,
Tək səni sevirəm, deyəcəyəm mən.

Bu necə hissdir ki, vurub başıma?
Kim sevgi şərbətin, töküb aşıma?
Heyif, uyğun gəlmir, mənim yaşıma,
Tək səni sevirəm, deyəcəyəm mən.

Gör necə sevirəm, odlanır canım,
Mən Şair Göylərəm, qaynayır qanım,
Ey mənim gözümdə, ucalan xanım,
Tək səni sevirəm, deyəcəyəm mən.
Bir də gəl.
(Vəsilə xanımın şeirinə nəzirə)
Seni torpaq nə tez aldı apardı,
Zalim fələk istəklimi qopardı,
Ürək sənlə təsəllini tapardı,
Yolun düşsə, bu dünyaya, bir də gəl.

Arzularım göyərmədi, puç oldu,
Sevinc qədəhlərim, zəhərlə doldu.
Bağım bağçam, bir an içində soldu,
Yolun düşsə, bu dünyaya, bir də gəl.

Həsrət qaldiq həyat dolu gözünə,
Söhbətinə, şirin, şəkər, sözünə,
Gəl bir sığal çəkim, nurlu üzünə,
Yolun düşsə, bu dünyaya, bir də gəl.

Sənlə keçən günlər, sanki yalanmiş,
Fələk hər an ,fitnə, fəsad salanmiş,
Ürəyimdə, dərd üstə dərd qalanmış
Yolun düşsə, bu dünyaya bir də gəl.

Qaçılmazdı, yazan yazdı yazini,
Pay verəndə, böldü sənə azını,
Yaşamadın heç ömrünün yazını,
Yolun düşsə bu dünyaya bir də gəl

Xəzan oldu yarpaqlarım saraldı,
Gözümdə gündüzlər, soldu, qaraldı,
Bu şair Göylərin səbri daraldi,
Yolun düşsə, du dünyaya bir də gəl.

Ömrümün axırı çatır
Pərişan, pərişan baxma üzümə,
Yalançı gümanlar demə sözümə,
Dəyməsin göz yaşın mənim gözumə,
Göz yaşın qəlbimə tıkan tək batır,
Deyəsən ömrümün axırı çatır.

Neynim halsızlığım qurtarmır bir an,
Elə bil cismimi tərk edəcək can,
Başına döndüyüm ay həkim, loğman,
Bu dərman, iynələr başımı qatır,
Deyəsən ömrümün axırı çatır.

Vallah aman yoxdu daha canımda,
Donur, laxtalanır qan damarımda,
Limonsuz axmayır axan qanım da,
Evdə uşaqlarım baxib ağlayır,
Deyəsən ömrümün axırı çatır.

Nədən tez gəlmişdir Əzrail görən?
Çoxdur arxam ilə saatla hürən,
Hər şeyi ey Tanrım, tək sənsən bilən,
Bu acı şərbəti hər bir kəs dadır,
Deyəsən ömrümün axırı çatır.

Nə olar əzabsiz sən məni götür,
Kişitək gəlmişəm kişitək öldür,
Göylər Cəbrayılın vurğunu göldür,
Məni bax o gölün yanında basdır,
Deyəsən ömrümün axırı çatır.

QHT Agentliyində Laçınla bağlı tədbir keçirilib

Qeyri-Hökumət Təşkilatlarına Dövlət Dəstəyi Agentliyində Laçın rayonunun azad edilməsi ilə bağlı tədbir keçirilib. Tədbirdə bir çox qeyri-hökumət təşkilatlarının rəhbərləri iştirak ediblər. Agentliyin icraçı direktoru Aygün Əliyeva bu münasibətlə hər kəsi təbrik edib və işğaldan azad olunan ərazilərdə də vətəndaş cəmiyyətlərinin fəaliyyətinin təmin ediləcəyini istisna etmədiyini bildirib. Qeyd edib ki, yaxın vaxtlarda Zəngilanın Ağalı kəndinə və Laçına qeyri-hökumət təşkilatlarının səfəri təşkil olunacaq.
Aygün Əliyeva onu da əlavə edib ki, bu gün Zəngilanda yeni vətəndaş cəmiyyətinin yaradılması məsələsi də gündəmdədir.
Daha sonra təşkilat rəhbərləri Laçınla bağlı xatirələrini bölüşüblər.
Müharibə, Əmək və Silahlı Qüvvələr Veteranları Təşkilatının sədr müavini, polkovnik Cəlil Xəlilov:
"Azərbaycan Prezidentinin keçirdiyi görüşlərin, atdığı addımların nəticəsidir ki, Laçın şəhəri döyüşsüz düşməndən zad edildi. İnanırıq digər ərazilərimizə də qovuşacağıq. Biz beynəlxalq təşkilatlar qarşısında məsələ qaldırmalıyıq k, nə üçün Suriyadan və digər xarici ölkələrdən gətirilmiş ermənilər ərazilərimizə yerləşdiriliblər. Buna hüquqi müstəvidə cavab tapmaq lazımdır".
Tədbirdə qeyri-hökumət təşkilatları tərəfindən Laçınla bağlı tarixi nüansların açılmasına ehtiyac olduğu, bu haqda sənədli filmlərin çəkilməsinin və beynəlxalq ictimaiyyətə çatdırılmasının labüdlüyü vurğulanıb.
Daha sonra çıxış edən qeyri-hökumət təşkilatları – Beynəlxalq Avrasiya Mətbuat Fondunun prezidenti Umud Mirzəyev, "Mərhəmət" Kimsəsizlərə Yardım ictimai birliyinin sədri İradə Polad, Azərbaycan Vətən Müharibəsi Veteranları" ictimai birliyinin nümayəndəsi Niyazi Quliyev, Azərbaycanda Minadan Zərərçəkənlərin Assosiasiyası İctimai Birliyinin sədri Rey Kərimoğlu, “Xankəndi” məcburi köçkünlərə dəstək İctimai Birliyinin sədri Xatirə Vəliyeva, “Xocalı Soyqırımını Tanıtma” ictimai birliyinin sədri Şamil Ələkbərli, Milli QHT Forumunun sədri Rauf Zeyni, "Jurnalist Ekspert Mərkəzi" ictimai birliyinin sədri Ceyhun Musaoğlu, "Azərbaycan Jurnalistlər Şəbəkəsi" ictimai birliyinin sədri Ayaz Mirzəyev, "Ortaq Dəyərlər" ictimai birliyinin sədri Aqil Camal, Tarix və Mətbuat Araşdırmalarına Dəstək ictimai birliyinin sədri Nəsiman Yaqublu, "Regional İnsan Hüquqları və Media Mərkəzi" ictimai birliyinin sədri Xalid Kazımov, MİRAS Mədəni İrsin Öyrənilməsinə Kömək İctimai Birliyinin sədri Fariz Xəlili, Azərbaycanın İşğal Olunmuş Ərzilərindəki Tarix və Mədəniyyət Abidələrini Müdafiə Təşkilatı ictimai birliyinin sədri Laçın şəhəri, Sus və Zabux kəndinin nəzarətə keçməsinə görə ölkə başçısı cənab İlham Əliyevə təşəkkür ediblər.

"Nur ocağı" ədəbi məclisi Xasay Yusifin şeirlərini təqdim edir:

Vur komandir!

Vur deyirlər, vur komandir,
Vuran əllər qoy var olsun.
Elə vur ki, yağı düşmən
Qabağında qoy xar olsun.

Yol aç gedək Qubadlıya,
Kəlbəcərə, Xocalıya,
Elə vur ki, bu gen dünya
Düşmənlərə qoy dar olsun.

Yol aç, gedək Zəngilana,
Cəbrayıla, həm Laçına,
Salam verək Ağdamıma,
Xudam sənə qoy yar olsun.

Şuşamıza bayraq asaq,
Şəhidlərin qanın alaq,
Qaranlığa işıq salaq,
Sevinənlər qoy var olsun.

Ananın

Cənnət ayağında, şəfa əlində,
Nur çilənir, gözlərindən ananın.
Qoynun cənnət bağı, hər cür meyvəli,
Dürr tökülür dillərindən ananın.

O bir mələk, yaradıbdır İlahi ,
Göydən yerə göndəribdir İlahi ,
Sükür olsun, gözəllikdir İlahi,
Məlhəm olur sözlərindən ananın.

O ismətdir, o namusdur, vüqardır,
Əyilməzdir, yenilməzdir, ucadır,
Dünya kimi şan-şöhrətdir, qocadır,
Kim yazmayıb şöhrətindən ananın.

Gəzmə qiblə, sinəsinə üz çevir,
Namaza dur o varlığa, qiblədir.
Xasay deyər Mədinədir, Məkkədir,
Doymaq olmur səcdəsindən ananın.

Gətir mənə
Azad olmuş o torpağa gedəndə,
Barlı bağlarından bar gətir mənə.
Xəzan vaxtı könlüm yaman arzular,
Almadan, heyvadan, nar gətir mənə.

Zirvəsində gör qalıbmı kəkliyi,
Yamaclarda turacların göyçəyi,
Buz bulaqda sındırarsan sənəyi,
Dağın quzeyindən qar gətir mənə.

Murovdağda ayaq saxla bir anlıq,
Qırxbulaqdan lilpar topla dolçalıq,
Öp torpağın yaddan çıxsın ayrılıq,
Köhnə yurd yerindən qoz gətir mənə.

Xasay deyər dünya fani, neynəyək?
Körpə quzu, bulaq başı, kabab çək,
Dağların qoynundan bir əlçin çiçək,
Özün öz əlinlə dər gətir mənə.

Şəhid balalar
Şəhid balalara ölübdür demə,
Qurbansız qələbə nəsibdir kimə?
Vətən haray çəkib oğul deyəndə,
Onlar hazır oldu soyuq səngərdə.
Düşmən tapdağında anam Qarabağ,
Düşmənin köpəyi qalmamalı sağ,
Gərəkdir döyüşdən çıxaq üzüağ,
Ucaldaq Şuşada üçrəngli bayraq.
Əli yalın getdi düşmən üstünə,
Qorxmadı dik baxdı ölümün gözünə,
Sinə sipər oldu top mərmisinə,
Oyandı körpələr raket səsinə.
Qirpmadı gözünü keçdi canından,
Qızardı üfüqlər İgid qanından,
Vətənin eşqiylə onlardır yanan,
Şəhidliyin zirvəsinə ucalan.
Uca tut başını, ağlama Vətən,
Vardır qeyrətini hər zaman çəkən.
Əgər ki ugrunda gərəksə ölən,
Hər zaman qabaqda dayanmışam mən.
Şəhid balalara ölübdür demə,
Qurbansız qələbə nəsibdir kimə?

Durma, at!
Naşı ovçu ov bərədə gözləmə,
Ov çilədə, maral qaçar, durma at!
İgid comərd, həlqə dardır, amandır
Çıxar dardan, imdad eylə, durma at!

Dünya səni sınağına çəkəndə,
Qada güc gələndə can əyiləndə,
Məlhəm üçün canın əldən gedəndə
Al mətahın, çıx bazara, durma sat!

Xasay deyər Süleymandan qalıbdır,
Bu dünyanın kim oyununa çatıbdır,
Əgər görsən namərd bəxtin yatıbdır
Haraylama, gir qoynuna, sən də yat!

Bacım
Üzünü görüb tanış olmadığım bir xanıma, mənə "Başımın tacı"qardaş deyən Sehran xanıma xitabən :
****
Tapammıram birin, deyəm dərdimi,
Dərdimi sinəmdən alarmı, bacım?
Qəlbi kövrək ola, üz gülər ola,
Məni arxa dayaq sanarmı, bacım?

Onsuz oldum, bəxtim üzə gülmədi,
Nə olmadı, nə də dərdim bilmədi,
Bircə dəfə göz yaşımı silmədi,
Könlüm həsrətində duyarmı bacım?

Ömür gedib, yaşamışam bacısız,
Gedib gənclik qocalmışam bacısız,
Dəm satıban qəm almışam bacısız,
Qəmimin şəriki olarmı, bacım?

Gülərmi mənimlə, üzüm güləndə,
Qəmə bələnərmi, qəmli görəndə,
Xasay bu dünyadan köç eyləyəndə,
Pərişan saçların yolarmı bacım?

"Nur ocağı" ədəbi məclisi Rövşən Xaləddinoğlunun şeirlərini təqdim edir:

ƏSGƏRİM
İgidlik, ərənlik qaynar qanında,
Qartaltək zirvədə duran əsgərim.
Vətən torpağının hər qarışında,
Qeyrətdən qalalar quran əsgərim.

Baban oğuz türkü, mərd olub sənin,
Varlığın düşmənə dərd olub sənin,
Qisasın amansız, sərt olub sənin.
Ovu bərəsində vuran əsgərim.

Sən bahar gətirdin qışının üstə,
Çiçəklər bitirdin daşının üstə,
Üçrəngli bayrağın başının üstə,
Zülmət zəncirini qıran əsgərim.

SƏN DƏ ADAM OL, ADAM OL
Keçmişini gəl yada sal,
Salam verib bir salam al.
Olma belə əhli-bihal,
Sən də adam ol, adam ol.

Pulun-paran çox, bilirik,
Göz ac, qarın tox, bilirik,
İnsanlığın yox, bilirik,
Sən də adam ol, adam ol.

Meyil salıb dövlət-vara,
Öğey baxma doğmalara.
Eldə xeyir-şərə yara,
Sən də adam ol, adam ol.

Gədədən bəy olan deyil,
Bu söz doğru, yalan deyil,
Dünya sənə qalan deyil,
Sən də adam ol, adam ol.

ÖZÜMDƏ TAPDIM SƏNİ
Həsrətin çəkdi dara,
Boylandım yaxınlara,
Boylandım uzaqlara,
Gözümdə tapdım səni.

Açıb təzə tər oldun,
Dür, inci, gövhər oldun.
Dilimdə əzbər oldun,
Sözümdə tapdım səni.

Səda düşdü ellərə,
Qurban incə əllərə.
Mizrab dəydi tellərə,
Sazımda tapdım səni.

Neynirəm qəlbi daşı,
Eşqi duyanmaz naşı.
Yandı bağrımın başı,
Közümdə tapdım səni.

Nə gözəl biçimdəsən,
Karvanam, köçümdəsən.
Qəlbimin içindəsən,
Özümdə tapdım səni.

YAXŞILIQ QALACAQ, YAXŞILIQ ANCAQ
Boylanıb gəzirəm itən gəncliyi,
Baxıram soluma, sağıma doğru.
Tutub ətəyindən qoca dünyanın,
Gedirəm ahıllıq çağıma doğru.

Yaxınmı, uzaqmı son dayanacaq,
İllərdən keçirəm çatmağım üçün.
Yorğun bir yolçuyam yer axtarıram,
Ruhuma rahatlıq qatmağım üçün.

Zaman sınağından keçib həyatım,
Sevinci kədərlə tən yaşamışam.
Üz tutub, can deyib qəlbi saflara,
Xaindən, xəbisdən gen yaşamışam.

Ay Rövşən, ürəkdə sönməz heç zaman,
İlahi sevgidən od alan ocaq.
Gəlimli, gedimli fani dünyada,
Yaxşılıq qalacaq, yaxşılıq ancaq.

SƏNƏ GÖRƏ
Bu sevgidə məni sına,
Ya ümid ver, ya da qına,
Ağrısına, acısına,
Dözəcəyəm sənə görə.

Kimə edim gileyimi,
Kaş duyaydın diləyimi.
Səni sevən ürəyimi,
Üzəcəyəm sənə görə.

Gəl puç etmə arzuları,
İnsaf eylə bir az barı.
Məcnun kimi səhraları,
Gəzəcəyəm sənə görə.

Rövşən nədir bu nalə-ah,
Şahidindir göydə Allah.
Desən ki, öl bir gün vallah,
Öləcəyəm sənə görə.

BİR DƏLİ SEVDANIN ƏSİRİYƏM MƏN
Günəşim üfüqün batabatında,
Xəyalım göylərin yeddi qatında,
Çapıram arzumun köhlən atında,
Bir dəli sevdanın əsiriyəm mən.

Şimşək tək başımda çaxır hey çaxır,
Cismimi odlara yaxır hey yaxır,
Bu sevda ruhuma axır hey axır,
Bir dəli sevdanın əsiriyəm mən.

Fikir dəryasında gecəm, gündüzüm,
Alışıb kül olub ocağım, közüm.
Sən mənə dözüm ver ilahi, dözüm,
Bir dəli sevdanın əsiriyəm mən.

Dağların qoynunda bitən çiçəkdir,
Zərifdir, incədir, hüsnü göyçəkdir.
Həsrəti Rövşəni öldürəcəkdir,
Bir dəli sevdanın əsiriyəm mən.

TƏB, İLHAM GƏLƏNDƏ YAZILAR ŞEİR
Mənə də bir şeir yaz deyən dostum,
Şeir sifarişlə yazılmır axı.
O bir haqq vergisi,Tanrı payıdır,
Tanrı yazan yazı pozulmur axı.

Dərdlər ürəyində yuva salanda,
Səbri-qərarını əldən alanda,
Ümidlər ölməyib, inam qalanda,
Arzular güləndə yazılar şeir.

Xəyalda dolaşar çözülər sözlər,
Sinədən bal kimi süzülər sözlər,
Misraya inci tək düzülər sözlər,
Təb, ilham gələndə yazılar şeir.

YAZIRAM
Lələkdəndi qələmim,
Sözüm kimi yazıram.
Demirəm ki, şairəm,
Özüm kimi yazıram.

Göy boydadı otağım,
Buludlar yer-yatağım.
Hələ gurdu ocağım,
Közüm kimi yazıram.

Duyğulu hallarımdı,
Qanadım, qollarımdı,
Misralar yollarımdı,
İzim kimi yazıram.

Ömür payız dönəmdə,
Qərib düşüb binəm də.
Min dərd yatır sinəmdə,
Dözüm kimi yazıram.

"Nur ocağı" ədəbi məclisi Samirə Sahibin şeirlərini təqdim edir:
Vaxtında qıl namazı
Gəldi azan avazı,
Hazır et canamazı.
Alaraq dəstəmazı,
Vaxtında qıl namazı.

Boş keçirmə zamanı,
Tanı Rəbbini, tanı.
Eşidəndə azanı,
Vaxtında qıl namazı.

Demə zaman var hələ.
Ümid yox ildən ilə.
Allah buyurub belə:
Vaxtında qıl namazı!
Ömrünü vermə yelə,
Dən düşər qara telə.
Savabın dönsün selə,
Vaxtında qıl namazı.

Şeytan qurar min tələ,
Gəl, uyma sən hər felə.
Qulaqda sırğa elə-
Vaxtında qıl namazı.

İmana gəl, ey adam,
Rəbbi an səhər-axşam.
Sübh, Zöhr, Əsr, Xüftən, Şam,
Vaxtında qıl namazı.

Oruc tut Ramazanda,
Rəcəbdə, həm Şabanda.
Nə qədər güc var canda,
Vaxtında qıl namazı.

Samirə, bil nəhayət,
Vardır Həşr, Qiyamət!
Allaha et itaət,
Vaxtında qıl namazı.

Çağırsan
Elə dəyişmişəm mən, mən deyiləm,
Müqəddəs sevgiyə düşmən deyiləm.
Səni sevdiyimə peşman deyiləm,
Sevirəm, çağırsan gələrəm yenə.

Ümidim, pənahım, güman yerimsən,
İçimdə çağlayan ümman yerimsən,
Andım, sədaqətim, iman yerimsən,
Sevirəm, çağırsan gələrəm yenə.

Kök salıb qəlbimə odlu məhəbbət,
Taleyə yazılsın gözəl səadət.
Bu sənə agahdır, bilirsən əlbət,
Sevirəm, çağırsan gələrəm yenə.

Ayırmaq çətindir yaxşıdan pisi,
Günahkar bilmirəm, vallah, heç kəsi.
Ölməz ürəyimdə sevgi həvəsi,
Sevirəm, çağırsan gələrəm yenə.

Rəbbimdən dilərəm, olasan qəmsiz,
Samirə sənindir, olsa da sənsiz.
Yaşamaq istəsən sən, əgər mənsiz,
Çağırsan, sevsəm də gəlmərəm yenə.

Gəl
Düşünürəm səni hər an,
Ayrılığa vermə aman,
Elə indi, bax bu zaman ,
Gözləyirəm, sən mənə gəl.

Yağsa yağış, əssə külək,
Qoymaram ki, zalım fələk
Sevgimizə qursun kələk,
Bir ömürlük güvənə gəl.

Yollarına düzdüm çiçək,
Yarpaqları ləçək-ləçək,
Samirəyəm tənha və tək,
Səni qəlbən sevənə gəl.

Gedirəm
Aldanmışdım sənin şirin sözünə,
Ay kimi parlayan nurlu üzünə,
Məni məftun edən ala gözünə,
Son dəfə uzaqdan baxıb gedirəm.

Hicran libasını mən geyə-geyə,
Həsrət süfrəsində qəm yeyə-yeyə,
Sənə acı kəlmə deməyim deyə,
Dilimi dişimlə sıxıb gedirəm.

Samirəyəm eşqə deyib "əlvida",
Nakam sevgimizə qoyuram nida,
Üz tutub dənizə tapıb bir ada,
Sən olan şəhərdən çıxıb gedirəm.

Şair qəlbi
Gördü, açıb tər yasəmən,
Göz oxşayır yaşıl çəmən,
Qələm işə düşdü həmən,
Şair qəlbi kövrək olur.

Gah boşalıb, gah da dolan,
Həm saralıb, həm də solan,
Duyğulara əsir olan,
Şair qəlbi kövrək olur.

Yazdı sağdan, yazdı soldan,
Dalandakı o dar yoldan,
Həm moruqdan, həm də koldan,
Şair qəlbi kövrək olur.

Yazdı ana ürəyindən,
O qanadsız mələyindən,
Hər anına gərəyindən,
Şair qəlbi kövrək olur.

Yazdı qaçan uşaqlardan,
İgid, ərən, qoçaqlardan,
Gur-gur yanan ocaqlardan,
Şair qəlbi kövrək olur.

Yazdı yarın vəfasından,
Məhəbbətin cəfasından,
Xoşbəxtliyin səfasından,
Şair qəlbi kövrək olur.

Yazdı quşun lələyindən,
Xoş ətirli çiçəyindən,
Arzu, istək, diləyindən,
Şair qəlbi kövrək olur.

Yazdı toydan, yazdı vaydan,
Küçədəki hay-haraydan,
Allah verən gözəl paydan,
Şair qəlbi kövrək olur.

Samirə, düz elə düzdür,
Odun sonu sönən közdür,
Kim deyibsə, doğru sözdür,
Şair qəlbi kövrək olur.

Biləydim
Deyirlər, yar mənsiz saralıb, solub
Həsrətdən gözləri qan ilə dolub.
İstərdim əlində bir dəsmal olub,
Axan göz yaşını silə biləydim.

Zülmət gecələrə nur saça-saça,
Sən olan mənzilə yol aça-aça,
Son qoyub hicrana mən, uça-uça,
Quş olub yanına gələ biləydim.

Qəlbimdən qüssəni, nisgili atıb,
Sənə qovuşaraq murada çatıb,
Sevgimi ən şirin duyğuya qatıb,
Bir gün mən ürəkdən gülə biləydim.

Sözümü, sirrimi deyərdim sənə,
İnamlı ümidlər verərdin mənə.
Arzumdur, qayıdıb yenə dünənə,
Səninlə dərdimi bölə biləydim.

Samirə, həyatın oldu qəm, kədər,
Yardan ayrı düşmək ölümdən betər.
Kaş ki, son nəfəsi verməyib hədər,
Sənin qollarında ölə biləydim.

Baş əymədim
Sevinc əkdim, kədər biçdim,
Bal istədim, zəhər içdim.
Şükür olsun haqqı seçdim,
Baş əymədim nahaqqa mən.

Axar sular bulandı çox,
Qüssə boldur, sevincsə yox.
Güvənimə dəysə də ox,
Baş əymədim nahaqqa mən.

Şeytan məni saldı dara,
Fikirlərim oldu qara.
Əzabları yara-yara,
Baş əymədim nahaqqa mən.

Tərs dolanır sanki dünya,
Kabus oldu hər bir röya.
Çətinliyi duya-duya,
Baş əymədim nahaqqa mən.

Bahara mən qış demədim,
"Pambıqla kəs baş" demədim.
Olan oldu, "kaş" demədim,
Baş əymədim nahaqqa mən.

Boğdu məni dərddən qəhər,
Zülmət oldu aydın səhər.
Gətirərək tab birtəhər,
Baş əymədim nahaqqa mən.

Ömür yolum çətin olub,
Qəmim yüz yox, min-min olub.
Samirəyəm, mətin olub,
Baş əymədim nahaqqa mən.

İmtahanım
Heç bilmədim necə oldu,
Gündüzlərim gecə oldu.
Dərdin sayı neçə oldu?
Nə ağırmış imtahanım?!

Həyat mənə qurdu tələ,
Xəyallarım getdi yelə.
Nədən bəxtim gəldi belə?
Nə ağırmış imtahanım?!

Bağım-bağçam xəzan oldu,
Gül-çiçəyim vaxtsız soldu.
Taleyimə zülmət doldu,
Nə ağırmış imtahanım?!

Dost dediyim nankor çıxdı,
Zalım fələk yaman yıxdı.
Qüssə-kədər məni sıxdı,
Nə ağırmış imtahanım?!

Şikayəti kimə yazım?-
Qışa döndü bahar, yazım.
Qəliz oldu alın yazım,
Nə ağırmış imtahanım?!

Qaranlıqlar sirdaşımdır,
Çarəsizlik qardaşımdır,
Tənhalığım yoldaşımdır,
Nə ağırmış imtahanım?!

Gileylənib çox ağladım,
Gənc ömrümə yas saxladım.
Arzulara daş bağladım,
Nə ağırmış imtahanım?!

Donub sanki, keçmir zaman...
İtdi ümid, itdi güman.
Şər gələrsə, verməz aman,
Nə ağırmış imtahanım?!

Yaşananlar bir hikmətdir,
Axirətə zəmanətdir.
Belə demək qəbahətdir-
Nə ağırmış imtahanım?!

Samirə, üz tut dərgaha,
Pənah apar tək Allaha.
Yetər, bəsdir, demə daha
Nə ağırmış imtahanım?

Cavab tapmadım
Yamanlıq çoxalır, yaxşılıq itir,
Xeyir geriləyir, şər öndə gedir.
İblislər nə üçün sultanlıq edir?
Düşündüm bunları, cavab tapmadım.

Dərdini deməyə tapmırsan bacı,
Xəyanət olubdur indi baş tacı.
Yalan niyə şirin, həqiqət acı?
Düşündüm bunları, cavab tapmadım.

Sevən seviləndən gözləyir vəfa.
Yaxşı insanların qisməti cəfa.
Bəs hanı xoşbəxtlik, hardadır səfa?
Düşündüm bunları, cavab tapmadım.

Böyüyə-kiçiyə qalmayıb hörmət,
Quruşa satılır namus, ar, iffət.
Haradan alırlar bir belə cürət?
Düşündüm bunları, cavab tapmadım.

Samirə, de görüm, hanı ədalət?
Haqlılar, doğrular çəkir xəcalət.
Nə üçün insanlar edir ədavət?
Düşündüm bunları, cavab tapmadım.

"Nur ocağı "ədəbi məclisi Yusif Namazoğlunun şeirlərini təqdim edir:

Bizə noğul verdilər

Atam-anam qocalıb
Doxsanda, yüzdədilər,
Bizə sevinc paylayıb
Kədəri gizlədilər.
***
Bizə noğul verdilər,
Özləri ağrı yedi.
Şəhid oğul verdilər,
Ahları dağı yedi.
***
Vətən sağ olsun deyib,
Qürurlu dayandılar.
Oğul üçün kövrəlib
Vətən üçün yandılar .
***
Ömrün ağır yükünü
Halallıqla çəkdilər,
Zamanın ciyərindən
Qoşa kabab çəkdilər.
Oxşamır
İnləyir naşı əlində,
Torpaq torpağa oxşamır.
Ağaclar dərd-dərman yeyir,
Yarpaq-yarpağa oxşamır.
***
Dağ var ki, təpə qürurlu,
Dərəsi palçıq yoğurur.
Gah sellənir, gah qırılır,
Bulaq bulağa oxşamır.
****
Meşələri qəmgin, yorğun,
Çəmənləri xəstə, solğun,
Uralanıb varı-yoxu,
Yaylaq yaylağa oxşamır.
***
Kəhər atlar ulaqlaşıb,
Mütiləşib, yazıqlaşıb
Qoç igidlər yalı aşıb
Papaq papağa oxşamır.

Yusif Namazaoğlu ölməyib sağdı

Gözümün içinə baxıb, ağlama,
Ürəyimin qara qanı durulmaz,
Dünyam məhvərindən çıxıb ağlama,
Ölüm pəhləvandı qolu burulmaz.
***
Mənə bel bağlama, yollar yormuşam,
Düşübdü əlimdən çilingağacım.
Çəlimsiz, taqətsiz, yarımcan quşam,
Solub, büzüşübdür kolum-ağacım.
***
Dünənim gözaltdan boylanır mənə,
Kövrəlir bilir ki sabahım yoxdur.
Sabahım közaltdan boylanır mənə
Duyub həyat adlı silahım yoxdur.
***
İndi dağım aran ,aranım dağdır,
Aranda üşüyüb, dağda yanıram.
Yusif Namazoğlu ölməyib sağdı,
Qəlbimdə göyərib budaqlanıram.

Başladı, ay, başladı
Alim elmi kitabı,
Çoban yağlı kababı,
Kasıb güllü corabı,
Xoşladı, ay, xoşladı.
***
Oğru ağır yatanı,
Oğul əyyaş atanı
Mömin cinı, şeytanı
Daşladı, ay, daşladı.
***
Bu nə çəpik, nə xordu?
Bu saatı kim qurdu?
Yallı it yendi qurdu,
Döşlədi, ay, döşlədi.
***
Dandı türkün soyunu,
Dərin qazdı quyunu ,
Dava-dava oyunu
Başladı, ay,başladı.

Çiçəkləyib
Qış günü oğlan çağıdır,
Ağaclar qar çiçəkləyib,
Külək, çovğun, buz gəmirir,
Yarğanlar tar çiçəkləyib.
***
Yola vermir baş ayağı,
Hara gedir daş ayağım,
Yaza uçur quş ayağım ,
Yuxumda nar çiçəkləyib.
***
Dərdim uzun qış nağılı,
Pozub yaddaşı ağılı.
Salam almır cavanlığım,
Ğözümdə tor çiçəkləyib.
***
Tənhalığım nərə çəksin,
Duman olum dərə çəksin,
Qocalığım şirə çəksin,
Saçlarım zor çiçəkləyib.

Zəngəzuru tanıyaq və tanıdaq!

Zəngəzur - adı da, özü də bizə məxsus olan diyar
Yerin, ərazinin adı onun kimə məxsusluğu haqqında çox şey deyir. Adları, təbii ki, insanlar verirlər və öz dillərinə, xarakterlərinə, tayfalarına, yaşadıqları yerin təbiətinə uyğun adlar düşünüb tapırlar. Azərbaycanın ən qədim və ən şöhrətli torpaqlarından biri olan Zəngəzurun adının mənasını da Azərbaycanın tarixi keçmişində axtarmaq lazımdır. Tarixi Zəngəzur ərazisi ayrı-ayrı dövrlərdə müxtəlif adlarla tanınıb. Bölgənin ən qədim adlarından biri Sünik olmuşdur. Sünik Albaniyanın dörd böyük vilayətindən biri idi. Sünik bəzi dövrlərdə müstəqil knyazlığa çevrilsə də, bəzən Atropatenanın, əksər dövrlərdə isə Albaniya dövlətinin tərkibində olmuşdur. Qədim dövrü araşdıran bir sıra alimlər Sünik toponimini eradan əvvəl IV minillikdə Çinin indi uyğurlar yaşayan bölgəsindən Qafqaza köç etmiş syun-na, syun-nu tayfalarının adı ilə bağlayırlar. Sünik adını «su ətrafı ərazi» kimi də yozurlar. E.ə. III minilliklərdə regionda türk mənşəli su, (suv) tayfalarının məskunlaşması həmin ərazidə türk (suv) tayfalarının yaşaması ehtimalını gücləndirir. Sünik adının fars variantı sayılan Sisakan adına ilk dəfə VI əsr Suriya səlnaməçisi Zaxari Ritorun əsərində rast gəlinir. Müəllif 555-ci il hadisələrini təsvir edərkən Sisakanı Ərməniyyə ilə heç bir əlaqəsi olmayan, Arran və Qurzan (Gürcüstan) kimi müstəqil ölkə kimi xarakterizə etmişdir. Alban tarixçisi Musa Kalankatlı "Alban tarixi" əsərində Zəngəzur ərazisini «Sisakan», «Sünik», eləcə də «Sünestan» adlandırmışdır. Erməni "alimləri” “Zəngəzur” sözünün mənasını iki anlamda izah etməyə çalışırlar. "Zanqe", yaxud "Zanqa" - "mağara" və "Zur" - "bərk səslənən"..Guya ki, Zəngəzurda çoxlu kahalar və mağaralar vardır və bu mağaralar çox bərk əks-səda verir. Əslində bu cür "izah" erməni yalanının əks-sədasından başqa bir şey deyildir. Əvvəla ona görə ki, dünyanın hansı dağlıq ərazisində mağara, yaxud kaha yoxdur, o mağara və kahalar səsə əks-səda vermir? Bəs niyə dünyanın hər hansı bir ölkəsində, eləcə də ermənilər yaşayan başqa yerlərdə böyük bir regiona "bərk səslənən mağara" adı vermirlər? İkincisi, axı, Zəngəzurda o qədər də çox mağara yoxdur, əksinə, çoxlu sıldırım qayalı, başı qarlı dağlar, dərin dar dərələr, sıx meşələr, kollu yamaclar və çiçəkli alp çəmənlikləri vardır. Erməni alimləri isə yalnız mağaraları görüblər?! İzahı çox sadədir: ermənicə nə dağ, nə dərə, nə də çəmən sözləri “Zanqe”, yaxud “Zanqa” kimi səslənmir. Nisbətən abırlı erməni alimləri bir qədər həqiqətə yaxın gələrək “Zəngəzur” sözünü “Zanqe+dzor”, yəni "Zəngi dərəsi" anlamında izah etməyə çalışırlar. Bu izahın birinci hissəsi həqiqətə yaxındır. Lakin erməni mənbələrində erməni mənşəli termin ("dzor" - ermənicə "dərə" deməkdir) kimi vurğulamağa cəhd göstərildiyinə baxmayaraq, əslində "Zəngəzur" toponiminin nə ermənilərə, nə də onların "dzor" sözünə heç bir dəxli yoxdur. Ermənilər özləri də heç vaxt "Zəngəzur" sözünü Zanqedzor şəklində işlətməyiblər. Zəngəzur sözünün ermənicəyə dəxli olmadığını daha bir fakt da sübut edir. Hazırkı Ermənistanın inzibati ərazi bölgüsündə Zəngəzur adlı ərazi yoxdur. Bu bölgəni Ermənistanda Sünik mərzi adlndırırlar. Sovet hakimiyyəti illərində Zəngəzurun özü kimi adına da iddia edən ermənilər hazırda faktiki olaraq Zəngəzur terminindən imtina etmişlər. Bu toponimin "Səngi-Sur" formasında izahı da, hər hansı bir elmi əsasa malik olmasa da, maraq doğurur. Belə ki, fars dilində "səng" - daş, qaya, ərəbcə isə "sur" sözü silsilə divar, qala mənasındadır. Zəngəzur sözü bu anlamda başdan-başa, daşlı, qayalı yer, daşların qala divarları kimi düzüldüyü ölkə mənasını verir. Fikrimizcə, "Zəngəzur" toponimi bu ərazilərdə yaşayan, öz igidliyi və cəngavərliyi ilə seçilən Zəngi tayfalarının adı və ərəblərin bu ərazilərə gəlişi ilə bağlıdır. Ərəbcə "sur" daş-divar, qala, bürc deməkdir. Bu Bölgənin çox döyüşkən və azadlıq sevən əhalisi ərəblərə qarşı axıradək mübarizə aparmış, şübhəsiz ki, bu illərdə onlarca qalalar, istehkamlar tikərək, eləcə də, bu yerlərə xas olan təbii istehkamlardan düşmənə qarşı mübarizə vasitəsi kimi istifadə etmişlər. Ömrünün sonunadək ərəb xilafətinə qarşı ardıcıl, amansız mübarizə aparmış Babəkin Bəzz qalası yeniləndən sonra Darvazatəpə dağında yerləşən Şəki qalasına gəlməsi və məhz Zəngəzurdakı Şəki qalasının hakimi Saklı Sumbat tərəfindən tutularaq ərəblərə təslim olunması epizodu da bu ərazilərin o dövrdə geniş döyüş meydanı olduğunu və Zəngəzurun ən sonda, həm də Sumbat kimilərin xəyanəti nəticəsində yenildiyini təsdiq edən tarixi faktlardır. Məlum olduğu kimi, Zəngi tayfaları tarixdə görkəmli qoşun başçıları və dövlət xadimləri ilə məşhur olan bir türk boyudur. Zəngi tayfalarının ən qədim yaşayış məskənlərindən biri Cənubi Azərbaycandakı Zəncan şəhəridir. Bu şəhərin adını farslar "Zənqən" ("ən" farsca çoxluq bildirən şəkilçidir.) kimi tələffüz edirlər. Ərəblərin bu ərazilərə gəlişi ilə bağlı "q" səsinin "c" səsi ilə əvəzlənməsi nəticəsində yazılı mənbələrdə şəhərin adı Zəncan kimi qeyd olunmağa başladı. Zəngi tayfalarının ana vətəni Orta Asiya, daha konkret desək, indiki Özbəkistan əraziləridir. Zəngi tirəsi hal-hazırda da Özbəkistanda yaşayır və burada zəngi adı ilə bağlı çoxlu toponimlər indi də qalmaqdadır (Zəngi, Zəngitəpə, Zəngərik və s.). Zəngilər bizim eranın əvvəllərində daha geniş areala səpələnməyə başladılar. Qazaxıstana, Əfqanıstana, İrana və Qafqaza gələn zəngilər məskunlaşdıqları yerlərdə öz adları ilə bağlı şəhərlər, kəndlər salmağa, öz adlarını çaylara, dağlara, dərələrə verməyə başladılar. Zəncan və Zəngəzur adından savayı, zəngilərlə bağlı onlarca toponim saymaq olar: Türkiyədə - Ərzincan, Gürcüstanda - Zəngişamlı, Zəngənə, Azərbaycanda - Zəngilan, Zəngəran (Yardımlı rayonu), Zəngənə (Sabirabad rayonu), Zəngişalı (Ağdam rayonu), Zəngidərə çayı (Qobustan rayonu), Zəngi çayı (Ismayıllı rayonu), Irəvan mahalında - Zəngibasar, Zəngilər, Zəngili, Zəngi çayı kimi "zəngi" komponenti ilə bağlı toponimlərin olması bu toponimin məhz geniş arealda yaşamış, bir yerdən başqa yerə köçmüş böyük və qüdrətli bir tayfanın adı ilə bağlılığından xəbər verir. Tarixdən məlumdur ki, Zəngi tayfaları orta əsr Azərbaycan Atabəylər dövlətində yuxarı zümrədə təmsil olunmuş, sonra isə Səfəvilər dövlətinin yaranmasında və inkişafında yaxından iştirak etmişlər. Məhz zəngilərin indiki Zəngəzur ərazilərinə köçü də Atabəylər dövründə başlamış, Səfəvilərin hərbi yürüşlərində isə daha da güclənmişdir. Şah İsmayıl Xətainin yaratdığı qüdrətli Səfəvilər səltənətinin təkamülündə və güclənməsində qayı oğuzların bir boyu olan, igidliyi və cəsurluğu ilə seçilən zəngi tayfalarının böyük rolu olmuşdur. Orta əsr tarixi mənbələrinin («Kitabi-Dədə Qorqud» (VII əsr) Mahmud Qaşğari (Divani Lüğəti-it-Türk (XI əsr)), Rəşid əd Din (Oğuznamə (XIV əsr), Əbdülqazi (Şəcəreyi-Tərakimə (XVII əsr) şəhadətinə görə oğuzlar 24 tayfaya bölünür ki, onların da ən məşhurlarından biri qayı (kayıq) boyudur. Qayı türklərinin məşhur qəbilələri bunlardır: Qacar, avşar, zülqədər, zəngənə, çoban, baharlı, padar, ustaclı, lək, xəlilli, sorsor, şəfəq və s. Bu qəbilələrin bir çoxu Səfəvilər dövlətinin yaranmasında yaxından iştirak etmiş, qəbilə başçıları isə qızılbaşların hərbi və inzibati rəhbərliyində geniş təmsil olunmuşlar. A.A.Bakıxanov zəngənə, xəlilli, ustaclı, qacar, kəngərli, xələc, qaramanlı, çıraqlı, təkəli, şamlı tayfalannın adlarını çəkmiş, onların türk tayfaları olduğunu və Azərbaycanın müxtəlif bölgələrində məskunlaşdığını göstərmişdir. Məhz Azərbaycan Atabəylər dövlətinin və daha sonra Səfəvilər xanədanının dövründə İrəvan, Çuxursəd, Ərzincan, Sisakan ərazilərində zəngənə oğuzlarının ictimai-siyasi fəallığının yüksəlməsi müşahidə edilməyə başladı. Bu dövrdən etibarən "zəngi(ə)" kökü ilə bağlı müxtəlif toponimlər və oronimlər bu arealda yayılmağa başladı. Babək Xürrəmdinin ərəb xilafəti ilə mübarizəsi illərindən ərəblərə yaxşı tanış olan Sisakan mahalı, bu ərazinin dağlıq, qayalıq, təbii qala, divarı xatırladan silsilə daşlardan ibarət landşaftı ərəb səyyahlarının və alimlərinin diqqətində müdafiə istehkamı-qala kimi qalmışdır. Eyni zamanda yaşayış məntəqələrinin demək olar ki, hamısı qalalar şəklində tikildiyindən zəngi tayfalarının geniş arealda yayıldıqları bu dağlıq ərazini ərəb səyyahları Zəngisur - zəngilərin qalası adlandırmaqda tamamilə haqlı idilər. Sur, sür sözü (eləcə də sürü, sürəkli, sürüşmək sözlərinin kökündəki "sür") ərəb dilində silsilə divar, daş hasar, qala mənasını daşıyır. Kiçik Qafqaz sıra dağlarının davamı və ən hündür dağ silsiləsi sayılan, daş zəncir kimi ta Qarabağ yaylasına qədər uzanan, dar dərələri, keçilməz yamacları, qorxunc sıldırımları, sərt qayaları ilə təbii bir istehkamı, qala divarlarını xatırladan, Zəngi türklərinin at oynatdığı bu dağlıq mahalın Zəngəzur adlandırılması həm tarixi-coğrafi, həm etnoqrafik, həm də məntiqi mənada tamamilə doğrudur. "Zəngəzur" termini bir toponim kimi yazılı mənbələrdə XIV əsrdən məlumdur. Bu dövrdə isə təkcə Zəngəzurda deyil, eləcə də bütün Qafqazda qüdrətli türk-müsəlman ruhu hakim idi. Zəngəzur ərazisində xeyli sayda sur (zür) topomorfantı ilə bitən digər toponimlərin də olması və bu kəndlərin demək olar ki, hamısının dağlarda və sıldırım qayalıqlarda yerləşməsi (Təkəzür, Ərcəzür, Gecəzür, Dərməzür, Astazur, Əynəzur, Goranzur və s.) faktı da Zəngəzur adının məhz dərə ilə deyil, dağla, divarla, qala ilə bağlılığını bir daha sübut edir. Bütün tarixi mübarizələrlə, yerli və gəlmə hakimlərin ağalıq iddialarından yaranan irili-xırdalı döyüş səhnələri ilə zəngin olan dağlıq bir ərazidə yaşayış məntəqələrinin dərədə deyil, dağlarda, özü də təbii istehkamlara yaxın yerlərdə salınması məqsədə uyğun idi və yuxarıda adlarını sadaladığımız kəndlərin hamısı belə bir landşaftı olan ərazidədir. Digər tərəfdən, Zəngəzurun təbiəti - qarlı, sərt şaxtalı qışı və kifayət qədər günəşli yayı tələb edir ki, yaşayış məntəqələri dərədə deyil, dağ döşündə, qar uçqunu basmayan, sel, tufan tutmayan yerlərdə, digər kəndlərlə nəqliyat, səs və görüntü əlaqəsi yaratmaq üçün həyati və strateji baxımdan əlverişli olan yerlərdə salınsın. Zəngəzurun adı da, özü də bizə məxsusdur. Min illər öncə bizim ulu babalarımız bu torpaqları əkib-becərmiş, abadlaşdırmış, kəndlər, şəhərlər şalmış, Vətən etmişlər. Son yüzillikdəki qısa fasilələr istisna olmaqla bu torpaqlarda həmişə bizim xalqımız yaşamış və hökm etmişdir. Sovet hökuməti trəfindən Zəngəzura qarşı törədilmiş qəsd və tarixi ədalətsizlik həmdə Azərbaycanın və türk coğrafiyasının ərazi bütövlüyünü pozmuşdur...Cənab Ali Baş Komandan İlham Əliyevin iradəsi ilə tarixi geri dönüş, ədalətin bərpası zamanı başlamışdır...İndi dünya sularında üzərində cənab İlham Əliyevin imzası olan "Zəngəzur" tankeri üzməkdədir...İndi Şərqi Zəngəzur iqtisadi rayonu sürətlə qurulmaqdadır, Zəngəzur dəhlizinin açılması və coğrafi cəhətdən əlaqəsi kəsilmiş böyük türk dünyasının bütövlüyünün bərpası tarxin reallığına çevrilməkdədir...Bakıdan çıxan sürət qatarının Zəngəzurdan keçərək Naxçıvana və Qarsa gedəcəyi gün o qədər də uzaqda deyildir! ...Biz Şərqi Zəngəzura qayıtmışıq! ...Qərbi Zəngəzura da gedəcəyik. Hansı gün və hansı nəqliyyat vasitəsi ilə gedəcəyimizi isə Ali Baş Komandan söyləyəcəkdir! Zəngəzur Azərbaycandır!



Musa Urud - Milli Məclisin deputatı

"Bir Əslim varmış"

Əvvəli ötən sayımızda

V Hissə
Açıılan keçmiş)
O gün mən sirlərin açılacağından xəbərsiz idim. Çox az-az danışırdı, düzdü, ancaq əsas olan danışmağıydı deyə düşünürdüm. Bir sabah yenə adətim üzrə ona baş çəkmək üçün ya da yoxlamaq üçün deyim, otağına getdim. Üzünə baxanda yenə yuxusuz bir gecənin ağuşunda olduğunu anlamaq çətin olmurdu. Bu dəfə o təklif etmədən keçib oturdum. Nəsə danışacaqmış kimi sakitcə gözləməyə başladım. Bir neçə dəqiqə sonra elə bir of çəkdi ki, bütün bədənim üşüdü, sonra danışmağa başladı...
“Həyatda anamı itirdikdən sonra tək bir qadına güvəndim, sevdim. Düzdü çox kiçik idim. ən çox 12, ya 13 yaşım olardı…
Yenə dərdlərim məni qucaqlamış, əl çəkməməkdə qərarlı idi və mən ondan qurtulmaq üçün tək təsəllini anamın soyuq məzarından alırdım. Nə vaxt yorulsam, bezsəm, küssəm onun yanına gedərdim, dərdləşərdik, bəzənsə anamın məzarıyla ağlayardıq...
O gün yenə anamla dərdləşmək üçün məzarlığa getmişdim. Biraz sonra hıçqırıq səslərinə ürpələnərək başımı qaldırdım və onu gördüm...
İlk orda gördüm onu, “Əslimi”. Atasının məzarıyla danışırdı, o da mənim kimi soyuq məzardan təsəlli gözləyirdi. Elə o gün bağlandım ona, elə o gün sevdim onu. Kənd içi olduğu üçün ehtiyat etsək də, bilirdik ki, o insanı qılınc kimi kəsən soyuq qış səhərləri heç kim gəlməz məzarlıq tərəflərə. Anamın ən çox sevdiyi bir şalı vardı, üşüməsin deyə o şalı ona vermişdim. Hər sabah ona bükülüb gələrdi məzarlığa.
Əvvəl ana, atamızla tək dərdləşib sonra bir-birimizə təsəlli olmağa çalışardıq. 7 il keçdi, dağ boyda 7 il. Biz bu 7 il ərzində hər gün bir yerdə ağladıq, bir yerdə güldük o məzarlıqda...
Bir gün adıma çağırış vərəqəsi gəldi, çoxdandı gözlədiyimiz o müvəqqəti ayrılıq gəlib çatmışdı. Ancaq yenə xoşbəxt idik, mən əsgərlikdən qayıdan kimi evlənəcəkdik. Sabah gedəcəkdim və biz bu gün son dəfə görüşdük.
Mənə söz verdi, “sən gələnə qədər deyil, mən ölənə qədər gözləyəcəm səni, səndən başqası olmayıb, olmayacaq, hər gün sən gələnə kimi ananla dərdləşəcəm narahat olma. İkimiz də səni gözləyəcəyik, inan mənə”:– dedi. Axı o anamın gəliniydi, ona inanmaya bilməzdim. Anamla gözləyəcəkdi məni, anamla....
(İndi mənim üçün əlindəki titrəyiş, dolan gözləri, daralan nəfəsi o soyuq qış səhərlərinin qılıncından daha kəskin idi.)
Cəmi 5 ay keçdi 5 ay....
5 ay sonra atamdan məktub gəlmişdi...
“Aslan, oğlum, bizdən narahat qalma, bacıların da, mən də yaxşıyıq. Ancaq bilirsən ki, bacıların evləndikdən sonra tək qalmışdım, odur ki, mən kənddəki rəhmətlik Yaşar dayının qızına adam göndərdim, anası dul qadındı, borc-xərcləri çoxuydu onların əvəzində qızı mənə verməyi qəbul elədi. 1 həftədi Əslimlə kəbin kəsdirmişəm. Nigaran qalma daha o mənə yaxşı baxır. Allah qoysa sən də sağ salamat gələrsən atan səni də halal süd əmmiş bir qızla evləndirər...”
Rəhmətlik Yaşar dayının qızı deyəndə mən yox idim artıq...
O məktubdan cəmi 1 həftə keçdi məni xəstəxanaya apardılar sonra da bura gətirdilər. Anamın gəlini anama da, mənə də xəyanət etmişdi. O gün tövbə elədim adını anmamağa, oyaq olanda özümə hakim ola bilirəm ancaq, yatanda adını sayaqlamamağı bacarmıram. Ağzımı açıb söz demək istəsəm dilimdən adı çıxır ona görə danışmıram mən. Yatası olsam yuxularımdan getmir, ona görə yatmaq istəmirəm. Hər gün eyni şeyləri düşünürəm. Mən hansı günahın sahibiyəm ki, mənim sevdiyim qız mənim xəyallarımı mənlə yox atamla həyata keçirdir....
Bilirsən, bir qızı olub indi, bacım olub....
Adını Zinyət qoyublar...
Anamın adını qızına qoyub mən buna necə dözüm?!”
Nə qədər ağladım bilmirəm ancaq, o susanda gözlərim tamam şişmişdi. Elə o da, eyni vəziyyətdəydi. O gün ona cümlələrim qırılıb boğazıma batdığı üçün heçnə deyə bilmədim. Lal olmuş kimi sakitcə çıxmışdım otaqdan...
VI Hissə
(Son nəfəs)
O qədər çətin şeylər yaşamışdı ki, axı mən bundan sonra onu necə qınaya bilərdim? O, hələ çox kiçik yaşlarından dünyanın yükünü balaca çiyinləri üstündə gəzdirmiş biriydi. O, böyüsə belə yıxılan, yanan, əzilən, yanılan tərəf olmuşdu...
Son söhbətimizdən 1 həftə keçmişdi və yenə ara bir söhbət edirdik. Onu çox yormaq istəmirdim çünki, öskürəkləri çoxalmışdı. Nəfəsi çox çətinliklə alıb-verirdi. Gözlərindəki işıltı sönmüşdü sanki, həm də gün keçdikcə arıqlayırdı.
Bu gün çox fərqli gün olacaqmış sən demə...
Otağına girəndə onu ilk dəfə idi ki, otağında görmürdüm, hətta pərdəni aralamayan o insan bu gün pəncərələri açmışdı. Pəncərənin yanına gedəndə kiçik bir kağız parçası tapdım.
“Bu gün çox gözəldir, Qayın ağacı da həmçinin...” yazılmışdı.
Yəqin etdim ki, həyətdəki o qocaman ağacı ziyarətə gedib. Bəli yanılmırdım, aşağı düşəndə onu qocaman Qayın ağacıyla söhbət edərkən tapdım. Sən heç çıxmazdın otağından, nəyə borcluyuq bunu, demişdim ki, “Bu gün son gündü”: -dedi mənə...
Nəyin sonuydu? Nə üçün, kim üçün sonuydu? Sanki beynim tamam qarışmışdı. Biraz sonra danışmağa başladı:
“Məni bu dispanserdə tək başa düşən sən oldun, məni az da olsa tanıyıb, keçmişimi, həyatımı bilən də, tək sənsən. Bilirəmki, əvvəllər mənə yazığın gəlirdi, ancaq, indi məzlumam gözündə. Mən heç vaxt həqiqətləri öyrənə bilməyəcəm. Əslimin qarşısına çıxıb “Niyə? Niyə axı? Niyə məni bu cür vurdun?” deyə soruşa bilməyəcəm. Bəlkə onu bağışlayıb, möhkəm sarılmaq keçəcək ürəyimdən ancaq bunu da edə bilməyəcəm.
- Mən gedirəm....
Dayan! Diqqətlə qulaq as mənə. Əgər mümkün olsa bir gün sən get ona. Mənə açıb danışacağı hər nə varsa sənə danışsın. Sən də gəlib məzarımda mənə danışarsan...
Bir də ona deyərsənki...”
Bu cümlələri deyərkən çox çətinlik çəkmişdi. Hər öksürdükcə ağzından qan gəlməyə başlayırdı artıq… Nə qədər çalışsam da, onu otağına, ya da həkimin yanına getməyə razı sala bilmədim. Tək bir söz dedi mənə ki, bu sözlə donub qaldım yerimdəcə.
“Bax gör necə gözəl görünür.. “
Qorxmağa başladım çünki göstərdiyi tərəfdə heçnə yox idi. İstədim deyəm ki, axı orda heçnə yoxdu, mənə imkan vermədi danışmağa.
“Narahat olma, dəli olmamışam. Sənin onu görə bilmədiyini bilirəm. Keşkə görə bilsəydin. Onda bircə dəqiqə belə qalmaq istəməzdin burda. Anam, illərdi yuxuma belə gəlməyən anam da ordadı. Səsini eşidə bilirsən? Mən əvvəl anamı yuxuda görəndə ona tərəf qaçmaq istəyirdim, ancaq o mənə “Hələ çox tezdir, oğlum. Sən orda qalmalısan” deyərdi. İndi həvəslə çağırır məni. Çox darıxıb deyəsən mənim üçün....”
Anlamışdım son anlarını yaşadığını. İncitmək istəmirdim onu. O qədər məsumlaşmışdı ki, sanki günlərlə anasından ayrı düşüb, sonra anası gələndə qucağına qaçan körpə uşaq olmuşdu. Sanki, uşaqlığına enmişdi Aslan. Artıq ətrafa reaksiya vermirdi və mən əsl şoku o an yaşamışdım:
Sükut:
“ - Aslan: Niyə bu qədər gec gəldin?
+Qeybdən gələn səs: Mən heç vaxt zamansız gəlmirəm. Sənin vaxtın indi tamam olur.
-Aslan: Mən çox əziyyət çəkdim bu dünyada, hələ də çəkirəm. Bəs orda, orda da bu qədər çətinlik çəkəcəm?
+ Qeybdən gələn səs: Bilirəm, izləmişəm bütün yaşadıqlarını. Narahat olma səni bu dünyadan, bu insanlardan alıb aparacam. Onlar anlamadılar səni, özlərinin olmayan bu yer üzünü sənə cəhənnəm etdilər. Ancaq səni aparacağım yer belə deyil. Orda əziyyət çəkməyəcəksən.
-Aslan: Bəs Əslim? Axı onu necə görəcəm orda?
+ Qeybdən gələn səs: Bu qədər şeylərdən sonra hələ də, Əslimi düşünürsən?
-Aslan: İnanaraq sevmişdim onu. O mənə xəyanət etməzdi...
+ Qeybdən gələn səs: Vaxtı çatanda Əslimi sənə gətirəcəm narahat olma. Orda ayrı qalmayacaqsan sevdiyindən.
-Aslan: Söz verirsən mənə?
+Qeybdən gələn səs : Söz verirəm.
-Aslan: Onda dayanma, vaxt itirməyək tez apar, bu dünyadan tez qopar məni....
+Qeybdən gələn səs : Bu dünyada etməli olduğun son şeyi də et, gedək...”
Danışırdı və bəlkə də, suallarına cavab da tapırdı ancaq, mən heçnə başa düşmürdüm. Az öncə yarımçıq qalan cümləsini tamamlamağa çalışdı..
“ Bir də, ona deyərsənki, mən hələ də ölümünə sevirəm onu ölümünə və ölümümə…”
Aslan artıq çox çətinliklə nəfəs alırdı ovcunu açdı və əlindəki kağızı mənə uzadıb, “Bilirəm sənə çox əziyyət vermişəm. Ancaq, bu səndən son xahişimdi. Haqqını halal elə...”
Səsim batmışdı və danışa bilmirdim artıq. Son nəfəsində ovcuma sığışdırdığı kağızı açmağı aylar sonra bacara bilmişdim.... Artıq Aslan yox idi və o kağız çox şeyləri dəyişəcəkdi deyə düşünürdüm....
Davamı gələn sayımızda
"Bütöv Azərbaycan" qəzeti
12 avqust 2022

SƏN TANRININ SÖZ ADINI YAŞADIN!
(Xalq Şairi Vahid ƏZİZ yaradıcılığı haqqında ədəbi düşüncələr)

Vahid Əziz elə bir şairdir ki, onu bir nəfəsə oxumaq böyük və gur axan dağ çayının qabağını kəsməyə bənzəyərdi. Əgər çayın qabağını bağlamaq mümkünsə…(?!)
Hər kəlməsi, hər misrası ağır məna yükü ilə dolu olan Vahid Əziz poeziyası İnsanın və dünyanın poetik dərki və tərki-dünyalığıdır. O, poetik dünyanı öyrənmək və araşdırmaq mənə belə gəlir ki, adi bir qələm yükü deyil. O, həm tale, düşüncə və həm də böyük bir fikir yüküdür. O, yükü daşımaq asan olmadığı kimi, onun poetik düşüncələrini də bir-iki saata oxumaq heç də asan gəlməsin sizə. Hətta onun yaradıcılığını təkcə məhəbbət macəraları kimi qəbul edənlər də qoy yanılmasınlar. Çünki, o, Xosrovların kəcavəsinə gələn Şirinlərin, Ərəb çöllərində ağlayan Leylilərin, Keşiş qapısında köks ötürən Kərəmlərin, baxışlara sinə açan Sonaların timsalındakı mücərrədliyi də qəbul eləmir. O, məhəbbətin orta əsrlər tiryəkliyindən qurtulmağın konsepsiyasını yaradır. Reallıq, tələb və yaşamaq anlayışlarını ictimailəşdirərək həyatın öz movzusunu gündəmə gətirir:

Qətiyyən sındırmaz bu dərd milləti,
yox, axan qanlar da getmədi hədər,
bizim xislətimiz kişi adəti –
sevginin yolunda can qurban gedər...

Vahiddən oxunan hər bir fikir onun fəlsəfi kimliyini ortaya qoyur. Bu mənada Vahid Əziz yaradıcılığını fəlsəfi aspektdən beş hissəyə ayırmaq olar:

1. İnsanlıq
2. Reallıq
3. Varlıq
4. Kamillik
5.Tərki-dünyalıq

Bu gün orta əsrlərdən üzü bəri üstü açılan “sirlər”i mahiyyət etibarı ilə dərk etməyən və onu axıracan dinləməyən oxucuya üzünü tutan şair ürək ağrısıya yazır:
görünür bu dünyada
haçansa yaşamışam--
çox şeyi təkrarlayıb,
bilməkdən yorulmadım,

Vahid şeirdə düzgün nəql stilini və aydın süjet qurmağı fəlsəfi duyumla qələmə aldığından üç-dörd bəndlə böyük bir epopeyanın məzmununu təqdim etməyi yüksək profesionallıqla bacarır:

Özümün göz yaşım düşdü külümə,
öz naləm qarışdı ağrılarıma.
Allah, sevənləri bədbaxt eləmə--
mənə bax, rəhm elə başqalarına...

Şair etik və sosial durumun reseptini yazaraq cəmiyyətin xəstə halını müalicə etməyin sirlərini və üsullarını açıqlayır. Necə deyərlər, min dərdin min bir dərmanı olduğunu söyləyir:

Getdin...uçuşunda quş gözəlliyi,
sənsiz saçlarımda qış gözəlliyi,
daş-qaşı ucaldan daş gözəlliyi!
bəlkə də daş olduq, nə bilmək olar?

Sözün obrazını və müqəddəsliyini and yeri bilən şair onun məna kodlarını açmaqla İlahinin varlığı hüzurunda dayanır; zühr edir, özü sözə dönür, şeirləşir:

Cahanda bircə nəfər Tanrıya övlad sayılıb,
O, da insan əlinə düşüb – çarmıxa çəkilib.

Vahid sözün qul və mülkiyyətçi steorotiplərini aşaraq poeziyaya yeni nəfəs gətirir, tale yazısına üz tutur.Sözü şifahi danışıq vərdişlərindən daha çıx estetik varlığa çevirir.

Məmurlar tanıdım Azərbaycanda,
Özü buralarda, külfət O, yanda!

Quldarlıq hüququ kimi Sözü incidənlərə üsyan eləyən şair fərdləri bu cür cəzalandırır:

Ölkəni qəribə bir xislət alıb-
kimdir məhəl qoyan?-hayqırdım min yol;
Vətən övladını çətinə salıb,
tövsiyə edirik-
"Vətənpərvər ol!"

O, bəzən lirikanı rəsm və şəkilə (fotoya) çevirir, ürəyin kardioqrammasını çəkir. Zamanın nəbzinə, reallığa və faniliyə qədər gözəgörünməz yollar qət edir. Dünyanın sözlə izahının portiretini çəkir. Mif və dinləri ilahi kəlmələrlə, sərrast düşüncə və aydın ovqatla təmizləyir :

Xeyli dəyişmişik, Füzuli baba,
bir söhbət danışım (sözünə qüvvət),
daha bu mübarək eldə, obada
həm salam alınır, həm də ki, rüşvət!

Xeyli dəyişmişik,artıb ilbəil-
canından keçənlər Yurddan qovulub,
indi,saraylarda xaqanlar deyil,
təlxəklər Bəhluli Danəndə olub!

O, müqəddəs kitabları Söz qədər ucalığını İlahinin xeyir-duasına ehtiyaclığın əsas predmeti sayır. Hər kəsdə Allah segisinin olduğunu deyir:

Allah, bizi niyə belə yaratdın?
bir az ağa, bir az kölə yaratdın!
Yaratdın ki, hər yetənə aldanaq,
yaratdın ki,"hər dərədə nallanaq"?
Yurdumuzda qaçqın olaq, yad olaq,
yaratdın ki, tayfa-tayfa dolanaq!?

Vahid Əziz daha irəli gedərək bütün zamanların, o cümlədən, Ədəbiyyatın əbədi mövzusu olan Hakimiyyət və Allah problemi konteksində daxıli inam və İnsanlıq meyarına ayri rakusdan yanaşır. Problemi şair öz öhdəsinə götürür və bunu həll etməyin düsturunu tapır.Şairin peyğəmbərlik missiyasının izahını verir.

Əsil şairlər də Peğəmbər kimi,
Millətin dərdinə ürək yandirar,
Peyğəmbər İnsana Tanrı hökmünü,
Şairlər Allaha giley çatdırar.

Böyük Füzuli yana-yana deyirdi ki, peyğəmbər və ölviyalardan sonra insan nəslinə ən sadiq tayfa şairlərdi.
Əbəs yerə deyil ki, Şərqin Molla Rumi, Füzuli kimi dahiləri özlərini şair yox, Allaha yaxınlaşaraq, onu dərk etmək elminin-təriqət elminin xidmətçiləri sayırdılar.Onlar Allaha məhəbbət qarşısında sanki öz yaradıcılıqlarından imtina edirdilər.Bu mənada Vahid Əziz özü də bilmədən bu dahi fikrin daşıyıcısına çevrilərək bədahətən dediyi və yazdığı sözün müqəddəsliyinə və ilahiliyinə baş əyir:

Nolaydı: bir oxum, yayım olaydı,
səsim Yer üzünə yaylım olaydı,
Tanrı bircə günlük Dayım olaydı-
olaydım Allahın Bacısı Oğlu!!

Şərq klassizminin əsas forması lirik poeziya-qəzəl, duyuq, rübai olmuşdur və sufi ədəbiyyatında özünü göstərmişdir.
Ümumiyyətlə, insan həyatının elə dönəmləri olur ki, o, sufi həyatını yaşamalı olur. Şairlər isə əslində bu həyatın içində olduqlarını çox gözəl bilirlər.
Şair buna öz münasibətini belə bildirir:

Mənə yüz il ömür arzulamayın,
Bu qədər yaşayan hansı çiçəkdir?
Sən yaşda qalmırsa tay-tuşun, tayın,
Qurdla qiyamətə qalmaq deməkdir.

Azərbaycan klassizminin təcəssümü Füzuli ədəbi məktəbi idi. Ürəklə deyə bilərəm ki, bu məktəbin müasiri haqqında danışdığım ədəbi və əbədi qəhrəmanım, öz xalqının sevimli şairi Vahid Əzizdi.

O, yeganə xoşbəxt şairdi ki, sağlığındaykən ürəyindən keçənləri böyük səxavətlə qələmə alır. Düzü düz, əyrini əyri…Başqaları kimi gülünc doğuran “sandıq ədəbiyyatı” yaratmır. Bir vaxtlar sovetlər ittifaqı süquta uğrayan ərəfədə özlərini “gic və bic” yerinə qoyub guya sən demiyəsən, kişinin oğlunun yalan-palan “sandıq ədəbiyyatı” varmış, deyə ajiataj yaradıb cildini dəyişənlər indi də o xəstəlikdən xilas ola bilmirlər. Nə qədər nadan olasan ki, gözlərinin önündə bu qədər ədalətsizliklər, haqsızlıqlar olsun, sən də gözünü yumasan, dilini bağlayasan, qulaqlarını tıxayasan və əttökən-əttökən özünə “sandıqca” düzəldəsən?!Və yazdıqlarını öləndən sonra açıb vərəqləyəcəklər nağılına inanasan?!
Seyid “cəddinə” inanan kimi bunlar da “sandıqlarına “ inanırlar. Allah Sabirə rəhmət eləsin. Əbəs yerə deməyib ki:

Əhsən bizə! həm tirzənik, həm hədəfik biz,
Öz qövmümüzün başına əngəl-kələfik biz.

Əlbəttə ki, xalqın içərisində zamanın və millətin nəbzini tutan, sözünü deyən kişilər çoxdur. Onlardan biri də məzh Vahid Əzizdi. O, kişi kimi, cəngavər kimi yaşayır bu dünyada. Heç bir kəsdən çəkinmədən zamanında sözünü deyir və dediyi sözünün arxasında dayanır.

VƏTƏNDAŞ SƏRÇƏLƏR...

Olsa da hər zaman elnən iç-içə
ona dənli yerdə sədd hörübdülər,
Vətəndir, neynəsin balaca sərçə?
arpa kəpəyin də çox görübdülər.

O qədər kövrəkdir doğma görkəmi;
Mil-Muğan, Şirvanlı, Qarabağlıdı,
o da mən gündədir-ölənə kimi
hara Vətəndirsə, ora bağlıdı!

Sapandla vurular, ölər, qovrular-
saraylar, məclislər yasaqlı yerdi!
əsgər də, şəhid də sərçələr olar,
yekəpər durnalar fərarilərdi!

Sərçə taleyi də, özü də kiçik,
vəfalı qəlbini duyan olmayıb,
ədası-pırıltı, hədəsi-"Cik-cik",
odur ki, sərçəni sayan olmayıb!

Payızda qayıdar, baharda gələr-
durnalar qonaqdır; gəlib-gedəcək,
Vətən çəpərinə sadiq sərçələr
çəpərlər dibində ölüb-gedəcək...

Binəsi-kollarda, Vətən daşında,
nə mükü, nə gölü, nə adası var;
amma ki, köçəri qaranquşun da
yerliyə şəriklik iddiası var!

Bizimlə birlikdə gülüb-ağlayan
bu Yurdun balaca sərçələridir,
bəlkə də sərçəni cılız saxlayan
millət təəssübü,Vətən dərdidir?

Bir döyüş şeypuru çalın ucadan,
düşməni döyməyə görün-kim gedir!?
sərçə taleyini yaşayan insan
talesiz yaşayan sərçə kimidir...

Adı və Allahı tək olan Xalq Şairi Vahid Əziz yaradıcılığı haqqında düşüncələri sizinlə bölüşən mən idim -

Əmir Pəhləvan
"Bütöv Azərbaycan" qəzeti
12 avqust 2022

“Nur ocağı" ədəbi məclisi Mərziyə Sarvanın şeirlərini təqdim edir:
Sənə şeir yazmışam ...
Tənhalıqda ağlayıb,
keçirdiyim günləri
Həsrətin acısında,
xoşbəxtliyə yozmuşam,
Sənə şeir yazmışam...

Vidalaşıb həyatla,
zülmətlərin içində,
Gecəni çıraq edib ,
gözlərimdən asmışam,
Sənə şeir yazmışam...

Həyatımda ilk dəfə,
göz yumaraq, hər şeyə,
Getdiyim düz yolumda,
büdrəmişəm,azmışam,
Sənə şeir yazmışam...

Taleyimə, bəxtimə
vaxtsız gələn bu eşqi,
Ürəyimdə dəfn edib,
orda məzar qazmışam,
Sənə şeir yazmışam..
.
Belə alın yazısı,
qismət çıxdı qarşıma,
Taleyin pərgarını
öz əlimlə pozmuşam..
Sənə şeir yazmışam..

Şirin xəyal
Neçə vaxtdı kəsilib,gəlmir səsin-sorağın,
Qulağıma necəsən? pıçıldamır dodağın.
Təbrikini alıram, dostun, yadın, qırağın,
Həsrət qoyub getmisən, gözlərimi uzaqda,
Dön gəl, yenə birlikdə şirin xəyal quraq da...

Sənsiz mənə dar gəlir, bağçası da, bağı da,
Xatırlaya bilmirəm aranı da,dağı da.
Unutmusan deyesən, mənli gözəl çağı da,
Arzularım bənd alır, indi qopmuş varaqda,
Dön gəl, yenə birlikdə şirin xəyal quraq da...

Şaxta vurub baharda, çiçək açmır güllərim.
Soyuğundan donubdu barmaqlarım, əllərim.
Dolaşıb bir-birinə, pərişandı tellərim,
Saçlarımı daramır, dişi qopmuş daraq da,
Dön gəl, yenə birlikdə şirin xəyal quraq da...

Bu həyatın yolunu min yol ölçüb-biçmişəm.
Zəhərini bal edib, şərbət edib içmişəm.
Unutma sənin üçün mən hər şeydən keçmişəm,
Nə qədər ki, gec deyil, durmamışam qıraqda,
Dön gəl, yenə birlikdə, şirin xəyal quraq da..
Dön gəl, yenə birlikdə, şirin xəyal quraq da...

Həyat
Yeridim, yüyürdüm, bəzən büdrədim,
Məni bu yollarda çox üzdü həyat.
Çəkdi aydınlıqdan zülmətə doğru,
Dünyaya baxdığım kor gözdü həyat...

İnsanı xəstə tək sozaldan da o,
Yaşamaq eşqini azaldan da o,
Ömrü uzadan da, qısaldan da o,
Hər şeyi məhv edən, tək sözdü həyat!

Acını-şirini odur daddıran,
Zəhəri bal edib bizə udduran,
Haqqa göz yumduran,haqqı susduran,
Min hava çaldıran bir sazdı həyat…

Gözləmə sən ondan heç də sədaqət,
Etməyib heç kimə hələ mərhəmət,
Çalışıb-vuruşub, dözsən də fəqət,
Sonda qara torpaq,ağ -bezdi həyat...


Zəfərin mübarək, Azərbaycanım!
Dağılsın buludlar,hey gülsün üzün,
Gur yansın ocağın, sönməsin közün,
Səndən ilham alır oğulun-qızın,
Uğrunda qurbandı bu şirin canım,
Zəfərin mübarək, Azərbaycanım!

Dözmədik bu dərdə, qan dedik qana,
Odlandı ürəklər, qəst etdik cana,
Yetdi otuz illik bir həsrət sona,
Qələbə qazandı mərd oğullarım,
Zəfərin mübarək, Azərbaycanım!

Dumanlı dağların başında durdun,
Dumandan özünə bir xeymə qurdun,
Səsinlə qəlblərdə iz, möhür vurdun,
Sevinsin qoy ruhun, ay Xudayarım,
Zəfərin mübarək, Azərbaycanım!

Könlündə zirvəyəm, bir qarlı dağam,
Məqam axtarıram gurşadtək yağam,
Mən sənə bağlıyam, neçə ki sağam,
Sən mənim qürurum, mənim vüqarım,
Zəfərin mübarək, Azərbaycanım!


Gəl
Məsafələr səni məndən ayırır,
Yoxluğunla bacarmıram,durma gəl!
Gedişini özümə dərd etmişəm,
Qırıq qəlbə bir də yara vurma gəl!..

Tor enibdi həsrətindən gözümə,
Raharçılıq mən tapmıram özümə,
Hisslərim də tabe olmur sözümə,
Bu nisgilli ürəyimi qırma,gəl!..

Söz deməmiş kükrəyirsən, daşırsan,
Köpüklənib, dalğalanıb, coşursan,
Qaraya-ağ, ağa qara qoşursan,
Öz-özünə minbir xəyal qurma,gəl!..

Bu oyunu bizə quran həyatsa,
Nə olardı gedişini yubatsa,
Bilirəm ki, dönəcəksən nə vaxtsa,
Bəsdi daha, məni artıq yorma gəl!..
Gedişini özümə dərd etmişəm,
Qırıq qəlbə bir də yara vurma gəl!..

Könül qırmadan
Zirvənin qarı da əlçatmaz deyil,
Zamanı gələndə sulara dönür.
Qartal da səmada uçmayır hər vaxt,
Azuqə eşqinə yerə də enir.

Zəhərli, zəhmli olsa da şahmar,
Ölür ulduz görüb, batmayır dişi.
Fələyin örkəni uzun olsa da,
Bir gün doğanaqdan keçir hər kişi..

Həyatın sonunu düşünmür insan,
Çoxları kasıbı, bəzən xor görür.
Həqiqət budur ki, ömrün sonunda,
Kasıb da, varlı da məzara girir..
Bax, neçə əsrlər ötüşüb belə,
Heç nə aparmayıb, heç kim dünyadan.
Çalışıb, hər kəsin qazan rəğbətin
Yaşa bu dünyada könül qırmadan..

AXMASIN
Günəş gülsün, aləm nura boyansın,
İsindirsin, çox yandırıb-yaxmasın.
Zirvələri, dağı-düzü bəzəsin,
Qar soyuqdu, ürəklərə yağmasın.

Qəm-qüssəmiz günü-gündən az olsun,
Şadlıq olsun, əhvalımız saz olsun.
Ömrümüzə bahar gəlsin, yaz olsun,
Qara bulud şimşək olub çaxmasın.

İnsanlıqdan tükənməsin mərhəmət,
Hər ocağa qanad açsın səadət.
Könüllərdə ətir saçsın məhəbbət,
Gülsün gözlər, intizarla baxmasın.

Ümüd verək, əhdi-peyman bağlayaq,
Hər bir kəsin hörmətini saxlayaq,
Ağlayanda qoy sevincdən ağlayaq,
Gözümüzdən kədər yaşı axmasın...

ALLAH
Daldada yox, üz deyirəm,
Söz qanana ,söz deyirəm,
Dediyimi düz deyirəm,
Dayanmayır dilim, Allah…

Dərdlərin səfi ordusa,
Həyat məni çox yordusa,
Yaşadığım kinodursa,
Bu neçənci bölüm, Allah?

Axtarmayım keçmişləri,
Bitib sona yetmişləri,
Ömrümüzdən getmişləri,
Yaddaşımdan silim, Allah!

Qoy keçməsin ömür hədər,
Bizdən uzaq dursun kədər,
Arxamızda sən dur, yetər...
Xoşbəxt olsun elim, Allah!

Əqidəmdə düz olmuşam,
Sinə dolu söz olmuşam,
Ocaq olub, köz olmuşam,
Ərşə qalxıb külüm, Allah!

Bacarmadım heç bicliyi,
Etmədim mən simicliyi,
Əlimdən alıb gəncliyi,
Etmə mənə zülüm, Allah!

Qocalaram huş itəndə,
Saç ağarıb, yaş ötəndə,
Əcəl çatıb,vaxt bitəndə,
Vətənimdə ölüm, Allah!!

Çıxarmısan yadından
Nə tez söndü qəlbindəki eşq odu?
Nə tez doydun bu sevginin dadından?
Nədən düşdü bu soyuqluq araya,
Üz döndərdin çox sevdiyin qadından?

Nə müddətdi, danışmırsan, dinmirsən,
Əhvalını soruşmursan, bilmirsən,
Görüşmürsən, göz-gözə də gəlmirsən ,
Bəlkə adın çıxarmısan yadından?

Ocaq çatıb, atəşinə atmısan,
Sevincini kədərinə qatmısan,
Sevməmisən,bəlkə də aldatmısan,
Xəbərin yox, ürəyinin odundan...

Bu məhəbbət bəlkə də bir qınaqdı,
Sən qurduğun bir oyundu, sınaqdı,
Etmə belə,bilirsən ki, günahdı,
Uzaqlaşar doğmasından-yadından.
Nə yez söndü qəlbindəki eşq odu,
Üz döndərdin, çox sevdiyin qadından?


İnsanın
Dağların başını alıb sis-duman,
Qar yolu bağlayıb kəsilib güman,
Gedib abır-ismət, qalmayıb iman,
Üzülür hər yerdən əli insanın.

Haqqı paylaşırsan, hər kəs xor baxır,
Görməzlikdən gəlir, bəzən kor baxır,
Kimi nəzər salmır, kimi zor baxır,
Beləcə kəsilir dili insanın.

Ömür çürüdürsən, əməyin olmur,
Bəzən aç qalırsan, yeməyin olmur,
Haqq səsin ucalır, köməyin olmur,
Arxasında durmur eli insanın.

Söylədiyi sözlər bayağı olur,
Nə arxası olur, dayağı olur,
Kədər hücum çəkir, dərd yağı olur,
Bu cürə qırılır beli insanın.

Sabahın xeyir
Günəşin gözüylə açılsın səhər,
Üzünə gün doğsun, sabahın xeyir.
Oxusun bülbüllər, məst olsun güllər,
Çiçəklər qoxusun, sabahın xeyir.

Ruhunu oxşasın payız yelləri,
Sədəfli sazların incə telləri,
Gəzişsin pərdədə zərif əlləri,
Astadan oxusun, sabahın xeyir.

Titrətsin bu görüş, sevən ürəyi,
Toqquşsun baxışlar, görmə heç nəyi.
Gözlərində çaxsın sevgi şimşəyi,
Dağıtsın yuxusun, sabahın xeyir.

Aparsın könlündən yel, qara zehi,
Külək asta-asta qurutsun şehi
Öpsün yanağını səhərin mehi,
Sevgiylə toxunsun, sabahın xeyir.

Eyyubova Mərziyə Cəmaləddin qızı
(Mərziyə Sarvan)