Şahnaz Kamal: "Novruz müəllimin qızıyam”

Dədəm mənim üçün hamıdan hündür, hamıdan ağıllı, hamıdan ucadır.

Ağlım kəsəndən bəri onun qızı olmağımla həmişə fəxr etmişəm, Novruz müəllimin qızı olduğumu fəxrlə dilə gətirmişəm.
İkinci sinifdə oxuyurdum. Kəndin klubuna həmişə yaxşı kinolar gəlirdi. Mən də rəfiqəmlə kinoya gedərdim. Bir dəfə yenə kino gəldi. Bilet almağa plum yox idi. Dədəm də rayona getmişdi, məktəbdə olanda belə vaxtlar üstünə yüyürərdim. Dədəm onda məktəbimizin direktoru idi. Nə isə, evə gedib pul gətirməyə də ərindim. Rəfiqəm kinonun günorta seansına bilet aldı. Qapıdan keçəndə bilet yoxlayan onu buraxdı, məndən bilet istədi:
-Biletim yoxdur- dedim.
-Onda, içəri girmək olmaz.
-Mən Novruz müəllimin qızıyam.
O vaxta qədər dədəmin direktor olmasında heç sui-istifadə etməmişdim. Nə öz ağlıma gələrdi, nə o özü imkan verərdi. İndi niyəsə onun adından istifadə etdim. Gülümsəyib, “Keç” dedi qapıçı.
Sonra bu “hünərimi” dədəmə danışmışdı. Demişdi, uşaq elə şəstlə “Novruz müəllimin qızıyam” dedi, xoşuma gəldi. Mən direktorun qızı olmağımdan çox məhz Novruz müəllimin qızı olmağımla fəxr etmişəm hər zaman. Hər zaman və hər yerdə. ,
On il öz məktəbimizdə oxudum. Onbirinci sinifi dədəm məni rayon mərkəzinə gətirdi. Dedi, burada hazırlaş, yaxşı universitetə gir. Həm məktəbə gedirdim, həm hazırlığa.
Məktəbdə ilk günlərim idi. Jurnalda ad-soyadları oxuyan informatika müəllimi mənə çatdı:
-Kamalova Şahnaz.
-Buradayam.
Gözlüyünü aşağı salıb üstündən mənə baxdı:
-Kamalov Novruzun nəyisən?
-Qızıyam.
Səs tonumun elə o ikinci sinifdə oxuyan qızcığazın səs tonu kimi qürurlu olduğunun fərqindəydim.
Məni rayona gətirəndə çoxları demişdi neynirsən aparıb, elə kənddə öyrəndikləri ilə harasa girə biləcək. Neynirsən qız uşağına bu qədər pul tökürsən, əziyyət çəkirsən. O, deyilənləri eşitmədi.
Universitetə sənəd verəndə niyyət etdim ki, qəbul olunub, ilk təqaüdümdən dədəmə bir köynək alacağam. Elə də etdim. Təqaüdü alıb yaxınlıqdakı paltar mağazasına girdim. Satıcı dədəmin köynək ölçüsünü soruşdu.
-Bilmirəm,- dedim- amma çox hündür bir kişidir.
Güldü:
-Bütün qızların gözündə ataları hamıdan hündür, güclü və yaxşıdır,-dedi.
Amma dədəm doğrudan da hündürboyludur. Satıcı bir köynək seçib verdi, böyük olsa, gətir dəyişim, dedi.
“Böyük olmaz!” dedim.
Evə gələndə köynəyi əmimə göstərdim. Dedi, get sabah dəyiş, bir ölçü balacasını al. Dədən belə kök deyil.
Dədəm mənim üçün hamıdan hündür, hamıdan ağıllı, hamıdan ucadır.
Sankt-Peterburqda işləməyə başlayanda həyatımda rolu, önəmi olan insanlara maaşımdan hədiyyələr aldım. Üç “Parker” qələmi almışdım. Bu qələmi çox sevdiyim, dəyər verdiyim, güvəndiyim insanlar üçün almışdım. Yayda gedəndə dədəmin qələmini verdim. Kövrəldi.

Bu gün onun yubileyidir- 70 yaşı tamam olur!
Mən, əslində, indi onun yanında olmalı idim. Nə qədər “ mən yaş-filan keçirməyəcəm” desə də, bilet almışdım. Hədiyyə də almışam. Köynək almışam ona, bu dəfə ölçüsünü düz seçərək
Amma gedə bilmədim, olmadı, bağladılar yolumu. O günü necə gözlədiyimi, nələr planlaşdırdığımı bir Tanrı bilir. Olmadı.
Pis olduğumu görür, təsəlli verməyə çalışır, gələndə nə istəsən edərsən, deyir. Amma mən bu gün onun yanında olmaq istəyirdim.
Ad gününü, doğum gününü, adınla bağlı olan Novruz bayramını təbrik edirəm, dədə!