Vahid MƏHƏRRƏMOV yazır:

Belə-belə işlər rubrikasından:

Dədə-babadan çox eşitmişik ki, vəzifə həm yaxşı şeydir, həm də pis şey. Yəqin, bu cümləni oxuyanlar fikrə gedib bir az düşünməli olacaqlar. Düşünə-düşünə də öz-özlərinə sual verəcəklər ki, eyni bir şey həm yaxşı, həm də pis ola bilərmi? Maraqlı sualdır, deyilmi? Çünki vəzifə ya yaxşı olmalıdı, ya da pis. İkisinin arasında çox girinc qala bilməz. Bu düzgün sualı, düzgün də açıqlamağa çalışacağam. Deməli, əgər vəzifəyə təyin olunan biri vəzifəyə xidmət edirsə, bu, yaxşıdır. Yox əgər, vəzifəni döyə-döyə özünə xidmət elətdirirsə, bax bu, pisdir.
Vəzifəni özünə xidmət elətdirməyin bir adı da acgözlükdür. Acgözlük sözünün lüğətlərdə izahı gözü doymazlıq və acgözlük kimi yazılıb. Məncə gözü doymazlıq deyilən nəsnə də, ağır xəstəliyə bənzəyən heyvərə bir şeydir. Hələ, vallah, bəlkə də ondan da pisdir. Çünki hansısa bir xəstəliyin yaxşı-pis müalicəsi var. Amma acgözlüyün müalicəsini həkimlər neçə illərdir axtarsalar da, hələ tapa bilməyiblər. Bu gedişlə, yəqin ki, heç tapmayacaqlar da. Tapan olsaydılar, indiyə qədər bir açıqlama-filan verərdilər.
Min təəssüflər ki, bu gün gözəl cəmiyyətimizdə vəzifədə çalışanların bəziləri vəzifəyə xidmət etmək əvəzinə, acgözlük edərək, vəzəifəni özlərinə xidmət elətdirməyə çalışırlar. Bəzən buna nail olurlar da, vəzifə çox dərinə getmədən onlara tabe olur. Bəzən isə vəzifə onlara boyun əyməkdən qəti imtina edir. Birinci variant olanda, vəzifə acgöz adamların acgözlüyünü ildırım sürəti ilə artırır. Əllərinə balaca bir vəzifə keçən həmin acgöz adamlar başlayırlar bala-bala millətin, dövlətin əmlakını, pulunu, ərzağını, torpağını mənimsəməyə. Mənimsədikcə mənimsəyir, yedikcə yeyirlər. Doymaq nə olduğunu bilmirlər. Sanki bu hissi itirirlər. Yedikcə yemək, tıxdıqca tıxmaq istəyirlər. Göz doyanda qarın doymur, qarın doyanda da göz doymur. Orqanizmin balansı pozulur. Bəzən acgöz nə qədər yesə də, doymadığını hiss etməyib yemək yediyi qabı yalamağa başlayır. Düşünür ki, yeməklə doymadım, bəlkə yalamaqla doyaram. Yalamaqla da doymur ki, doymur. Bilmir ki, yeməklə doymayan yalamaqla da doymaz.
Acgözlükdən, gözü doymazlıqdan söz düşəndə gözlərim önündə həmişə “Qafqaz əsiri” filmindən ibrətamiz bir epizod canlanır. Yəqin ki, mənimlə bərabər o gözəl epizoda çoxları baxıb. Amma bilmirlər ki, mən hansı epizoddan söz açmaq istəyirəm. Məşhur aktyor Nikulin və dostları “əsirlikdən” qaçan qızı tutmaq üçün ərzaq daşıyan yük maşınına minirlər. Bir az gedəndən sonra maşını saxlatdırmaq üçün onu içəridən döyürlər. Az sonra sürücü maşını yolun kənarında saxlayır. Arxa qapını açıb maşına doluşanları düşürür. Nikulin yerə düşəndə maşındakı cəmdəklərdən birini də qamarlayıb özü ilə götürür. Bunu görən sürücü cəmdəyi onun əlindən alıb maşına atır. Bu epizod anlayan və qanan üçün çox ibrətamizdir. Qanmayan üçün isə heç nədi, yəni boş bir şeydi! Deməli, bu adamlar onlara verilən tapşırığı yerinə yetirməyiblər. “Əsirin” keşiyini yaxşı çəkməyiblər, onu qoruya bilməyiblər, qız qaçıb. İndi onlar “əsiri” axtara-axtara həm də özgəsinin olan cəmdəyə də göz dikirlər. Bu dar məqamda, necə olursa olsun, acgözcəsinə özlərinin olmayana sahib çıxmaq istəyirlər. Bizim bəzi acgöz məmurlarımız da, əllərinə düşmüş vəzifə fürsətindən yararlanaraq özlərinin olmayanlara sahib çıxmağa çalışırlar. Amma çox çəkmir ki, atalar demiş, su səhəngi suda sınır. Bir gün acgöz vəzifə sahiblərinin qapısı astaca döyülür. Sandıqlar açılır, pambıqlar bala-bala çölə tökülür. Acgözün dövlətin və xalqın varını oğurlayan əlini qandallayırlar. Sonra məhkəməyə çəkirlər, istintaq aparırlar, mənimsədiklərini geri qaytarırlar. Bu, bir növ filmdəki sürücünün oğruların əlindən cəmdəyi alıb maşına atmağına bənzəyir.
Acgöz adamların başları vəzifələrindən istifadə edib yeməyə, mənimsəməyə o qədər qarışır ki, ətrafında baş verənlərdən xəbər tuta bilmirlər. Bəlkə də, xəbər tuturlar, sadəcə, ibrət dərsi götürmürlər. Əgər gördüklərindən ibrət dərsi götürsələr, yəqin, bir az utanar, bir az da qızararlar. Amma yox, bu acgözlər dünyanın gərdişinə fikir vermədən nəfslərinin əsirinə çevrilərək gözləri doymadan var-dövlət yığırlar. Təəssüflər ki, bu gözü doymayanlar özlərinin olmayan var-dövləti gec-tez əsl sahiblərinə - xalqa qaytarmalı olacaqlarını unudurlar.
Yəqin ki, bu acgözlər özlərindən əvvəlki acgözlərin taleyindən xəbərsizdirlər. Əgər xəbərləri olsaydı, həmin acgözlərin başlarına gələnlərdən ibrət dərsi götürərdilər. Bütün acgözlərə müraciət edib demək istəyirəm ki, bu gün ətrafınızda baş verənlərdən ibrət götürün. Çalışın ki, zamandan geri qalmayasınız. Əgər geri qalsanız, bax həmin kinodakı sürücü böyürdən çıxıb mənimsədiklərinizin hamısını əlinizdən alıb maşınına atıb aparacaq. Siz də həm baxa-baxa, həm də yana-yana qalacaqsınız. Ona görə də, çalışın həyatdan ibrət dərsi götürün, yaşadığınız zamandan geri qalmayın. Acgözlükdən əl çəkin, yoxsa...