Şəms Hüseynli
Jk-061 A
Bəli! Bu hekayənin qəhrəmanı telefondur. Qəribə icaddır, hə? Sən həmsöhbətinin səsini eşidirsən, onun ətrafında olan səsləri eşidir, onun oldugu otagı təsəvvür etməyə çalışırsan. Bəzən səsindəki iztirab, kədərdən onun keçdiyi həyat yolunun necə də daşlı-kəsəkli oldugunu anlamaq o qədərdə çətin olmur. Axı o həyatda ən dəyərli varlığını itirmişdi. Üstəlik, onu ziyarət etməyə, onunla dərdləşməyə gəlmək üçün belə bir məzarı yox idi. Mədinə.... sonsuz səmalara həyat yoldaşını əmanət edən o qadın ... O yalqız qadın... Hüzuru nəğmələrdə, melodiyalarda tapan, təyyarə uğultusunu eşidəndə səmaya boylanan və hər şeyi-ötən günləri, dünəni, bu günü xatırlayan o vəfalı qadın. Axı onun yoldaşı pilot idi. Mədinə sonuncu dəfə, bəlkə, heç özü də bilmədən təyyarənin ardınca su atmışdı. Təyyarə havaya qalxdı. Sonra isə yagış yağdı. Heç şübhəsiz o gün Mədinənin halına göylər də agladı. Onların arasında yerlə göy qədər, həyatla ölüm arasında olan məsafə qədər bir ayrılıq yarandı. O, gün bu gündür Mədinə axşamlar aerodroma gedir, bir kənarda boynubükük dayanır, təyyarələrə baxır və sanki, bununla bir təskinlik tapırdı. Seymursa hələ sevgini dadmamış, həyatdakı haqsızlıqlara boyun əyməyən, tez parlayan, elə tezcə də sönən bir gənc idi. O, düşdüyü hər situasiyada daim haqqın tərəfində durur və kiminsə haqqının tapdalanmasıyla barışa bilmirdi. Seymurun laboratoriya müdiriylə sözləri “çəp düşdü” və o, yenə də hisslərinə hakim ola bilmədi. Elmi rəhbəriylə mübahisələri oldu. Elə buna görə də Seymur həmin idarədən ayrılmalı oldu. İnsanlar, necə deyərlər, bəzən bir-birilərinə güzəştə getməlidirlər. Bəli, bir də qarşı tərəfə ünvanlanan sözün təsir gücü mühüm rol oynayır. Məsələn, qarşında gözü görməyən, qüsurlu bir şəxs var. Sən ona xitabən "kor"da deyə bilərsən, "görməsi bizə nisbətən zəifdir" də deyə bilərsən. Gördüyünüz kimi, birinci vulqar səslənir və istəmədən qarşımızdakı şəxsin qəlbini qırırıq. Amma ikinci daha mehrinan gəlir adama. Bu ifadələr mətləbdən kənar. Uzun sözün qısası, insan düşdüyü hər vəziyyətdə emosiaylarına hakim olmağı bacarmalı və qurduğu hər cümlələrini dəfələrlə söz ələyindən ələməlidir. "Bəlkə də, baxış bucağımız fərqlidir. Siz məsələyə daha geniş nəzər salmalısınız, bəlkə onda mənimlə həmfikir olarsınız". Çünki insanlar həmişə ortaq nöqtə tapmalı və anlaşmalıdırlar. Ortaq cəhət yoxdursa, o zaman aradakı hörmət tək ortaq cəhət olmalıdır. Elə Seymurun dostu Firuz da belə dedi. Amma Seymur öz bildiyindən dönən deyildi.
Gələk Seymurla Mədinənin hekayəsinə.. Bir də baş qəhrəmana, yəni telefona...Bəlkə də bu tanışlığın müəllifi elə təsadüfdür. Həyatımıza girən, həyatımızı dəyişdirən, anidən verdiyimiz qərarlar, yaşadıqlarımız, yazdıqlarımız, oxuduğumuz əsərlər bəlkə də, hər şey təsadüfün əsəridir. Elə Seymurla Mədinənin tanışlığı kimi. Seymurun dostlarının hərəsinin dediyi bir nömrə, bəlkə, də sehirlidir. Seymur təsadüfi yığılan nömrəylə Mədinənin səsini eşitdi. Və elə hekayə də burda başladı...Bir-birlərini görmədən anlayan, hər axşam öz görüş saatında telefonda söhbət edən iki insan. Üzünü belə görmədiyin insana işini, həyatını, dostlarını danışacaq qədər güvənmək çox qəribədir. Amma nədənsə Seymur bunu heç özü də bilmir. Sadəcə danışmaq, içini açmaq istəyir Mədinəyə. Seymur Mədinəylə görüşmək, onu görmək, onu yaxından tanımaq istəyirdi. Axı Mədinəylə bağlı nə bilirdi? Bircə onun gecələr radio dinləməyi sevdiyini və qonşusunun qamma çaldıgını, arada rəfiqəsigilə getdiyini. Mədinə Seymurla görüşməkdən çəkinirdi. Mədinə qorxurdu. "Ya görüşərik sən məni bəyənməzsən, ya da mən səni,hər şeydə pozulub gedər. Ya da görüşərik bir-birimizi bəyənsək də zamanla hər şey dəyişir, adiləşərik, bayağılaşarıq". Elə bunu Mədinənin nitqindədə aydın şəkildə başa düşmək mümkündür. Bəzən bircə səsdən belə xarici görünüşü təyin etməyə çalışırıq. Heç üzünü görmədiyin insanla bu qədər doğma və bu qədər səmimi... Bu, bir hekayədir. Bəli! Hər şeyin sonu olduğu kimi oxuduğumuz hekayələr və romanlar da bir gün bitir. Heç bitməsini istəmədiyimiz neçə əsərlərin son səhifələrini oxuyarkən sanki, dərin və sehirli yuxudan oyanmışıq. Sonra təsadüflər onları bir iş yerində birləşdirdi. Hə, bir də axı Seymur özünü Rüstəm kimi təqdim etmişdi. Beləcə onlar eyni iş yerində gündüzlər birgə işləyir, axşamlarsa telefon başında günlərinin necə keçdikləri haqqında söhbət edirdilər. Seymur bilsə, belə Mədinə hələ xəbərsiz idi. Axşamlar Seymur haqqında düşüncələrini elə Seymura-yəni, Rüstəmə danışırdı. Qəribədir elə deyilmi? Dediyim kimi təsadüflər sanki sirli bir aləmdir. Seymur Mədinənin yoldaşını onun necə dünyasını dəyişdiyini, övladını bilsə də, Mədinə hələ ürəyini Rüstəmə tam açmamışdı. İşlər beləcə gündən-günə ciddiləşir və Seymurla Mədinə ailə qurmaq istəyirlər. Bu hekayədə Rüstəmsə hələ telefonda Mədinənin yaxın dostudur. Bəzən Rüstəm hətta Seymura belə Mədinəni qısqanır. Bəli! Bəli! Özü özünə qısqanır. Elə bu hekayənin ən maraqlı cəhətidir. Mədinə Seymuru bir iş çıxışında evinə dəvət etdi. Axı onlar, yəni Rüstəmlə Mədinə hər axşam telefonda danışmalı, bəzən də radioya qulaq asmalıydılar. Bu, onların yazılmamış qanunu idi. Seymursa o axşam Mədinəgilə qonaq gələrkən telefona nəsə oldu. Hər axşam Rüstəmin zəngiylə sanki dil açıb danışan telefon o gecə susdu... Həm də həmişəlik...

"Bütöv Azərbaycan" qəzeti
17 iyun 2021-ci il