Püstə RƏVAN,

AYB və AJB üzvü

ANAMA ƏLVİDA

(poema)

Dəhşətin anacan yeyir içimi,
Boynumu bükmüşəm bənövşə kimi.
Çəkmişəm içimə haray sədimi,
Kaş öləydim ana, sən ölən günü.
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Ana, mənim anam, neylədin belə,
Dayanıb səbr edib, dözmədin hələ,
Yerə-göyə sığmayan dəhşətin ilə,
Çevirdin başıma bütün dünyanı.
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Qonaq kimi o gün gəlirdim ana,
Yaxınlaşıb sizə, sənə çatana.
Huh tufanı kimi düşdüm tufana,
Yummuşdun təzəcə o gözlərini,
Ana, boynubükük qoymusan məni!
Bir nöqtə ömürü saxladın niyə?
Haqq bilib ömrümü haqladın niyə.
Bağrımın başını oxladın niyə?
Nə haqla əlimdən, üzdün əlini.
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Nə olsun ki, diri gəzənim ama,
Ölürəm mən sənsiz, can yana-yana.
Bu dövrana lənət, lənət zamana,
Götürüb apardı əlimdən səni,
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Ömrünü həyatda yetirib sona,
Bəxş etdin yetimlik öz övladına.
Döndun bir dəfəlik torpağa ana,
Olmuşam tarımar, gör inləyəni.
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Böyük dağdan dağım, sən idin ana!
Yanan çılçırağım sən idin ana!
Ən şirin növrağım, sən idin ana,
Qəbul etdim necə müsibətini,
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Ey gözəl anam, hayana getdin,
Dərdlərin içində əriyib - itdin.
Qəm dolusu mənə, kədər içirdin
İndi duyuram mən hər zillətini.
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Göydə ulduz səni sanıram ana!
Odlanıb həsrətdən yanaram ana!
Dolu vurmuş sənsiz sanıram ana!
Mənə kim açacaq sənin süfrəni?
Boynubükük qoydun sən mən ana!
Bitib dayanmışam daşın yerinə
Sözləri qatmışan biri - birinə,
Yaş düşdü gözümdən hər bir sətrinə,
İstərəm eşitmək o xoş səsini.
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Yox olub uçulub, arxamda dağım,
Əbədi qaraldı, yanan çırağım.
Büründü kabusa şirin növrağım,
Olarmı unutmaq söz - söhbətini?
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Bağından-bağçandan bir gül üzmərəm,
Əkib - becərdiyin, yurdda gəzmərəm.
Yaratdığın mülkdə, sənsiz gəzmərəm,
Görürəm hər yerdə sənin yerini.
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Qəlbimi naümüd duman alıbdı,
Məni niyə fələk belə salıbdi?
Sənə deyəcəyim, sözüm qalıbdı,
Kədər aldı qəlbimi, gözümü qüssən,
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Çaxıb şimşək kimi, parlayıb getdin,
Seller kimi coşub, çağlayıb getdin.
Dünyanı dünyaya calayıb getdin,
Bu dünyadan niyə üzdün əlini?
Boynubükük qoydun, sən məni ana!
Səndən vəfalısı yox idi mənə,
Rəvac verdin necə, bu ölümünə.
Fələk amansızlıqla qıydı özünə,
Görməmişdim belə insafsız ölüm,
Boynubükük qoydun, sən məni ana!
Rayona getmərəm, anam yoxdursa,
Ağla yetim gözüm, dərdin çoxdursa.
Dönük ollam mən də, dönük baxtısa
Yanıram üstümdən çəkdin kölgəni,
Boynubükük qoydun, sən məni ana!
Ana deyib hər gün, ürək dağlaram,
Sağalmaz içimdə yara bağlaram.
Bir küncə çəkilib, gizli ağlaram,
Bəzəyəndə bahar çolü - cəməni.
Boynubükük qoydun, sən məni ana!
Hamı döndü sənsiz gözümdə yada,
Kimsəsiz bu dünya, tənha bir ada.
Atəşə büründüm alova - oda,
Yarandı ahımdan dağların çənin,
Boynubükük qoydun, sən məni ana!
Elə bir dağam ki, çəkilməz mənəm,
Pənahım sən idin, güvəncin mənim
Dünya sənsiz mənə kəsilir qənim,
Bilməmişəm yoxsa sənin qədrini?
Boynubükük qoydun, sən məni ana!
Səsindən doymadım, özündən
sənin,
Üzündən, ətrindən, gözündən sənin.
Doymamışam vallah özündən sənin
İtirmişəm sənsiz gündüz - gecəni,
Boynubükük qordun, sən meni ana!
Deyim açılan çiçəyə açmasın,
Söyləyin çaylara, bu yaz axmasın.
Durub göydən günəş, yerə baxmasın,
Görməsin gözümdən axan yaşları,
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Ömür kitabına sən möhür vurdun?
Belə nədən bezib, matəmi qurdun?
Fələk şirin canının, qəsdinə durdu,
Bilirdim əzəldən belə olacaq,
Boynubükük qoydun, sən məni ana!
Dadsız-tamsız olub, yeyib-içməyim,
Mənasızdır daha sözə keçməyim.
Sən olan dünyaya qalıb köçməyim,
Gözlərəm fələyin o möhlətini,
Boynubükük qoydun, sən məni ana!
Ən ağır dərd budur, demə ay anam!
Bu dərdə əyildim, sarsıldım yaman.
Yanıqlı bir neyəm, sızlayan kaman,
Səmalar götürmür fəryad səsimi,
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Dözümlü səbirli, cəfakeş idin,
Çatmadım vaxtında olum köməyin.
Bunu danaramsa, haramdı südün,
O böyüklüyünü, o haqq səsini,
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Dərdini gizlədib, hey gülümsədin,
Əsas mətləbini açıb demədin.
Düşündün içində, giley etmədin,
Düşündükcə sənin hər zəhmətini,
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Saxladın qəlbində, ağrını, sözü,
Hər şeyi gizlədib, qorudun bizi.
Qəlbimi yandırır bu dərdin közü,
Anladıqca sənin nə çəkdiyini,
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Zəhmətkeş, qayğıkeş, mərdanəliyin,
Övladlar yolunda pərvanəliyin.
Paklıqda, saflıqda birdanəliyin,
Görmüşəm həmişə şirinliyini,
Boynunükük qoydun, sən məni ana!
Həyatda səmimi mehriban oldun,
Günəş kimi batdın, gül kimi soldun.
Xayalsan indi də, xəyala döndün,
Şirin xəyallarda yaşadım səni,
Boynubükük qoydun, sən məni ana!
Təbiətin həlim xoş təbəssümün,
Əzab - əziyyətə olub dözümün.
Yaraşmayır sənə, belə ölümün,
Ayrılıq şərbətin içib camını,
Boynubükük qoydun, sən məni ana!
Bir bayquş uladı bu gecə çöldə,
Nə xəbər var dedim, görəsən eldə.
Demə, dünyasını anam dəyişir,
Boyadın qaraya payız günəşin,
Boynubükük qoydun, sən məni ana!
Bəd xəbər bir anlıq, düşdü ellərə,
Qoşuldun küləyə, əsən yellərə.
Mələksən uçmusan uca göylərə,
Əsirgəyib məndən öz kərəmini,
Boynubükük qoydun sən məni ana!
Ətrini çiçəklər, güllər verəmməz,
Bülbüllər səsini, sellər verəmməz.
Bir kimsə yerini, ellər verəmməz,
Qayğına möhtacam qəzirəm ana!
Boynubükük qoydun, sən məni ana!
Alışıb-əridim, yanan şam kimi,
Qurd gəmirir sanki mənim içimi.
Kimi lənətləyim, bilmirəm kimi,
Edəmmirəm qəbul bu qismətini,
Boynubükük qoydun, sən bizi ana!
Hansı qaradinməz oldu düşmanın?
Qara yaylıq kimi, qaraldı qəlbin.
Qırıldı kövrələn büllür ürəyin,
Bu geniş dünyadan doydurdu səni?
Boynubükük qoydun, sən bizi ana!
Mənim ey əzizim, ey müqəddəsim,
Yoxdur səndən qeyri, özgə bir kəsim.
Əl - qolum boşalıb, batıbdı səsim,
Göstər rəhmini mərhəmətini,
Boynubükük qoydun, sən məni ana!
İlk odum - ocağım, yuvam əlvida,
Əlbida, analı dünyam əlvida!
Tək- tənha ağlaram, anam əlvida!
Tuturam müqəddəs, hər xatirəni,
Ana boynubükük qoymusan məni!