Dəli külək əsir. Yağmur öz həzin nəğməsini damla – damla
ürəyimin hər döyüntüsünə köçürür. Narın damlaların altında
düşüncələrim sanki, cilalanır, ruhum rahatlıq tapır. Rüzgarları,
yağmurları, bir də dənizi çox sevirəm.
Yağmurlu yollarda adlaya – adlaya yenə də ürəyim SƏNİNLƏ
həmsöhbət olub. Yenə qəlbimdəki təmiz sevginin al şəfəqlərinə
boyanıb, həsrətli yollarda azıb qalan gözlərim. Yollar, bəlkə də
SƏNİ gözləməkdən yorulub – usanacaq. Mənsə, əsla. Əbədi
duyğularımı misralara düzə – düzə SONSUZLUQDA yox oldum.
Amma çox xoşbəxtəm. Çünki bu ”yoxluq” ƏBƏDİYYƏTƏ
VARMAQDIR!
Yağan yağmur damlalarına qarışıb göz yaşlarım. Yağ,
sevgi yağışım, yağ! Qoy, həsrətdən cadar – cadar olmuş
qəlb torpağımda min ARZU, bir ÜMİD cücərsin. İşıqlansın,
ömür karvanımın adladığı enişli – yoxuşlu yollar …
YAQUT HÜSEYNOVA