REKVİEM
Bir ailə vardı. Bir-birinə bağlı olan, bir-birini ülvi hisslərlə sevən iki gəncin illər öncəsi qurduğu bir ailə. Ülvi sevgiləri yolunda hər kəsi qarşılarına alaraq əl-ələ tutan, ayaqlarını yerə möhkəm basan və bu ayaq izlərinin cığırına düşüb özləri üçün yeni bir cığır açaraq orada hər kəsin qibtə ilə baxdığı bir dünya qurdu bu iki gənc. Sevgi dolu dünyalarında xəyallar quran və bu xəyallarının gerçəkləşməsi üçün bir-birinə inanaraq yola çıxarkən bir məqsədləri vardı: nümunəvi bir ailə olmaq. Və beləcə illər keçdi və onların bir-birindən gözəl, ay parçası olan 4 qız övladları dünyaya göz açdı.
Sevgi və qayğı ilə böyüyən bu fidan balalar böyüdükçə aldıqları gözəl tərbiyə ilə hər zaman valideynlərinin başını uca tutdular. Kənardan hər zaman övladlarını seyr edərkən onlara qürurla baxan ata-ananın dillərində yalnız bir söz bitdi: “şükür!”.
Ot öz kökü üstə bitər deyirlər. Hər bir addımın təməlində doğru yol, düzgün tərbiyə, əxlaq dayanar. Təbii ki, 4 qız böyütmək, onlara gözəl tərbiyə, təhsil vermək asan bir iş deyildir. Lakin onlar bunu bacara bilmişdi. Bu ailənin xüsusi bir özəlliyi vardı. Qarşılıqlı hörmət, anlayış. Atdıqları hər bir addımda, verəcəkləri hər bir qərarda istər evin böyüyü, istər kiçiyi, fərq etməz, hər kəsin fikrini öyrənər, məsləhətləşər və daha sonra qərar verərdilər. Axşamlar süfrə hazırlanar, ata işdən evə gəlməyincə hec kim süfrəyə yaxın durmazdı. Ata gəlincə birlikdə əyləşib mehribanlıqla şam yeməyini yeyərdilər. Bu ailəni bir –birinə bağlayan xüsusi bir bağ vardı.
Bəli, bu bizim ailəmiz idi. Saymaqla bitməyən o qədər özəllikləri var ki, hər biri şirin xatirəyə dönərək hər an anılır bizim evdə… Valideynlərimiz əl-ələ verib, zəhmət çəkmiş, 4 gül balanı böyütmüşlər. Hər ailə kimi bu ailənində çətin zamanları çox olmuşdur. Belə çətin zamanlarda ən böyük dəstəyi məhz bir-birindən alan valideynlərimiz, yalnız irəli addımladılar. Bütün o illəri qələmə alsam bəlkə də “nümunəvi bir ailə” adlı gözəl bir kitab ərsəyə gətirmək olar (Və nə bilmək olar, bəlkə də nə zamansa bunu həyata keçirə bildim).
Beləcə aylar, illər keçdi. Bütün çətin günlər yavaş-yavaş geridə qaldı. Bu çiçəklər sevgidən güc alaraq böyüyüb ətrafa işıq saçdılar. Bu gün hər biri ailə-uşaq sahibi olub, valideynlərinin qürur duyduqları ailə başçısı olublar. Belə bir deyim var ki, insan valideynlərini özü seçmir. Belə olsaydı tam fərqli olardı. Lakin elə insanlar da olur ki, kaş ki deyib onları dəyişmək istəyir.
Amma həyatımızda dəyişməyən bir gerçək var, bu ailənin övladı olmaq. Heç vaxt bunun üçün kaş ki, deməmişik. Bu həyata yenidən gəlsəydik yenə də eyni ata-ananın övladı olmağı arzu edərdik. Bu bizə bəxş edilən ən böyük var-dövlət, ən gözəl nemətdir. Dilimizdə kaş ki deyil, şükür olub hər zaman. Elə bu minvalla istəyərdim ki, bir az ailəmizin baş qəhramanı, bizim qürur yerimiz olan Atamızdan danışım….
Bir ata tanıdım, uca boylu, məğrur baxışlı. Bir ata tanıdım, oturuşu, yerişi, sözü-söhbəti ilə böyükdən kiçiyə hər kəsin qəlbini fəth edən. Və bir ata tanıdım övladlarına qoyduğu ən böyük miras doğru yol, gözəl əxlaq, düzgün tərbiyə. Elə bir ata ki, bir kəliməsi, bir baxışı ilə anlayardın nə dediyini.
Atam bizim bu həyatda ən güvəndiyimiz sirdaşımız, saatlarla oturub söhbət etdiyimiz ən etibarlı dostumuz idi. O, bizim söykəndiyimiz ən uca dağ, ən qoca çinar idi. Bu həyatdakı ən böyük xosbəxtliyimiz idi elə bir atanın övladları olmaq. Və nə xoşbəxt bizə ki, o da bizimlə hər zaman qürur duyardı. Bizə güvənərdi hər zaman. Ata qız arasında elə bir sevgi vardı ki ölümsüz bir Ata oldu bizim üçün. İlk o anlayardı bizi. Gözlərimizə bir dəfə baxmaq kifayət edərdi anlasın kədərimizi, sıxıntımızı. İlk cümləsi bu olardı: “Bugün nəsə xoşuma gəlmədin, nə olub, sıxıntın nədir?”. Sonra uzun uzadı söhbət edərdi. Həyatın hər üzünü danışardı. Hər şey düzələcək, sizə inaniram, siz güclüsüz, başınızı həmişə dik tutun, ayaqlarınızı yerə möhkəm basın, həyat belədir, bala, deyərdi… Elə gözəl başa salardı ki, həyatı, çətinlikləri və onları həll etməyin yollarını. O bizim ən böyük müəllimimiz idi… Mübariz, şeirlər qucaq-qucaqdı.
Hər misran, hər kəlmən xeyir duadır.
Qiymətli daş-qaş da dünyada qalar,
Çalış qiymətini biləsən, qızım…

Biz onun həyatındakı ən gözəl bahar və o baharın ən ətirli çiçəkləri idik. O bizim ən qoca palıdımız, biz də o palıdın kölgəsində hər gün biraz daha böyüyən nazlı fidanlar idik. Atalar qızlarının qəhrəmanı və ilk sevgisi olur deyirlər. Sən bizi elə sevdin ki, əsla bir kimsənin sevgisinə sığınmadıq. Yaşanacaq ən böyük sevgini də, güvəni də səndə gördük, səndə yaşadıq. Sən bir şam oldun, hər zaman işiq saçan, biz də sənin pərvanələrin. Elə gözəl nazımızı çəkdin ki, sənin ərköyün, şıltaq qızların bu yaşda belə sənin başına yığılanda uşaq kimi oyunlar oynayar, sən də bizi izləyib gülümsəyərdin. Sənin yanında olmaq ayrica bir hüzur verirdi bizə. Amma hər baharın bir xəzanı olduğu kimi, bizim də baharımızın bir xəzanı varmış...
Təəssüf ki, bu xəzan bizim baharımıza çox tez gəldi. Bizim o vüqarlı, əyilməz, məğrur atamızı alıb apardı bizdən. Sakit səssiz. Bir sükut gəldi ömrümüzə. Bir hüzün çökdü çöhrəmizə. Baxışlarımız dəyişdi. Susqunlaşdıq. Hər şey donmuşdu sanki. Yavaş-yavaş anlayırdıq nələrin baş verdiyini. Qarşımızda uzun bir yol vardı. Sonsuzluga gedən, amma dönüşü olmayan bir yol. Təəssüf ki, bu yol bizim atamızı aparmaq üçün öz karvanını hazırlamışdı. Ürəyimizdə bir sim qırıldı. O simin qırılması ilə ciyərimizə bir od düşdü. Və o od alovlanıb bütün vücudumuza yayıldı. Həzin-həzin lay-lay dedik, yat dedik şirin-şirin. Biz çəkərik keşiyini. Süzüldü göz yaşlarımız yanaqlarımıza… Sonra alıb götürdülər yavaş-yavaş bizdən. Sonsuzluğun karvanında aldıq çiyinlərimizə, addım addım yeridik. Elə asta-asta addımlayırdıq ki, sanki vaxtı öldürürdük, biraz daha atamızın bizimlə qalmasın istəyirdik. Çox çətin və izah olunmaz duyğular yaşayırdıq. Son dəfə geri dönüb uzun-uzadı baxdıq. Gözün arxada qalmasın, Atam! Bundan sonra da sənin qürür duyacağın qızların olaraq yaşayacağıq deyib yola saldıq. Özünün də şeirində dediyi kimi:
Mübarizəm, başım uca istərəm.
Heç bir yerdə qalmaqalı sevmərəm.
Zəhmətimi sizə halal edirəm,
Allahı, Tanrını siz sevin qızım.

Sakit-sakit döndük evə. Ev sanki dəyişmişdi gedişinlə. Bir sükut çökmüşdü evin divarlarına. Evin hər yerində gözümüz ata axtarırdı. Hamı səndən danışırdı. İnsanların həyatında necə bir iz qoyduğundan, mərdliyindən, düzgünlüyündən, adın kimi həyatda hər şeyin yaxşısını əldə etmək üçün apardığın mübarizələrdən və ən əsası da insanlığından. Sənin yoxluğunu qəbul etmək çətin olsa da eşitdiklərimizlə qürur duyurduq. Hər kəs səni evdən yox, eldən getdi deyib ağlayırdı. Ölümsüzlüyünlə hər kəsin qəlbində dərin bir iz buraxmışdın. Sağlında qazandığın hörməti gedişinlə əbədiləşdirdin. Duyduqca qəhərlənir, sənsizliyin acısını iliklərimizə qədər hiss edirdik. Bir şeirində deyildiyi kimi:
Sənsizliyi zərrə-zərrə, damla-damla yaşayıram,
Acısını ayrı-ayrı hüceyrəmdə daşıyıram.
Könül yaram quruduqca, təkrar-təkrar qaşıyıram,
Bu dünyada ruh kimiyəm, bədənsizəm, çox sənsizəm.
Sakitcə bir kənara qısılıb hıçqıra-hıçqıra ata, deyib ağlayırdıq. Heç bir göz yaşı, heç bir təsəlli atasızlığımızı ovutmadı. Hicran odu yaman tez düşdü aramıza. Arzularımız, xəyallarımız yarımçıq qaldı. Nə biz səndən doyduq, nə sən bizdən doydun. Baxçanın heç solmayan güllərini soldurub getdin. Bizi çox tez böyütdün. Gedişinlə anladıq ki, böyümək necə olurmuş. Ömür kitabımızın səhifələrini vərəqlədikcə xatirələrimiz şirin bir nəğməyə çevrilib dilimizdən düşmür. Nə sözlər, nə də cümlələr kifayət etməz səni izah etməyə. Bir tək ümidimiz yuxulardı. Səni yuxuda görüb boynuna sarılmaq, danışıb səsini eşitmək. Yuxularımıza gəl, bizim nur üzlü atamız! Dəftərlərinin arasında bir vərəq tapdıq. Ağ vərəq və yazılan bir cümlə. O cümləni nə zaman və hansı hisslərlə, düşüncələrlə yazdığın bizə sirr olaraq qaldı. Yazımın sonunu sənin adından o cümlə və bir bənd şeirinlə bitirəcəm. “Əlvida həyatın ölən gün”…
Ulu Tanrım, budur səndən diləyim,
Mənim qızlarımın xətrinə dəymə!
Özün göndərmisən mələklər mənə,
Zəmilər əkdirib doldurdun dənə,
Verdiyin mələyin xətrinə dəymə!

Səni həmişə sevən, qızın AFAQ