"Nur ocağı" Zaur Naqaninin şeirlərini təqdim edir

Hikmət
Hikməti yaradan xəlq eyləyərmiş,
Ona milyonların gücü yetişməz.
Allah bir meyvəyə, izin verməmiş,
Qalar saplağında acı, yetişməz.
*****
Xəlq etdi bəşəri min hikmət ilə,
Verdi məxluqata vəhdət, yaraşıq.
Ruhumuz Allahın nurundan, gilə,
Şükür ki, biz "ONA,, möhtac olmuşuq.
*****
Səninlə dünyaya birgə göz açmış,
Alnına yazılan "qədər,, hikmətdir.
Ayaq dırnağının ucundan tutmuş,
Saçının dibinə qədər hikmətdir.
*****
Hikmətdir gözünün nurlu baxmağı,
Kor olsan, düşərsən elin gözündən,
Dost olmaz səninlə elin axmağı,
Usanıb bezərsən özün - özündən.
*****
Hikmətdir nəfəsin gedib, gəlişi .
Sinəndə döyünən ürək bəs nədir?
Odur bir bədəndə görən hər işi .
Bu hikmət haykıran, bir əfsanədir.
*****
Qəlbində çağlayan bulağdır hikmət .
O təbdir ki alır, Allahdan ilham.
Dinləyib, anlayan, qulağdır hikmət.
Yəqindir anlamaz, əqlidən na'kam.
*****
Ən gözəl nümunə nemətdir ağıl,
Hörmətin, izzətin, qədrini bilən.
Hikmətli sözünlə dünyaya dağıl,
Qaralan qəlblərə, nur kimi ələn.
*****
Yeriyir ayağın, tutur əllərin,
Bədənin ruhuna, dar bir qəfəsdir.
Hikmətdir ağaran qara tellərin,
İçinə çəkdiyin təmiz nəfəsdir .
*****
Ey dindən xəbərsiz möcüzə gəzən!
Tükənməz hikmətdir, şairin sözü.
Bəzən insanların əlindən bezən,
Dərin bir hikmətdir dünyanın özü .

Şeiriyyət
Qəlbləri oxşayan, qəm çözən aləm,
Barı tükənməyən bağdı şeiriyyət.
Mühəndisi ürək, kağız və qələm,
Çiləsi bitməyən dağdı şeiriyyat.
***
Hər zaman təzədir, hər zaman yeni,
Məqsədi bilinməz , bilinməz yönü,
Qoruqla , qaytaqla kəsilməz önü ,
Zamanla dolanan çağdı şeiriyyət.
***
Bəzən sədalandı eşq nəğməsindən,
Süzüldü şairin dürr sinəsindən,
Bəzən bir qəribin ah - naləsindən,
Qəhəri içində boğdu şeiriyət.
***
Bəhs etdi gecələr aydan , ulduzdan,
Atadan , anadan , oğuldan , qızdan,
Şaxtalı gecədən , soyuq payızdan,
Bahara günəştək doğdu şeiriyyət .
***
Dindi ürəklərin sarı simində ,
Gözəl ölkəmizin dövlət himnində,
Aşkardır Allahın Quran elmində,
Göydən mələklərlə yağdı şeiriyət.
***
Hislər cilalanan , hislər dolaşan,
Səmalar vəsf edən , sərhədlər aşan,
Durmadan dillərdə gəzən, danışan,
Sevən ürəklərə sığdı şeiriyyət.
***
Yetdi Naqaninin hərdən dadına,
Bəzən də yandırdı eşqin oduna,
Bəzən xəyal oldu hər muradına,
Ömrünü qələmdən sağdı şeyriyat.
Nisyə olmasa
(satirik qəzəl)
Görəsən dövr eləyər hali necə, bu millətin,
Nisyə ərzaq verəni, ölsə gecə, bu millətin.

Çoxu üsyana dalıb, meyl eləyər intihara,
Sonuna yol açılar, incə-incə bu millətin .

Bir ayın maaşı yetincə, yüzü adlar füqəra,
Səsi çıxmaz yenə də, min olunca bu millətin.

Elə zəncirdi ki, bu qopsa qopar ərşə qiyam,
Dostu düşmana dönər bircə-bircə bu millətin.

Nisyə alver eləyir varlı, qulu həm kasıbı,
Psixoloji durumu çökdü məncə bu millətin.

Nə qədər dövləti var, nisyə alır çay, siqaret,
Var elə fərdi dönüb, lap gülüncə, bu millətin.

Eləsi var doğulur, nisyə yığıb borclu ölür ,
Ömrü qulluqda keçir, borc silincə, bu millətin.

Dost sınağı
Desələr mən dostu necə sınayım?
De ki, dar günündə tanıyacaqsan.
Bəs dara düşəndə necə anlayım?
Dadına yetməsə qınayacaqsan.
*******
İlk öncə dostunu imanla sına,
Gör o üz tuturmu haqq qapısına?
Əxlaqı sığırsa din libasına?
Onda bu hikməti, anlayacaqsan.
*******
Əgər bir yalanı duysan dilindən,
Əyrilik, xəbislik, görsən əlindən,
Fərqli görünərsə, içi, çölündən,
Peşimanca başını bulayacaqsan .
*******
Çəkdiyin əziyyət olacaq hədər,
Əlini cibində güdərsə əgər,
Dostun düşman olsa bağlayıb qəhər,
Oturub uşaqtək ağlayacaqsan.
*******
Naqani, dostundur tək, qadir Allah ,
Zikr eylə , O hökmdarındır Vallah ,
Hər kəsə inanma , bir bunu anla ,
Bil ki , tək haqqa bel bağlayacaqsan.


Ağsu
Dumanlı dağlara, yaz gələndə bax,
Örkən dolaylarda, gül qucaq-qucaq,
Sazıyla, sözüylə yadda qalacaq,
Şairlər beşiyi, bələyi Ağsu.
*****
Kök salıb sevgisi, qəlbimi qazır,
"AĞSU,, çay köksündə dərələr azır,
Şairlər hüsnünə şeirlər yazır,
Dilimin sərvəri, bəzəyi Ağsu.
*****
Dilində ləhcəsi şirin bal kimi
Ustadlar sinəndə coşur sel kimi
Bir ağ ləçəyisən gözəl ölkəmin
Yurdumun naxışı, ilməyi "AĞSU,,
*****
Qonaqlar ötüşür seyrindən bol-bol,
Şəkiyə, Muğana, bir işıqlı yol,
Gələnə Salam ver, gedənə sağol,
Şirvanın, muğanın gənziyi Ağsu.
*****
Elimə, obama heyran olmuşam,
Yeyib duz çörəyin, yaşa dolmuşam.
Adınla böyüyüb, hey ucalmışam,
Eşqimin həmdəmi, özəyi Ağsu.
*****
Adına şeirlər, qoşmalar deyim
Yazın bir gözəldir, qışımı deyim
Sərvət torpağındır, daşınmı deyim
Şeir bulağımın, mənbəyi Ağsu.
*****
Sənin ağ suyunla, yoğrulmuşam mən,
Nə yaxşı qoynunda doğulmuşam mən,
Səndən ayrılmaram, a dilbər güşəm
Könlümün istəyi, diləyi Ağsu.

Azərbaycanım
Süzülür qəlbimdən şirin nəğmətək,
O mənim canımda yaşayan canım.
Onunla döyünür sinəmdə ürək,
Arzudur, muraddır Azərbaycanım.
*****
Alnıma yazılan yazı -Vətəndir,
Eşqimin ocağı, közü -Vətəndir,
Şəhidlər baş qoyan, üzü -Vətəndir,
Namusdur, qeyrətdir Azərbaycanım.
*****
Şövkəti - şanıma, yaraşıq adı,
Ömrümün ləzzəti dadı ondadı,
Ona məhəbbətim ümman boydadı,
Mənalı həyatdır Azərbaycanım.
*****
Yetmiş il əsarət çəksə də başı,
Qürurla dayandı o zülmə qarşı,
Qazandı hər zaman zəfər, savaşı,
Şükür ki, azaddır Azərbaycanım,
*****
Şairlər köksündə coşur havalı,
Mənə ilham verir hüsnü - camalı,
Ruhum parçalanar düşsəm aralı,
Mənə qol - qanaddır Azərbaycanım.

Allahı ucalt
Şairlik bir ali zirvədir oğul,
Gərəkdir mənalı, sözün ucala .
Allah sevmədiyi, sözdən uzağ ol,
Dinini uca tu , qoyma alçala.
*******
Onu üstün tutsan Özünə layiq,
Gözəl Cənnətində mehmanlar səni.
İşlətmə şeirdə söyüş, nalayiq,
Hər an yada salar, səhmanlar səni.
*******
O, şair söylədi Quranda bizə,
Nə gözəl qismətdir, bizə yazılan .
Seçib bircə-bircə çıxartdı üzə,
Bu ali hikmətdir bizə yozulan.
*******
O , haqqın dəryası o, Sahibi-Mülk,
Bir yumruq ürəyə, dünya sığdırıb.
Qələmlə bağladı bizi ömürlük,
Sözü mələklərlə bizə yağdırıb.
*******
İnsanı hörmətdən salanda sözdür,
İstər bir şeirdə, bəhrdə söylə.
Haqqa, ibadətə duranda sözdü ,
Çəkinmə axşam da, səhər də söylə.
*******
Cənnətin qapsını açar əməllər,
Əlini doğruya, halala öyrət .
Düşür cəhənnəmə, günah edənlər ,
Ən böyük günahdır, şirkilə, ilə qeybət.
*******
Naqani, imanın sənə bir çıraq,
Usanma şövq ilə, ucalt Allahı .
Sənə bil, sonunda Rəbbin qalacaq .
Odur insanların sonsuz pənahı.
VƏTƏN QAZİLƏRİ.{qəzəl}
Düşmənin bağrına qan saldı Vətən Qaziləri .
Şəhidlərin qanını aldı Vətən Qaziləri .
✓✓✓✓✓✓✓
O ,Ana torpaq üçün verdi əlin, həm ayağın,
Bu oğul borcu deyib sildi Vətən Qaziləri.
✓✓✓✓✓✓✓
Sinəsin etdi sipər düşmənə bu torpaq üçün,
Vətəni öz Anası bildi Vətən Qaziləri.
✓✓✓✓✓✓✓
Dayana bilməz ola qarşısında sal qayalar,
Səsi eldən duyulan seldi Vətən Qaziləri.
✓✓✓✓✓✓✓
Qısa müddətdə alıb torpağı mənfur yağıdan,
Layiqli bir zəfəri çaldı Vətən Qaziləri .

Ayrı düşübdü
Bir zaman sevərdim divanə kimi,
Ruhum acılardan hey bürüşübdü.
Həsrəti qəlbimdən qovana kimi,
Gördüm məhəbbətdən ayrı düşübdü.
****
Mən sevə bilmirəm artıq heç nəyi,
Hər şey adiləşib cəlb etmir məni,
Könlüm intizarın olub məskəni,
Zərdən - zərafətdən ayrı düşübdü.
*****
Mən qane olmadım bu gedişatdan,
Qanunu pozulmuş qoca həyatdan,
İnsan insanlığı çıxarıb yaddan,
Dindən , mərhəmətdən ayrı düşübdü.
*****
Görəndə qəlbimi, bürüyür qəhər,
Dözürəm dişimi sıxıb bir təhər,
Elm, mədəniyyət verməyib bəhər,
Alim kəramətdən ayrı düşübdü.
*****
Rüşvətin önündə çevrilib qula,
Etibar , şərafət dönüb nağıla,
İndi gəl birinə sözdə bel bağla ,
Sirrlər sədaqətdən ayrı düşübdü.
*****
Yerini bilməyir qoca, nə cavan,
İndi baş tərəfdə oturur nadan,
Ülvi səmimiyyət itib aradan,
Məclislər hörmətdən ayrı düşübdü.
*****
Səbr eylə Naqani ümüdlə yaşa,
Sözlərin zamanla dönər daş - qaşa,
Səni çətin düşər naşılar başa,
Cahillər hikmətdən ayrı düşübdü .

Kələğayı.{qəzəl}
Bizə əcdadımızın mirasıdır kəlağayı,
Gözəl ismətli xanım libasıdır kələğayı.
✓✓✓✓✓✓✓
Yaraşıqdır elimin qızlarına maaşə Allah,
Gözəllərin əbası, ədasıdır kəlağayı .
✓✓✓✓✓✓✓
Necə sərkərdələrin aşmadığı səddi olub,
Neçə qanlı qadanın fədasıdır kələğayı .
✓✓✓✓✓✓✓
Çünki Qur'anda keçən adı hecab örtüyüdür,
Abrıdır zövcələrin həyasıdır kələğayı.
✓✓✓✓✓✓✓
Keçmişdə gözəlliyin gizli tutub, bəy evinə,
Aparan hər gəlinin fatasıdır kələğayı.
✓✓✓✓✓✓✓
Cilvəli, işvəli həm nazlı gözəllər bəzəyən,
Milli atributların butasıdır kələğayı .
✓✓✓✓✓✓✓
Bizə Hakdan yozulan namusu - iffət rəmzi,
O "Cəllə - Cəlalühü,, n cidasıdır kələğayı.

NUR OCAĞI.{qəzəl}
Bura bir "NUR OCAĞI,,sorağı dillərdə gəzir .
Dür dolu hər bucağı, var gücü sellərdə gəzir.
✓✓✓✓✓✓✓
Şairlər - şairələr məsgəni bu şeyri məkan,
Yeri var sevgi kimi daim könüllərdə gəzir.
✓✓✓✓✓✓✓
Adı Allah Nurudur girməz ora şeytan əli,
Yayılıb şöhrəti - şanı bizim Ellərdə gəzir.
✓✓✓✓✓✓✓
Oturub başda hecablı Anam Sehranə xanım,
San ki bülbül avazı baxçada güllərdə gəzir.
✓✓✓✓✓✓✓
Bir günəştək saçacaq nurunu dünyaya, fəqət,
Sorağı in şə Allah ki yaxın illərdə gəzir .
✓✓✓✓✓✓✓
Qurulubdur bu məkan min poetik əşar ilə
Dili bal, xətri əziz, təbləri zillərdə gəzir.
✓✓✓✓✓✓✓
Səni Naqani kimi sevdi bu ismətli ocağ,
Şeirin, həm qəzəli istəyi dillərdə gəzir.

Bir də baxım
Sellər, sular kimi axdım o yoldan,
Sən ötdün arxanca baxdım o yoldan,
Qəlbimə bir hicran taxdım o yoldan
Nə olar, geriyə dön bir də baxım.
***
Sənə mail olan könlümü qırma,
Həsrətin oduna məni yandırma,
Baxışın hilaldır, gözlərin xurma,
Nə olar, geriyə dön bir də baxım.
***
Eşqin yuva qurdu könlümdə bəşşaş,
Söndürdü odumu o yavaş - yavaş,
Demirəm yaxın gəl , nə də uzaqlaş,
Nə olar, geriyə dön bir də baxım.
***
Bu hicran, bu həsrət yaraşmaz bizə,
Sayıram, günlərə qəm düzə - düzə,
Məni əsir edən, o qara gözə,
Nə olar, geriyə dön bir də baxım.
***
Etmə Naqaniyə naz, nə gərək var ?
Onsuz da ömrünü çürüdüb zinhar,
Deyir can alandı səndə baxışlar,
Nə olar, geriyə dön bir də baxım.

Xanım Dilbazi
Min şeir bağıydı ətirli, gülşən,
Xalqının dərdinə alışan, bişən,
Odlara yandıran, odlara düşən,
Məğrur Ana idi xanım Dilbazi.
***
Odlu silahıydı el məhəbbəti,
Dillər əzbəriydi sözü, söhbəti,
Sevib vəsf edərdi hey təbiəti,
Telli sona idi, xanım Dilbazi.
***
Baharda fidandı, payızda xəzan,
Özü doğru - dürüst, qələmi yazan,
Sözüylə nadana dar qəbir qazan,
Dərin məna idi, xanım Dilbazi.

Bu həyat belədir
Bir daha gözünə dəyməsin kədər,
Bu həyat onsuz da incidib səni.
Bir azca kəc baxsan gözünü didər,
Bu dünya belədir, sevmir kimsəni.
*****
Bir gün güldürəcək, bir gün solacaq ,
Dost kimi, düşmən olacaq ,
Bir acı yaş kimi, gözə dolacaq ,
Bu həyat belədir, sevmir kimsəni.
*****
Sənin sevdiklərin onun əlində,
Ayrıla bilmirsən sonun əlində,
Durub başın üstə donun əlində,
Bu həyat belədir, sevmir kimsəni.
*****
Bitirə bilməzsən, qalı çox uzun ,
Dumanlı dərəsi, yolu çox uzun ,
Dindirmə əzəcək, dili çox uzun ,
Bu həyat belədir, sevmir kimsəni.
*****
Naqani bu həyat , belədir belə ,
Kimsə xoş üzünü görməyib hələ ,
Gülsən ağladacaq o gülə - gülə ,
Bu həyat belədir , sevmir kimsəni.
Budu , bu dünya.
Rüşvətlə alınan günahın, yükün,
Kasıbın belinə çatır bu dünya .
Yazığın gözündən çəkdiyi tükün,
Özünə tir kimi satır bu dünya .
*****
Üzünə baxmayır üz tutanların,
Dadına tez çatır , şarlatanların,
Aldanıb nəfsinə şər - şeytanların,
Getdikcə günaha batır bu dünya.
*****
Suyu səmalardan, mayası gildən,
Anlamaz Tövratdan, Zəbur, İncildən .
"QURAN,,ı dinləyib saxdakar dildən,
Halalı - harama qatır bu dünya.
*****
Mərdlərə dar qəbir, kəfəni zülüm ,
Varlıya eyş - işrət, kasıba ölüm ,
Aldanma, toruna düşərsən, gülüm ,
Qıvrılıb pusquda yatır bu dünya.
*****
Çəkəcək sorğuya olsan da padşah .
Bu yerin, bu göyün sahibi Allah .
Bir ömür eyləsən Naqani, sərgah ,
Səni öz başından atır bu dünya.

Zəngəzur, Göyçə, İrəvan Azərbaycanımızın bölünməz hissəsidir!

İki gündür ki, sosial şəbəkələrdə tirajlanan “Göyçə-Zəngəzur Respublikası” haqqında informasiyanı heyrətlə oxudum. Indi bu nə? Bu nə uydurma? Bu nə təxribat? – deyə öz-özümə sual verdim. Belə bir məsələnin ortalığa niyə atıldığını dərk etmək o qədər də çətin olmadı.
Birincisi, dövlətçiliyimizə düşünmədən müdaxilə etmək;
Ikincisi, ölkə daxilində qarışıqlıq yaratmaq. Azərbaycan Respublikası vətəndaşları arasına ayrıseçkilik salaraq, insanlarımızı bir-birinə düşürmək.
Bu təsisatı elan edən kimlər olduğu ilə də heç maraqlanmadım. Çünki nə qədər siyasi məsuliyyətsiz olasan ki, belə yanlış bir addım atasan. Bunun bir adı var: Anlaşılmazlıq! Dövlət içində dövlət olmaz. Nə də bir vərəq üstündə yazılmış və ya “qurulmuş” boş informasiya ilə respublika olmaz.
Bizim bir Dövlətimiz – Respublikamız var! Azərbaycan Respublikası! Vətən elə bir şirin şey ki, onu içdən duymaq lazımdır.
44 günlük İkinci Qarabağ Müharibəsindən sonra Zəfər paradı günü cənab Ali Baş Komandanın “Zəngəzur, Göyçə, İrəvan mahalı bizim tarixi torpaqlarımızdır. Bizim xalqımız bu torpaqlarda əsrlər boyu yaşayıb, ancaq Ermənistan rəhbərliyi o vaxt 100 minlərlə azərbaycanlını öz doğma torpaqlarından didərgin salmışdır. Ondan sonra Dağlıq Qarabağda eyni mənzərə müşahidə olunurdu” – tarixi fikrini həyata keçirmək üçün ideoloji mübarizəni əldən qoymamalıyıq.
Şükürlər olsun ki, Qarabağ torpaqlarımız igid, cəsur oğullarımızın canı-qanı bahasına Ali Baş Komandanın rəhbərliyi ilə düşmən tapdağından xilas olundu və hələ də təmizləmə prosesi davam edir. Bu prosesin davamı isə tarixi torpaqlarımızın xilası ilə tamamlanacaq. Yeni bir respublika yaratmaqla yox, Azərbaycanın tarixi Zəngəzur, Göyçə, İrəvan torpaqlarına sahib çıxana kimi. Zəngəzur, Göyçə, İrəvan Azərbaycanın bölünməz hissəsidir!
Son olaraq qeyd edim ki, “Göyçə-Zəngəzur Respublikası” adlı bir təsisatı qəbul etmirik, bunun uydurma informasiyadan başqa bir şey olmadığını da bildiririk.

Almaz Ülvi Binnətova
Filologiya elmləri doktoru

Aytac QAYIBOVA

“Qanlı Xına”
“Ağbulaq kəndinin sayılıb seçilən ağsaqqalları çox idi, amma Nüsrət kişinin nə sözündən– söhbətindən, nə də hekayələrindən doymaq olardı. Elə ki, yaz gəldi uşaqlı, cavanlı, qocalı hər kəs onun həyətindəki Salxım ağacının altına toplaşardı. Hər axşam ev-eşiyini rahatlayan insanlar gecə yarıya kimi buradaca oturar gah söhbət edər, gah da hekayə dinləyərdi. O vaxtacan ki, yarpaqlar xəzan olub tökülərdi yollara, sazaqlar düşərdi onda hər kəs damının altına, ocağının başına yığılardı. Qonum-qonşu yığılan kimi Nüsrət kişinin arvadı Mələk qarı mis çaydanı ilə cehizlik samovarını gətirər həyətdə ocaq çatar çay qoyardı. Bir gün uşaqlara nağıl danışar, bir gün böyüklərə keçmiş əhvalatlardan deyərdi. Amma çox vaxt başına yığışan gənclərə öyüd– nəsihət götürsünlər deyə olub keçənləri rəvayət edərdi. Hələ çox kiçik idim, amma yadıma gəlir, bir dəfə iyun ayı idi, qızmar günəş batandan sonra yenə yığılıb Nüsrət kişinin həyətindəki Salxım ağacının altına getmişdik. Nüsrət kişi həmişəki kimi kilimini torpağın üstünə sərmişdi, sonra da dəsmalını başına sərib üstündən də panamasını keçirtmişdi. Onu görəndə bizi gülmək tuturdu. Həmin dəqiqə analarımız ətimizi cimcikləyər, atalarımız gözlərini bərəldər, yaşlılar da başını bulayardı. O vaxtı bunun mənasını başa düşmürdüm . İndi o günləri xatırlayanda anlamsız gördüyüm hər şeyə bir anlam yükləyirəm. Həmin gecə mənim bütün həyatımı, dünyaya baxış bucağımı dəyişmişdi. Nüsrət kişi yeddi yaşındakı bir oğlan uşağını bircə gecədə böyütmüşdü. Əli və Əsmər...
Həə, sanki, Nüsrət kişi həmin gecə qocaları uşaq, uşaqları yetkin, yetkinləri isə gənc etmişdi. Axşamüstü danışmağa başladığı bu əhvalat gecə saat ikiyə kimi davam etmişdi...
“O vaxtı Mirzə dayının doqquz qızdan sonra bir oğlu doğulmuşdu . Mirzə dayı yaman sevinmişdi, amma sevinci gözündəcə donub qalmışdı. Arvadı Sənəm ömrünü oğluna bağışlayıb, oğlunu qucağına ala bilməmiş bu dünyadan köçüb getmişdi. Kişinin arvadına o qədər ürəyi yanmışdı ki , 40-ı çıxana kimi bircə dəfə də oğlunu qucağına götürməmişdi. Uşağı böyük qızı Səmayə saxlayırdı. Hələ heç adı da qoyulmamışdı. Kişi Allahdan aşağı arvadının ölümündə oğlunu günahkar görürdü. Kəndin baş bilənləri yığışıb Mirzə dayının qapısına getmişdi, xeyli nəsihətdən sonra oğlunu ilk dəfə qucağına almışdı. Elə həmin gün də adını Əli qoymuşdu. Əlini beş– altı yaşına kimi böyük bacıları Səmayə, Rübabə, Dilrüba saxlamışdı. Sonra hərəsi bir kəndə gəlin getmişdi. Ən axıra Dilbərlə Ceyran qalmışdı.
Mirzə dayının səkkiz qızı Kəlbəcərin ayrı-ayrı kəndlərinə köçmüşdülər. Bircə Dilbər Ağbulaqda qalmışdı.
O, da aşıq Camalın oğlu Kərəmə ərə getmişdi. Dilbər həm ata evinə yaxın olsun istəmişdi, həm də elinə bağlıydı. Mirzə dayı qocalıb əldən düşmüşdü. Əli də böyüyüb cavan oğlan olmuşdu. Amma on altı, on yeddi yaşı olandan havalı gəzirdi. Azdan çoxdan hamı başa düşürdü ki, Əlinin ürəyinə məhəbbət düşüb. Sən demə falçı Kövsərin qızı Əsmərə aşiq olubmuş. İki, üç il gizlədə bilsələr də Əlinin əsgərlik vaxtı çatanda aləm bir-birinə dəydi. Mirzə dayı daşı atdı başını altına tutdu ki, mən onun qızına elçi getmərəm. Əli yazıq da qaldı naçar. Bir yandan atası iki ayağını bir başmağa dirəmişdi, elçi getmirdi. Digər yandan da çağırış gəlmişdi, yubatmaq olmazdı. Sən demə o vaxt qızın anası falçı Kövsər Mirzə dayıdan kəsirmiş (Xoşu gəlirmiş). Mirzə dayı Sənəmlə evlənməsin deyə bütün günü cadu edirmiş. Amma anası bunu kor İbada ərə verib deyə ondan bəri bunlara kin saxlayırmış. Əlinin getmək vaxtı çatmışdı, axırıncı dəfə Əsmərlə həmişə görüşdükləri İsa bulağında görüşdülər. Əhd-peyman etdilər ki ayrılmayacaqlar. Əli çıxdı getdi əsgərliyə, Əsmər də kənddə qaldı. Elə Əli təzəcə getmişdi ki, bir də gördük falçı Kövsər Əsmərdən gizli qızı dehləyib (hə vermək). Əsməri zornan Kürd İlyasa ərə verib qonşu kəndə yola saldılar. Əli gələndə Əsmərin bir oğlu olmuşdu, adını da Arslan qoymuşdular. Əli gələndə lələni köçmüş,yurdu qalmış görəndə az qalsın havalanmışdı. Tüfəngi götürüb kənddən çıxan ərəfə atam Zaman kişi qabağını kəsib: “Əli, biz kişiyik! Özgə arvadına baxmaq kişi işi deyil. Əsmər başqa adamın halalıdı. Sənə yaraşmaz!”– demişdi. Əli də tüfəngi yerə tullayıb elə həmin günü kəntdən biryolluq çıxmışdı. Aradan neçə il keçdi bilmədim. Bir gün kəndə xəbər yayıldı ki, Kürd İlyası quldurlar basıb, sonra da dərənin dibində tüfənglə öldürüblər. Ona görə də Əsmər oğlunu da götürüb gəlib atası evində yaşayır. Bu hadisədən dörd– beş il əvvəl Əsmərin atası , anası rəhmətə getmişdi. Yurdları boş qalmışdı. Əsmər ərə gedəndən sonra çox dəyişmişdi. Çöhrəsi solmuş, bənzi çökmüşdü. Allahdan gizlin deyil, bəndədən nə gizlin qalsın, onu bu günə Əlinin dərdi salmışdı. Oğlu Arslan heç Kürd İlyasa oxşamırdı. Mərd, igid, yaraşıqlı bir oğlan olmuşdu. Həmin il əsgərliyini çəkib təzəcə qayıtmışdı. O il ki, on doqquz ildən sonra Əli kəndə gəlmişdi...
Kəndin mərkəzində Qərib Asdanın köhnə bir çayxanası vardı, kəndin kişiləri yığışıb arada nərd oynayıb, söhbət edərdik.
Yad bir adam gəlib salam verəndə başımı qaldırıb üzünə baxsam da onda Əlini tanıya bilməmişdim. Handan-hana bildik ki, bu, Mirzə dayının oğlu Əlidi. Salamlaşıb, görüşəndən sonra bir xeyli söhbət etdik. Sonra ikimiz bir yerdə durduq. Mirzə dayının evi ilə bizim evimizin arasında məsafə az olduğu üçün bir yerdə yeriməyə başladıq. Elə ki, gəlib falçı Kövsərin yurdunun qabağına çatdıq, qəfildən yadıma düşdü ki, Əsmər burada qalır.
Sonra öz-özümə fikirləşdim ki, əşşi gör üstündən neçə il keçib Əli hara Əsmər hara. Amma gəlib onların məhləsinin yanına çatanda çönüb Əliyə baxdım. İlahi, adam adamı necə sevərmiş, necə həsrət qalarmış. O boyda kişinin gözləri dolu-dolu qapı-bacaya baxırdı. Elə həmin vaxtı əlindəki unlu süfrəylə, ələyi çırpmaq üçün çölə çıxan Əsmər Əlini görən kimi əlindəkilər yerə töküldü. İkisi də özlərini itirmişdi. Kənardan elə bil tamaşaya baxırdım.
Ev-eşik yiyəsi olan yekə kişi, bir oğul anası olan qadın yox, elə o vaxt ki, bir cüt aşiq qabağımda durmuşdu. Hərəsinin gözündən bir damcı düşdü, başqa da bir-birlərinə heçnə demədilər. Keçib yola davam etdik , Əlinin səsinin titrəyişi bu gün də qulağımdan getməz. “Bədbəxt oğlu bu neçə ildə gör nələr çəkib”–deyə ürəyimdən keçirtdim. Yol boyu söhbət etdik, Əsmərin necə gəlin getdiyindən, necə oğlu ilə burda qalmağa başladığına kimi hər şeyi ona danışdım. Birdən meşə tərəfdən Əsmərin oğlu Arslan ilə bir qız yola çıxdılar. Elə danışdığım yerdəcə Əli sözümü kəsib, Hicran, deyə səsləndi. Əvvəlcə hamımız çaş-baş qaldıq. Sən demə, Əli kənddən çıxandan sonra Bakıya gedib, orda Leyla adında bir həkim ilə qonşu imiş. Həmin vaxtlar Leyla hamiləymiş amma uşağın atası, qızın nişanlısı avtomobil qəzasında ölüb. Buradan gedəndən sonra Əli 1 il xəstəxanada ürəyindən müalicə alıb. Qəfil tutmalar, ürəkgetmələri əmələ gəlibmiş. Leyla ilə də elə dost olublar. Uşağı dünyaya gətirdikdən sonra Leyla ölüb. Qızını Əliyə əmanət edib. Biçarə Əli öz taleyini bu körpə yaşasın deyə əmanətə sahib çıxıb. Əlinin də anası onu doğanda ölmüşdü , axı . Uşağın adını Hicran qoyub, öz balası kimi böyüdüb. İlk dəfə kəndi görən qız da gəzmək üçün İsa Bulağına tərəf çıxıb, Allahın yazdığı yazıya nə pozu, gəl burda Arslanla qabaqlaş...
Əli Arslanı görəndə necə oldusa qucaqladı. Arslan anasının keçmişini, yarımçıq qalan arzularını bilirdi. Həmişə də özünü günahlandırırdı. Əli onu görəndə hiss etdiyi qəribə doğmalığı ,elə bil,Arslan da hiss etmişdi . Amma Hicrana qarşı hiss etdikləri daha dəriniymiş sən demə...
Aradan cəmi bir neçə gün keçmişdi. Bir də gördüm Arslan gəlib yanıma, xahiş etdi ki, ağsaqqallıq edib, bir neçə adamla Hicrana elçi gedək. Əslində mən fikirləşirdim ki, bu iş baş tutmaz.
Amma Əli də, Əsmər də cavanlara razılıq vermişdi. Özləri bir gün görməsə də yəqin istəmişlər ki, övladları xoşbəxt olsun. Əsmər Hicrana öz qızı kimi davranırdı. Arslan da Əlinin hörmətini saxlayar, nə məsləhət görsə əməl edərdi. Hicran ağıllı, sakit təbiətli bir qızıydı. Əli ona yaxşı tərbiyə vermişdi, baxan kimi bəlli olurdu. Üzükləri cavanlara taxmışlar. Toyu da əl-ayaq yığılandan sonra payıza tərəf eləmək məsləhət görülmüşdü. 1992-nin ən ağır günləri gəlib çatmışdı. Qonşu rayonların çoxu işğal altına düşmüşdü. Neçə ev, neçə ocaq sönmüşdü.
Ah-nalə az qala yeri-göyü yandırırdı. Arslan kim nə dedisə eşitməyib könüllü döyüşə getdi. Toya hazırlaşan vaxtı müharibənin başlamağı neçə gənci, ailəni nakam qoymuşdu. Hicran da barmağındakı üzüklə viran qalmış yollara baxa-baxa qalmışdı. Arslan da getməmiş Hicranı son dəfə İsa Bulağına aparıbmış. Hicran Arslan gedəndən sonra söz arası bunu dedi. Elə həmin dəqiqə Əsmər də, Əli də, mən də quruyub bir-birimizin üzünə baxdıq. Elə bil, o gün illər əvvələ qayıtdıq. Axı, Əli əsgərliyə gedəndə Əsməriylə orada vidalaşmışdı. Hicran bunu bilmirdi, bilsə, bəlkə də, Arslanı ora getməyə qoymazdı, bəlkə də, xurafatlara inanmayıb yenə də gedərdi. Əsmərin yadına düşəndə ürəyi üzülürdü.
İsa Bulağına gedən aşiqlər heç vaxt yarımamışdı. Orada qısa müddətlik nəzərdə tutulan ayrılıqlar ömürlük xitam verirdi arzulara, xəyallara....
Gecə saat üç - dörd olardı ki, qapının döyülməsi ilə örtüdən sıçramışdım. Başa düşmüşdüm ki, bu vaxtın gələni xeyrə gəlməyib. Qapını açanda Əli beli bükülmüş vəziyyətdə yerə çökdü. O saatda bütün kənd oyanmışdı. Kəndimiz Şəhid qarşılamalıydı o sabah...
Arslan Şuşada gedən ağır, qeyri-bərabər döyüşlərdə yaralanan yoldaşlarını döyüş meydanından çıxararkən Şəhid olmuşdu. Karvan ağır-ağır yola düşən kimi, tabut da ağır-ağır kəndə yaxınlaşırdı. Əsmərin artıq səsi batmışdı. Əli indi oğul dağı görmüşdü. Hicran tabut gələndə üzə çıxdı. Son dəfə görsünlər deyə Arslanın üzünü açdılar. Sanki, üzünə nur çilənmişdi. Təbəssüm dodaqlarında qalmışdı. Elə bil, son nəfəsində yarı gözlərinə görünmüşdü. Elə bil, sevincək ruhu göylərə köçmüşdü. Hicran Arslanı gördükdən sonra əlini saçlarına atıb elə yolmuşdu ki, kəndin dilsiz quşları da həmin an dilə gəlmişdi. Yolduğu saçlarını Arslanın ovcuna basmışdı. Tabutu bağlamaq istəyəndə o vaxtacan dil açıb danışmayan Hicran hamını susdurdu. Əsmərə tərəf gedib, əllərini açdı. “Xınamızı yax, ana. Xınasız getməsin Arslan..” deyib Əsmərin ayağına düşdü...
Yekə kişilər də indi uşaq kimi ağlayırdı. Əsmər indi həm oğul, həm qız, həm də Şəhid anasıydı.
Övlad toyu üçün aldığı, saxladığı xınanı göz yaşıyla isladıb gətirmişdi. Əvvəl Hicranın sonra da Arslanın ovuclarına xınanı yaxmışdı... Bu xına başqa xına idi, Şəhid xınası idi bu xına. Bu xınadan başqa heç kim yaxa bilməzdi, heç kim onlar kimi nakam qalmaq istəməzdi. Şəhid dəfnində nalələr ərşə qalxmışdı , bir də əsgər yoldaşlarının göyə sıxdığı güllələr...
O gün əsgərlər məzarın başında qisas üçün and içmişdi. Hicran isə sadəcə Arslan üçün yarandığına və sadəcə ona aid qalacağına and içmişdi. İsa Bulağı Hicranın gözünün düşməni olmuşdu. Halbuki ilk dəfə Arslanı orada görmüşdü, orda sevmişdi və son dəfə orda qucaqlayıb, vətənin köksünə yola salmışdı. Hicran sevgisindən üstün idi vətən sevgisi. İndi Hicran da mamır olub Arslan gəzən qayalara naxış vuracaqdı. Əli də Əsmər də çox dözə bilməmişdi. Onsuz da özləri bir gün görməmişdilər. Balalarının da belə bədbəxt olmağı onlara dağ çəkmişdi. Doqquz gün fasilə ilə əvvəl Əli sonra da Əsmər canlarını tapşırmışdılar. Hicran indi tək qalmışdı. O onsuz da Arslandan sonra tək idi. Nə danışmazdı,nə də dinməzdi. Əvvəllər hər gün Arslanın məzarına gedən ağlayıb, ağlayıb qayıdardı. Bəzən də orda yatıb qalardı. Kənddə bir-birini sevən bütün gənclərə gecə səhərə qədər yatmayıb dualar etdiyi düymələri verərdi. Onlar yarımçıq qalıb, başqaları qovuşsun istəyərdi. Düymə verdiyi gənclər də Hicranla bərabər, onun taleyinə ağlayırdı. Sonra gedib Arslanın məzarını ziyarət edərdilər. Hicranın düymələri hər gün çoxalırdı. Hər kəs xoşbəxt olsun istəyərdi. Hər qovuşan gənci görəndə bir düymə də saçlarına bağlayardı.Amma həyat bunu da çox gördü o yetimə. Eh, sizin yadınıza gəlməz, balalar. Fəlakət bizdən yan keçməmişdi.
Mənfur düşmənlər bizim torpaqlarımızı da işğal etdi. 1993- də Ağbulaq da mənfur tapdağında qaldı. Köçüb hərə bir yana dağılırdı. Hicran o vaxtlar havalanmışdı. İndi təsəlli yeri Şəhid məzarı da olmayacaqdı. Hicran Arslanı qoyub gedə bilməzdi. Uğrunda canından keçdiyi torpağına düşmən ayaq açanda onun sevdiyi qadın qaça bilməzdi. Arslan qana-qan, qisasa-qisas almışdı. Arslan Şəhid olmuşdu. Onun məzarı düşmən ayağı altında qalarkən, onun nişanlısı qaçıb canını qurtarmağa çalışmazdı. Hicran onsuz da Arslan dəfn edilən günü ölmüşdü. Sadəcə gözləri açıq viranə dünyada dolanırdı. Son dəfə təpədəki məzarın yanına çıxmışdı. Yenə əllərində xına vardı. Köç düşüb biz gedən vaxtı ona bir güllə dəydi...
Hicranın qanı elə Arslanın qəbrinin üstünə töküldü. İndi ovuclarındakı qurumuş xınanı isladan göz yaşı deyil, qan idi. Düşmən göz açmağa imkan verməmişdi. Günü bu gün də peşmanlıq çəkirəm. Kaş, o gün qayıdıb Hicranı dəfn edə bilsəydim.
Kaş, cəsədi tapdağ altında qalmasaydı. İllər keçib üstündən hələ də özümü bağışlaya bilmirəm. Əlinin Əsmər hicranından qoyduğu Hicran adı dördünü də illər sonra yandırmışdı. Dörd aşiqin alovu bir bulağın suyunu qurutmuşdu. İndi mən də o bulaq kimi quruyub, bitmişəm...”
Bax belə, Nüsrət kişinin son danışdığı əhvalat bu oldu. O, da bu həyatdan köçdü getdi. İndi mən özüm yekə kişiyəm amma hələ də o ağrını, acizliyi hiss edirəm. Həə, bax belə. Cavan qız, sənin qarşında uzun yollar var. Çalış hər əhvalat səni gələcəyə aparsın. Keçmişinə heç zaman əsir qalma. Bir də çalış heç zaman nə Əsmər, nə də Hicran olma. Çalış axtaran yox, axtarılan olasan. Bir də, böyü, indi balacasan, bir gün gələcək böyük qız olacaqsan.
İndi kiçik müsahibələrin sənə işıq tutsun, o gün gələndə sən özün günəş kimi parlayacaqsan...”
Aytac QAYIBOVA

"Nur ocağı" Aslan Şirəlioğlunun şeirlərini təqdim edir:

Qartlanıb-yalanıb, döyükür əlik,
Dağ-daş eşq tamsınır:- yaza bax, yaza!
Çayda ördək çimir, cülyədə kəklik,
Göldə baş oynadan qaza bax, qaza!

Jalələr çöllərə qığılcım saçıb,
Bülbüllər görünmür, böcəklər qaçıb.
Geyib sırğasını mehə döş açıb,
Şehli çəmənlərdə naza bax, naza!

Dağlar bənövşəni çoxdan qoxuyub,
Sevənlər eşqiylə nələr oxuyub.
Gecənin alvızı qırov toxuyub,
Bulağın üzündə buza bax, buza!

Dumanın zirvəylə sazdı arası,
Ruzi-bərəkətdir ağı-qarası.
Qurtarmır aylarla qaysaq yarası,
Təşnə dodaqlarda duza bax, duza!

Qəlbə eşq odunu təbiət əkir,
Yaz gəldi aşiqlər, eh, nələr çəkir.
Ay Aslan, yerimir, yerində səkir,
Elə bil mələkdir:- qıza bax, qıza!

Qocaldım
Bəxtim qələm çəkdi, ay Cümşüd Əli,
Vaxtsız viran qoydu bağı, qocaldım!
Çatdı tonqalları talemin əli,
Dağladı gözümdə yağı, qocaldım!

Övlad çəmənində gülşəndi yazım,
Kökdən kök alırdı "Cəngi"yə sazım.
Əmin-amanlıqdı eşqim, avazım,
Ömrümün ən gözəl çağı, qocaldım!

Vurub mizrabını həyat ahəstə,
Dağ çəkdi sinəmə dağı dağ üstə.
Dözmədi bu dərdə Aslan tək xəstə,
Göyərtdim sinəmdə dağı, qocaldım!

Yaxşı adamlar
Qoruyun dünyanı alovdan-oddan,
Ay yaxşı adamlar, yaxşı adamlar!
Qoruyun yaxından, qoruyun yaddan,
Ay yaxşı adamlar, yaxşı adamlar!

Ağıllar sapanda çilikdi... bilin,
Nəfislər çəkdiyi ilikdi... bilin.
Hər dərdin dərmanı bilikdi... bilin,
Ay yaxşı adamlar, yaxşı adamlar!

Ocağa su tökün, odu söndürün,
Qanadlı şahmarı görədən endirin,
Allahı sevəni taxta mindirin,
Ay yaxşı adamlar, yaxşı adamlar!

Ömrə zinət bilək haqqın səsini,
Ondan ayırmayaq sülh kəlməsini.
Yığışaq... oxuyaq eşq nəğməsini,
Ay yaxşı adamlar, yaxşı adamlar!

Məhəl qoyan yoxdur doğruya, düzə.
Haqqı şapalaq tək vururlar üzə.
Təbiət əl açıb, yalvarır bizə,
Ay yaxşı adamlar, yaxşı adamlar!

Dünya

Qəti arası yox yaxşılıq ilə,
Yamanlıq etməyə yamandı dünya!
Qəlbən güldürməyib bir kəsi hələ,
Fəryaddı, nalədi, amandı dünya!

İnsanı əridir əzab peçində,
Yenilik axtarır o öz köçündə.
Zülmət qaranlıqdır nurun içində,
Çisəkdi, çisgindi, dumandı dünya!

Düzün qamətinə gəzdirir rəndə:-
Çökür yal verən də, yala hürən də.
Qaçıb-daldeylənir pullu görəndə,
Kasıba dörd əlli cumandı dünya!

Nişanda saxlayır kaman-yayını,
Tülküyə qorxudur şiri, ayını.
İkiqat eyləyib varlı payını,
Yetimin payından umandı dünya!

Aslan, qiymət qoyub daşa-kəsəyə,
Qoymaz özgə əli girsin kisəyə.
Qanmaza seyrangah, qanan kimsəyə,
Arzudu, ümiddi, gümandı dünya!

Gələn keçir bu dünyanın düzündən,
Gələn... keçən... doymur nurlu üzündən.
Bir tamahın umacağı yüzündən,
Di, gəl, sığmır iki qarpız bir ələ!
Gözümüzdə noya dönüb qan Ləki,
Nəfsimizin tutumuna yox çəki.
Bir yürüşə almaq olar, di, gəl ki,
Yemək olmaz bu dünyanı bir ələ!
Taleyinə boyun əymir hər kişi,
İrdələnir, xırdalanmır ər kişi.
A şəmkirli, görəcəyin bir işi,
Ağıl ilə yüz qarışdır, bir ələ!

Vətən
Nərgizlə bənövşə verib əl-ələ,
Bağrımın başını taladı, vətən!
O vətən gülləri təbəssüm ilə,
Gözümün şehini yaladı, vətən!

Çox güllər gül açıb, çox güllər solub,
Bu axar-baxardan çox qəlblər dolub.
Həsrətim könlümdə od-atəş olub,
İçimdə tonqallar qaladı, vətən!

Həsrət çuxasını yoluma sərdi:-
Bax, belə çöysüdür ah-aman mərdi.
Gözümün suyunu el-oba dərdi,
Çay kimi yaxama caladı, vətən!

Bənövşə
"Qaraboyun", "Duzlu bulaq", "Sarı yal",
Çıraq tutur yollarıma, bənövşə!
Kəhər olub o yollarda ta xəyal,
Tez-tez dönnəm ellərimə, bənövşə!

Gildən-qumdan yağış tökmüş xamırdan,
Göl hörürəm, kərpic tutub çamırdan.
Daş üstündə duman doğan mamırdan,
Xına vurram əllərimə, bənövşə!

Vətən... deyib, həsrətimdən pörtürəm,
Nəyi varsa gözlərimə dürtürəm.
Amalımla çöl-çəməni örtürəm,
Yad baxmasın güllərimə, bənövşə!

Qoşa yandı könlümüz də eşq sacı,
Onun tamı gah dərd daddı, gah acı.
Gənclik adlı həm anasan, həm bacı,
O sevdalı illərimə, bənövşə!

Məətdələm çən toxumuş çərtinə,
İstəyirsən:- Aslan ölsün xətrinə.
Könlüm-gözüm heyran qalıb ətrinə,
Yaraşıqsan çöllərimə, bənövşə!

Eşitmişəm ki
Var-dövlət, şan-şöhrət, mal-mülk sarıdan,
Bəxtinə gün düşüb... eşitmişəm ki!
Adlayıb o üzə ömür yarıdan,
Saçına dən düşüb... eşitmişəm ki!

Vara meyilliydin o vaxtdan hələ,
Eşqə yox, çatmısan qızıla, lələ.
Hər saat gəlməyir arzu-kam ələ,
Qismətin tən düşüb... eşitmişəm ki!

Deyirlər:- evdə bir, yataqda yadsız...
Belə sevgi olar? Vüsalı dadsız...
Səni hayıf etdi bir könlü odsuz,
Eşqinə çən düşüb... eşitmişəm ki!

Özünü yandırır içindəki köz,
Əriyir o odda arzular göz-göz.
Xoşbəxtlik... deyilən o uydurma söz,
Evindən gen düşüb... eşitmişəm ki!

Biz sevişən zaman talemiz yardı,
Hayıf o günlərə... nə günlər vardı.
Aslanla olsaydı, xoşbəxt olardı:-
Ellərə ün düşüb... eşitmişəm ki!

İnsan oğlu! Salam olsun...xoş gördük..
Söylə,hanı bu dünyanı quranlar?
Taxtı-tacı muzeylərdə boş gördük,
İtib-batıb keşiyində duranlar!
Xurcun edib yaqut-lələ qoynunu,
De kim pozub Əzrayılın oynunu?
Verib çərxin qılıncına boynunu,
Bir zərbəyə yeddi boyun vuranlar!
Çox ağıllar tamahlara sarıldı,
Çox tamahlar yeddi yerə cırıldı.
Saxsı qabtək məqamında qırıldı,
At oynadıb, millətləri qıranlar!
Boran demə haray çəkən hər yelə,
Duruşundan qürur verir dağ selə.
Bir geri dön, keçmişə bax, qəşş elə,
Zamanına xəcalətdir fironlar!
A Şəmkirli, tutduğumuz nə yoldu?
Ah-amanla bu yolumuz hey doldu.
Dar məzarda ilanlara yem oldu,
Haqq-divanın üz-gözünü cıranlar!

Gözüm baxır gözünə,
Gözümdə duman köçü!
Üzüm dəyir üzünə,
Üzümdə iman köçü!

Sevgimizdə yox uğur,
Məni göz yaşım boğur.
Ahdan arzular doğur,
Arzular güman köçü!

Xəyalım sənə qaçır,
"Bəlkələr" şölə saçır.
Ümidim çiçək açır,
Qımışır zaman köçü!

Tuta
Yasamala qonaq olam,
Zirvə məni yelə tuta!
İldırımlar od-alova,
Ağ buludlar selə tuta!

Heyran qalam bağça-bağa,
Sevincimdən dönəm dağa.
Yal-yamaclar quzqulağa,
Göy çəmənlər gülə tuta!

Hər yan bülbül, hər tərəf qu,
Möcüzədir duyana bu.
Elə biləm Leylidi su:-
Əllərimdən elə tuta!

Xatirimdə nələr, nələr,
Duyan könül səssiz mələr.
Səhər tezdən al lalələr,
Gözlərimi lələ tuta!

Arzularım aşıb daşa,
Fərəhindən ürək coşa,
Aslan dönüb cavanlaşa,
Bənövşəni dilə tuta!

Mübariz
Qeyrət təcəssümü, kişilik rəmzi,
Babəklər başlamış yoldu Mübariz!
Sanki, aldadırlar nağıllar bizi,
Koroğlu timsallı qoldu Mübariz!

Kim deyir:- o ulduz əbədi söndü?
Gəncliyin önündə nur saçan yöndü!
Göylərin bağında şəfəqə döndü,
Şərəftək qəlblərə doldu Mübariz!

Dünyanı mat qoydu o, biliyiylə:-
Sağaltdı vətəni öz iliyiylə!
Dönüb tarixləşdi ölməzliyiylə,
Torpağa yeni gen saldı Mübariz!

Tərki silah etdi, dağı:- düşməndən,
Aldı zor gücünə, bağı:- düşməndən!
Nanəcib... naxələf... yağı düşməndən,
Qisası birə yüz aldı Mübariz!

Aslan, o igidin yox daha dərdi,
Uçub səmalara, göylərdə ərdi!
Bu tarix deyilən gəldi gedərdi,
Zamanın yadında qaldı Mübariz!

Eşq
(Nizami Qəribə)
Məndən başlamışdı, məndə də öldü,
Di, gəl, kimliyimi bilmədi ha eşq!
Çənli ürəklərdə qəşş edib güldü,
Bircə yol üzümdə gülmədi ha eşq!

Ayrılığı əzab, həsrəti quduz,
Sevilən qəlblərə buz bağladı, buz.
Sevənin gözündə cilalandı duz,
Kiminsə gözünü silmədi ha eşq!

Çökdü var-dövlətə, əyildi taca,
Heç meyil salmadı Aslantək aca.
Odlunu odladı öz odundaca,
Odsuz ürəklərə gəlmədi ha eşq!

Demirəm
Yasamalın yoxuşu var, bərki var,
Qayasının dağalını demirəm!
Palıdının əzəməti, ərki var,
Moruğunun cığalını demirəm!

Zatdan bəlli övladının kimliyi,
Arxaclara yaraşıqdır əmliyi.
Can dərmanı qulançarı, yemliyi,
Zırnıcını, zoğalını demirəm!

Dəmyə bitir yolotusu, çüyüdü,
Həyat dərsi ahılının öyüdü.
Elə bil ki, ağ gəlindi söyüdü,
Göyrücünün sığalını demirəm!

"Dəlisi" var, "dolusu" var, nayı yox,
Dağ jaləsi gözəlinin tayı yox.
Toy-düyündə yeməyinin sayı yox,
Kətəsini, qoğalını demirəm!

Torpağında həm gül bitir, həm çayır,
Aslan onsuz saat güdür, gün sayır.
Yetimi də ağa kimi yaşayır,
Dədəlini, qağalını demirəm!

Uzaqda
Gözlərimdən neçə qızın baxışı,
Od götürüb... odu məndən uzaqda!
Ürəyimi viran qoymuş gözəl də,
Ev-eşikdir, odu... məndən uzaqda!

Boy-buxunmu, ərk-ədamı öyən qız,
Vücudumu nəzəriylə yeyən qız.
Sənsiz mənə həyat yoxdur, deyən qız,
Xoşbəxt edib yadı məndən uzaqda!

Nadan dərdi bəhrəsini budağın,
Ahlar qopdu ağrısından bu dağın.
Mən öpməyə qıymadığım dodağın,
Ağız büzür dadı məndən uzaqda!

Hoqqasına mat qalmışam fələyin,
Ürəyimdə düyünlədi kələyin.
Mən:- Leyli tək tanıdığım mələyin,
Ana candır... adı məndən uzaqda!

Zülüm-zillət içindəyəm mən düzü,
Gəlmir, Aslan, bu zillətin gündüzü.
Mənimlədir ömrün-günün bəd üzü,
İtgin düşüb şadı məndən uzaqda!

OLA BİLMƏZ
Arzu mənbəyidir eşqin, həvəsin,
İnsanın ürəyi boş ola bilməz!
Xalqın taleyini düşünən kəsin,
Güzarı bircə gün xoş ola bilməz!

Hər qamçı tutana verilmir yüyən,
Olmur ev qonağı hər qapı döyən.
Namərdlər önündə özünü öyən,
Kişi məclisində baş ola bilməz!

Ərənlər yoludu Aslanın yolu,
Zaman da bəyənmir savadsız qulu.
Qəlbi bədxaqlıqla,nifrətlə dolu,
Haqqın dərgahına tuş ola bilməz!

Özümün özümə məktubum...
Gözlünü kor gördüm, duyğulunu lal,
Cəmiyyət yolunu azanda, Aslan!
Tamlı ağızlarda zəhər oldu bal,
Pul eşq dastanını yazanda, Aslan!

Başlara yük olur idrakın vədi,
Bax, onda axtarır insanlar bədi.
Nəfislər dünyanı talayıb-yedi,
Ağıllar qaynadı qazanda, Aslan!

Tutduğun bir işin öyrən içini,
Qoyun qiymətinə satma keçini,
Yoxla yaxşı-yaxşı ölçü-biçini,
Yada dərin quyu qazanda, Aslan!

Reallaşa ürəyimin gümanı:-
Haraylıya Yasamalım məni... offf!
Sis kürkümə əl gəzdirə dumanı,
Kipriyimə muncuq düzə çəni... offf!

Sığırçını döşü ağlı, qaralı,
"Şur" başlıya kəklik xeyli aralı.
Dərəsində bürkülənə maralı,
Düzənində dalğalana dəni... offf!

Məhəbbətlə qarşılaya o bizi,
Didib-tökə kol əyini, daş dizi.
Ay şəmkirli, sinə aça nərgizi,
Bənövşəsi naza tuta səni... offf!

Kəlağayım! Mat qoymusan dünyanı,
Tarixlərə güzgü tutan dilimsən!
Zövqün ilə üz ürəyi, al canı,
Daş üstündə çəmənimsən, gülümsən!
Tarixlərə güzgü tutan dilimsən!

Ay belində "at oynatmaq"... qeyrətin,
Əllər çatmaz vüqarındır heyrətin.
Türk qızını bəzəməkdi niyyətin,
Könül açan, göz oxşayan ləlimsən!
Tarixlərə güzgü tutan dilimsən!

Xalqımıza əmanətsən Qorquddan,
Adlamısan çox alovdan, çox oddan,
Yurdlarını kim çıxarar, kim... yaddan?
Oğuz-türkmən, nanay-qaşqay elimsən!
Tarixlərə güzgü tutan dilimsən!

Üzülmədin Araz səni böləndə,
Vətən... deyib, Babəklərin öləndə.
Nə də yadlar:- qəşş eliyib, güləndə,
Uzanırsan Təbriz-Bakı:- çölümsən!
Tarixlərə güzgü tutan dilimsən!

Örpəklərin sultanısan, xanısan,
Tomrislərin qan oynadan qanısan.
Türk qızının canlar alan canısan,
Qoynu büllur... Xəzər adlı gölümsən!
Tarixlərə güzgü tutan dilimsən!

Aslan Şirəlioğlu.

"Nur ocağı" Yüsif Dumanın şeirlərini təqdim edir

Dünya
Vicdanın var isə xoş rəftar eylə,
Daş kimi sərt olub bərkimə, dünya.
Kim salıb bilmirəm, amma dəqiqdi,
Düşmüsən qaranlıq tilsimə, dünya.

Hökmran sonuna inan az qalib,
Tükənir saatlar zaman az qalıb,
Axirət vaxtına yaman az qalıb,
Bax artıq başlayıb kim kimə, dünya.

Mən mənəm olmasın bir an dilində,
Dərd, əzab saxlama kasıb belində,
Haqq-hesab günündə Allah əlində,
Boyunun bənzəyər bir simə, dünya.

Verdiyin neməti başlara qaxma,
Dar olub Yusifin qəlbini sıxma,
Alırsan, zalım, al amandı baxma,
Məzlumlar tərəfdən heç kimə, dünya.

Heç Vaxt
Mən elə bir həyat istəyirəm ki,
Arzular boş yerə çıxmasın heç vaxt.
Yaşayım ömrümü gözəl Firavan,
Hansısa dələduz yıxmasın heç vaxt.

Olmasın bir anım sağ ikən zülüm,
Zamansız gəlməsin haqq olan ölüm
Nə qədər ömür var sevinim, gülüm,
Gözümdən qəm yaşı axmasın heç vaxt.

Dərd, əzab yoluma gələndə yansın.
Birinə qəlb açım, sevsin, inansın,
Verdiyim eşqimə sadiq dayansın,
Barmağa yad üzük taxmasın heç vaxt.

Yusifin sözlərin saxla yadigar,
Hər uca zirvəyə mütləq yağır qar,
Gözəl də yaşasan, sonda ölüm var,
Göz əcəl görəndə qorxmasın heç vaxt.

Tapılmaz
Bəlkə də məhəbbət bir insan olsa,
Dərdini dinləyən adam tapilmaz.
Bəlkə də sevənlər düzgün sevsələr
Bir damla cahanda haram tapılmaz.

Məhəbbət yoxdusa neynim dövləti?
İnanın, bu sözüm qətidir qəti.
Yigilsa bir yerə dünya neyməti
Yenə də sevgitək təam tapılmaz.

Gedənin dalinca xeyli su atdim,
Vuruldum birinə qəlbi oyatdim,
Tək mənəm bir belə sevgi yaşatdim,
Ölərsəm dübarə davam tapilmaz.

İstərəm daima könlünü sarım,
Çünki mən bu eşqin içində varım.
Bitərəf məhəbbət qalacaq yarım,
Heç yerdə, heç zaman o tam tapılmaz.

Can ölür əzabdan duy, eşit səsin,
Fərz elə günəşdi üşüdün, isin.
Gundə bir xanıma baxan bir kəsin
Qəlbində məhəbbət qram tapılmaz

Öz gülün varikən yad gül iyləsən,
Başqa bir afətə sevirəm desən,
A Yusif, bir dəfə xəta eyləsən
Ölüncə sevginə inam tapilmaz.

Kəlağayımız
Ta qədim vaxtlara uzanır yolu,
Qocadan qocadır, uludan ulu.
Əzəldən nur üzlü Ana simvolu,
Qadına bəzəkdi kəlağayımız.

Üzərində namus, qeyrət, ar qalan,
Nənələrdən gözəl sərvət,var qalan.
Nəsildən nəsilə yadigar qalan,
Bir tarix deməkdir kəlağayımız.

Qədimdən pak olub, parlayan ocag,
Daima yaddaşa hopub qalacag.
Kişiyə buxara gözəl bir papag,
Xanıma gərəkdir kəlağayımız.

Allahın verdiyi qələm qaşında,
Yazı,yayı payızında, qışında.
Məgrurluq nişanı xanım başında,
Solmayan çiçəkdir kəlağaymız.

Yaz Yusif, oxusun durmadan hər dil,
Min illər keçsə də o itən deyil,
Əyani şahidi olsun hər nəsil,
Qüsursuz örpəkdir kəlağayımız.

Nə Fayda
Fikirlər muxtəlif, xəyallar dərin,
Olanda yalandan olsa, nə fayda?!
Ürəyin qədərsiz sevdiyi canan
Bir əğyar yanında qalsa, nə fayda?!

Sevirəm deyilən misra umarkaən,
Sevgidən yaranmış dərya umarkən,
Sən ondan möhtəşəm sevda umarkən,
O səni dərdlərə salsa, nə fayda?!

Sevgi var zəhərdi,sevgi var şirin,
Sevgi var bu dünya verməyir yerin,
Sən Mənim Canımsan Dediyin birn
Yad gəlib əlindən alsa nə fayda?!

Yenə də varağa yazıram nəsə,
İstəməm ömürdə tufanlar əsə,
Geden yar gedecek, qalan yar isə,
Saçların yüz dəfə yolsa, nə fayda?!

Bilmədim bu əzab, bu kədər nədən,
Dən düşür saçlara sanma heç nədən,
Cox da bel baglama məzara gedən
Bu dünya əzablı yolsa, nə fayda?!

Gəilrdən çox olur həyatda itki
Ölənlər geriyə gəlməyir bil ki,
Kiməsə bir ümman versən də sevgi
O səni ilantək çalsa, nə fayda?!

Dünyada
Daima dilində ədalət olsun,
Çünkü o aşılmaz səddi dünyada.
Sərvətsiz yaşamag deyil, ey insan,
İmansız yaşamaq dərddi dünyada.

Çalışma ömrünün sayı yüz olsun,
Az olsun eybi yox, sözün söz olsun,
Hər saat hər anın düzə düz olsun,
Düz olmaq ən böyük şərtdi dünyada.

Nəfsini ram elə, gözü saxla tox,
Yetəcək qədər al, nəyə yarar çox,
Kiminsə yanında gəzən kimsə yox,
Əlləri qabarlı mərddi dünyada.

Ay Yusif, dil susar danışa bilməz,
Danışsa söz sözə uyuşa bilməz,
Öləndə cənnətə qovuşa bilməz
Hər kim ki malı mülk güddü dünyada.

DƏRDİMİ
Yıığıln bir yerə, arif adamlar,
Mən deyim birbəbir yazın dərdimi.
Sonra da oturub təhlil eyləyib
Nədəndi, bir yerə yozun dərdimi.

Mən tapa bilmədim barı siz tapın,
Bir qəmin dərmanın mənə yüz tapın,
İfadə etməyə ya bir söz tapın,
Ya da ki tamamən üzün dərdimi.

Nə qədər çəkim mən ah daliyca ah,
Qüssələr içində açılır sabah,
Bu cavan canıma yazıgdı VALLAH
Gücünüz catırsa pozun dərdimi.

Qəmim çox dərindir sevincim dayaz,
Ya deyin ömür sür ya deyin gor qaz,
Əlləşin, vuruşun qısaldın bir az,
Boyumdan qatbaqat uzun dərdimi.

Dəyməsin qəlbimə qəmli ox yenə,
Bu gündən olmasın dərdim çox yenə,
Sinəmdən qoparın eybi yox yenə,
Gözümün önünə düzün dərdimi.

Mən belə dünyaya Söz tapammıram
Zülmətə nur saçan yanan şəm azdı,
Sanma ki insana kədər qəm azdı,
Savadım çatmayır dərrakəm azdı,
Mən belə dünyaya söz tapammıram.

Heç xoşum gəlməyir bizim cahandan,
Dogrunun üstünü örtür yalandan,
Saxtalıq baş alıb yeriyən andan
Mən belə dünyaya söz tapammıram.

Yatanlar çəkmədən xəcalət yatır,
Varagda kəlamlar, məsləhət yatır,
Bir halda xəstətək həqiqət yatır,
Mən belə dünyaya söz tapammıram.

Başıma cavankən qəm əliyirsə,
Haqzlar haqlını bükdəliyirsə,
Güclülər gücsüzü üstələyirsə
Mən belə dünyaya söz tapammıram.

Yusifəm edirəm yalnız seirlər,
Çatmayır dadıma sözlər, şeirlər,
Baxmayın adıma şair deyirlər
Mən belə dünyaya söz tapammıram.

Kimi
Gün batanda dolur gözüm
Aglayiram uşag kimi.
Ürək olur gündüz yanıb,
Gecə sönən çırag kimi.

İnsanlıq üçün kömək ol,
Arxasında dur dirək ol,
Calış ki, sən gül çiçək ol,
Olma dibdə alaq kimi.

Qəm olmasın əhvalatın,
Gözəl kecsin hər saatın,
Düşməni yox bu həyatın,
Hər gün keyfi damag kimi.

Düzlükdü ən şirin təam,
Haqqa salam, haqqa salam,
Kaş biləydi hər bir adam,
Yaranmışıq qonag kimi.

Kədər bir an azalmadı,
Kimsə mənimlə qalmadı,
Vallah bir dostum olmadı,
Qələm kimi , vərəq kimi.

Vəfasız dosta vəfa
Dar günüm olanda atdı daş mənə,
Bir zaman süfrəmə dəvət etdiyim.
Lağı lağ dalinca eylədi güldü,
Dost deyib qüsursuz hörmət etdiyim.

Dost sözün cirkaba buladı getdi,
İcimdə dərd odun qaladı getdi,
Nəyim var, nəyim yox taladı getdi,
Cəhənnəm anını cənnət etdiyim.

Varlıgım dag idi zirvəli bir dağ,
Heç zaman o qədir bilmədi ancaq,
Gah kələk eylədi, gah da flrıldaq
İnanib dərdimi söhbət etdiyim.

Görəsən mənə daş atdığı zaman,
Sızıltı vermədi qəlb ilə vicdan?
Nə üçün vurarkən ölmədi o an,
Köməksiz halında xidmət etdiyim?

Mən Yusif yıxıldım tutmadım ətək,
Amma sən yıxılsan mənim admı çək,
Yetişib həmin an olaram kömək,
Düşünmə olmusan nifrət etdiyim.

Eylərəm
Sevgilim ömrümə gəlməsə əgər
Həyatın hər anın al qan eylərəm.
Mənim bir canım var ya əcəlindi,
Ya da ki eşqımə qurban eylərəm.

Nə etsəm yolunda bilirəm dəyər,
Dili bal, siması şəkərdir, şəkər,
O mənim yanımda üşüsə əgər,
Sevgimi üstünə yorğan eylərəm.

Sevgisiz bu dünya yamandır, yaman,
Gərəkdir yanında olsun hər zaman,
Subaylıq sultanlıq cumləsi yalan,
Mən onu özumə sultan eylərəm.

Əhdinə vəfasız olsa bu dünya,
Boş yerə boşalıb dolsa bu dünya,
Sevgimi əlimdən alsa bu dunya,
Özümü mən ona düşman eylərəm.

Urəyim şad olar danışsa, gülsə,
Mənimlə sevincin o yarı bölsə,
Hələki virandı ömrüm o gəlsə,
Onunla səliqə, səhman eylərəm.

Həkk olub ruhuma məhəbbət özü,
Bir zaman mən ölsəm yaşayar izi,
Rəhimsiz dünyamız ayırsa bizi,
Aglayıb hər yeri ümman eylərəm.

"Nur ocağı" ədəbi məclisi Səməddin Laçınlıın şeirlərini təqdim edir:

A dünya
Anadan olandan cəfakeş oldum,
Niyə mən doymadım səndən, a dünya?!
Zəhmətlə bağ saldım, bostan becərdim,
Bəs niyə baxıram gendən, a dünya?!

Mən səhv eləmişəm nədə, bilmədim,
İşlərim çox düşdü bədə, bilmədim,
Yolumu itirib gedə bilmirəm,
Verdiyin dumandan, çəndən a dünya.

Keçdim hər qayadan, daşdan, qorxmadım,
Ayaqdan qorxmadım, başdan qorxmadım,
Borandan qorxmadım, qışdan qorxmadım,
Qorxmadım sultandan, xandan a dünya.

Düşdüm çətinliyə, daş oldu yolum,
Namərd qarşısında donmadı dilim,
Qəmlərə qərq oldu hər ayım, ilim,
Bezmədim heç zaman candan, a dünya.

Biçarə şairəm, yoxdu pənahım,
Allaha yetməyir amanım, ahım.
Mənə agah eylə, budur günahım,
Gen gəzdim şöhrətdən, şandan, a dünya.

Həyat yollarında yıxıldım, durdum,
Halal zəhmətinən bir yuva qurdum,
Qan salan, sırtılmış çox üzlər gördüm,
Qorundum, çox qaçdım qandan, a dünya.

Vətənsiz
Ay namərd qəlbimi yaralama sən.
Vətənsiz onsuzda yaralıyam mən.
Düşüb ürəyimə vətənin xalı,
Otuz il baharı saralıyam mən.

Ömrümün dayrəsi kəsgin daralır.
Başımın üstünü boran- qar alır.
Yollara baxmaqdan gözüm qaralır,
Vətənsiz həyatı qaralıyam mən.

Dost bildik kafiri, aldatdı bizi,
Bağladı yolları, cığırı, izi,
Qoydu işğal altda dağları, düzü,
Onunçün dağlardan aralıyam mən.

Kafiri qovmuruq qucağımızdan,
Daim ləzzət alır bucağımızdan.
Didərgin salıblar ocağımızdan,
Az qalır unudam haralıyam mən.

Namərdlər kəsilib mərdlərə qənim.
Səməddinəm səbrim tükənib mənim,
Kafirin əlində qalıb Vətənim,
Qəribəm, demirəm buralıyam mən.

Salam deyərsən

Gedirsən Vətənə, uğurlar olsun.
Məndən o dağlara salam deyərsən.
Getdiyin yolların qoy bahar olsun,
O barlı bağlara salam deyərsən.

Yolun açıq olsun, sabahın nurlu,
Başın uca olsun, ay dağlar oğlu.
Çəməni çiçəkli, nehrəsi yağlı,
Güllü yaylaqlara salam deyərsən.

Çıx Qabaqtəpədən Talaya boylan,
Maxsuçuxurunda mən əvəz yaylan,
Şır-Şır bulağıdı dərdlərə dərman,
O buz bulaqlara salam deyərsən.

Dağılmış, talanmış o saraylara,
Orda məskən salan boz ayılara,
Dağların göz yaşı olan çaylara,
Şair Səməddindən salam deyərsən.

Gözlərim
O qədər dərd gördüm, qəm gördüm, Allah,
Çətin bu dünyada gülə gözlərim.
Vaxtsız qırov düşdü, qar yağdı telə,
Ürəyim bahardı, çilə gözlərim.

Namərddən, yaltaqdan uzaq dolandım,
Həyatım qış oldu, sazaq dolandım,
Biçarə dolandım, yazıq dolandım,
Baxmadı heç zaman ələ gözlərim.

Atdım addımımı saflığa, düzə.
Namərd qarşısında enmədim dizə,
Qəlbikövrək oldum qoydular sözə,
Doldu qəm yaşıyla silə gözlərim.

Baxmadım kimsənin mən çəp işinə,
Uymadım pislərin pis vərdişinə.
Mat qaldım dünyanın bu gərdişinə,
Sərt oldu sözlərim, pilə gözlərim.

Çox keçdim həyatın qaranlığından,
Uzaqda dolandım viranlığından.
Zövq almadım kefin bir anlığından,
Düz baxdı obaya, elə gözlərim.

Dostluğa qəlbimdə var etibarım.
Dostlarım gələndə olar baharım.
Dostluqdu baş tacım, həm də vüqarım.
Zillənər dost üçün yola gözlərim.

Azad yaşadığım çöldən ayrıldım,
Vətəndən ayrıldım, eldən ayrıldım,
Qara şəvə kimi teldən ayrıldım,
Oldu həsrətlərə kölə gözlərim.

Səməddinəm ağa qara demədim,
Bir namərdin bircə sözün yemədim,
Xeyirxahlıq oldu mənim sənətim,
Çox düşdü yağışa, selə gözlərim.

Getdi
Saxda məhəbbətin aldatdı məni.
O gözəl gənliyim zay oldu getdi.
Yığdın gözlərimə dumanı, çəni,
Canım bivəfaya tay oldu, getdi.

Düşdüm hər bəlaya eşqimdən ötrü,
Yığdım vərəqlərə bu qəmli sətri,
Nə qədər başıma tutsam da çətri,
O bahar günlərim yay oldu getdi.

Düşdüm məhəbbətin, eşqin selinə,
Düşdüm namərdlərin acı dilinə,
Düşdüm bu həyatın daşqın selinə,
Axdı göz yaşlarım çay oldu, getdi.

Qarğışa tuş gəldim, fellərə düşdüm,
Elə bil bəd əsən yellərə düşdüm,
Mən də Məcnun kimi çöllərə düşdüm,
Ömrüm matəm oldu, vay oldu, getdi.

Səməddin, vəfasız, məhəbbət qanmaz.
Saxda məhəbbətlə ürək də yanmaz,
Yalandan yansa da heç alovlanmaz,
Yalan haray saldı, hay oldu, getdi.

Gülüm
Dolur gözüm səndən uzaq,
Gəlim olum sənə qonaq,
Qoy öpüşsün bu dil dodaq,
Ayrılığın üzür, Gülüm.

Mən yaşadım sis-dumanlı,
Cavan idim, dəliqanlı,
Ömrüm olub yarıcanlı,
Ölüb getmir, dözür, Gülüm.

Ürəyimə xallar düşüb,
Qara saça çallar düşüb,
Əllərimdən güllər düşüb,
Ayaqlarım əzir, Gülüm.

Vurğun oldum gül camala,
Mən yanında qala- qala,
Sən uymuşdun mala, pula,
Taleh nə pis yazır, Gülüm.

Yoxdur ilqar, yoxdur peyman,
Sızıldayır qoca, cavan,
Bu dərdlərə dözməyən can,
Bu həyatdan bezir, Gülüm.

Vurğun oldum sənə, niyə,
Qəlbim oldu eşqə dəyə,
Öz başına döyə- döyə,
Səməddindır gəzir, Gülüm.

Ötəri
Yarı canım gedib, yarısı qalıb,
Çəməndən ötəri, güldən ötəri.
Çox məkan dolandım, əyridən qaçdım,
Bir sözü düz deyən dildən ötəri.

Sonasız göllərə səyahət etdim,
Vəfalı yar üçün sonacan getdim,
Eşqin yollarında sərf oldum, itdim.
Sonalar axtardım göldən ötəri.

Düşdüm hər çətinə, daş oldu yolum.
Baharda gəzdiyim qış oldu yolum,
Eşqisiz ütəyə tuş oldu yolum.
Əllərim uzandı əldən ötəri.

Əzablı eşqimə qul oldum, susdum.
Hər günü kədərli dil oldum, susdum.
Yandım öz içimdə kül oldum, susdum.
Nəsildən ötəri, eldən ötəri.

Səməddin keçənə güzəşt deyərlər,
Həyat ələyinə süzgəç deyərlər.
Günah işlədənə gəl, keç deyərlər,
Aylarım xərcləndi ildən ötəri.

Ürəyim
Qəriblik ömrümü aldı əlimdən,
Ayrılıqdan kədər aldı ürəyim.
Ayrıldım bağımda öz bülbülümdən,
Vətəndə qırıldı, qaldı ürəyim.

Dözdüm hər çətinə, talandı qəlbim.
Odsuz ocaqlara qalandı qəlbim.
Buz kimi əridi, yalandı qəlbim,
Girov qəbirlərə doldu ürəyim.

Ərgohu, Talanı gəzib doymadım.
Şır- şır bulağında nişan qoymadım,
Düşmənin hiyləsin niyə duymadım,
Namərdə nişangah oldu ürəyim.

Qocaları tanklarınan yordular,
Uşaqları qar- boranda qırdılar.
İgidləri ürəyindən vurdular,
Şəhidə, qaziyə quldu ürəyim.

Səməddinəm saralıram gül kimi.
Sovruluram Vətənimə kül kimi,
Niyə susduq biz lal olmuş dil kimi,
Kədərlə köklənmiş teldi ürəyim.

Mənim
Həyat yollarımda yıxıldım, durdum,
Bir kimsə yetmədi dadıma mənim.
Başımı soxmağa bir dəyə qurdum,
Bir kimsə yanmadı oduma mənim.

Çalışdım, vuruşdum yaşamaq üçün,
Təmiz ad- sanımı daşımaq üçün,
Özüm öz başımı qaşımaq üçün,
Ehtacım olmadı yadıma mənim.

Göz yaşım üzümdə coşqun çay oldu,
Yazığa, fəqirə canım tay oldu,
Acılar içində ömrüm zay oldu,
Kimsə bal qatmadı dadıma mənim.

Səmədəm haramdan uzaqda gəzdim,
Şələlər altında əlimi əzdim,
Zəhmətlə yaşadım, əzaba dözdüm,
Bir ləkə düşmədi adıma mənim.

Bilinmir
Zalım fələk yara vurub sinəmə,
Bircə damla şirin payı bilinmir.
Dünya özü yalançıdır, sən demə,
Nə bir ili, nə bir ayı bilinmir.

Bu həyatda dad qalmayıb heç nədə,
Çiyinlərim yara olub şələdə.
Kişilikdən lovğalanır hər gədə,
Nə bir kökü, nə bir soyu bilinmir.

Yağ yerinə zəhər qatıb aşıma,
Qaldırmamış dəmir qatıb daşıma,
Baharımda qar yağıbdı başıma,
Nə bir yazı, nə bir yayı bilinmir.

Sığal çəkib, aldanmışam əlinə,
İnanmışam mən içinə, çölünə,
Düz söz gəlmir, bir kimsənin dilinə,
Barmaq çatmır, doğru sayı bilinmir.

Nə düşmüsən bu fələyin üstünə,
Ay Səməddin çox boğuldun tüstünə,
Oğrun- oğrun girib sənin qəsdinə,
Nə alovu, nə də suyu bilinmir.

Mənim
Vətənimdə harayım var,
Gözlərimdə qan çayım var,
Qəm- kədərdən çox payım var,
Yoxdu ayım, ilim mənim.

Vətən dərdi yaralıyam,
Ömrü ağlı qaralıyam,
Unutmaram haralıyam.
Qabar olub dilim mənim.

Vətənimdən güc alıram,
Xəyallara çox dalıram,
Yavaş- yavaş qocalıram,
Bükülübdür belim mənim.

Səməddiməm var acımız,
Şəhid, qazi baş tacımız,
Nakam qalıb çox bacımız.
Qeyrətlidir elim mənim.

Loqomuzun açıqlaması Qafan sözünün mənasıdır

Salam hər kəsə sizlərə qısa məzmunda məlumat yazacam . İlk öncə onu deyim ki atam Quliyev Azad Novruz oğlu Qafanın Gərd kəndindəndir və illərlə Qafan şəhərində yaşayıb , anam rəhmətlik Vəliyeva Sürəyya Heydər qızı Qafanın Şabadin kəndindəndir o da ailəsi ilə xeyli müddət Qafan şəhərində yaşamışdır. Mən Quliyev Kamil Azad oğlu 1989-cu ildə Bakı şəhərində anadan olmuşam. Sizə birbaşa bu paylaşdığım ZƏNGƏZUR loqosu haqda məlumat verəcəm. 1996-cı ildən Karate idman növü ilə məşğulam hal hazırda Milli komandanın idmançısı və ZƏNGƏZUR İDMAN MƏRKƏZİ - nin rəhbəriyəm. Loqomuzun açıqlaması Qafan sözünün mənasıdır;

Qaf (Qaf dağı) an isə (zirvəsində simurq quşu və ya qartal) 2015-ci ildən məşqçilik edirəm tələbələrim bir sıra beynəlxalq yarışlarda yüksək nailiyyətlər əldə etmişdir. 2017 ci ildə Milli Karate Federasiyası KG FİGHT CLUB olaraq fəaliyyətə davam etdik bu yaxınlarda isə bütün idman növləri üzrə fəaliyyət göstərmək məqsədi və Qərbi Zəngəzuru, Qafanı bütün dünyada təmsil etmək və tanıtmaq məqsədi ilə rəsmi olaraq ZƏNGƏZUR İDMAN MƏRKƏZİNİ yaratdım. Hal hazırda Yasamal və Bakıxanovda filiallarımız fəaliyyət göstərir

Şərqi Zəngəzur üçün 2 milyon manat ayrılıb

Prezident İlham Əliyev Şərqi Zəngəzur iqtisadi rayonuna daxil olan Cəbrayıl, Qubadlı və Zəngilan rayonlarının işğaldan azad olunmuş ərazilərinin yaşayış məntəqələrində (şəhər, kənd, qəsəbə) tikinti, təmir və bərpa işləri ilə bağlı tədbirlər haqqında sərəncam imzalayıb. Butov.az xəbər verir ki, sərəncamla Şərqi Zəngəzur iqtisadi rayonuna daxil olan Cəbrayıl, Qubadlı və Zəngilan rayonlarının işğaldan azad edilmiş ərazilərində yaşayış məntəqələrinin (şəhər, kənd, qəsəbə) tikintisi, təmiri və bərpası işlərinin layihələndirilməsi və həyata keçirilməsi məqsədilə Azərbaycan Respublikasının 2022-ci il dövlət büdcəsində işğaldan azad olunmuş ərazilərin yenidən qurulması və bərpası üçün nəzərdə tutulan vəsaitdən “Şərqi Zəngəzur İqtisadi Rayonunda 1 saylı Bərpa, Tikinti və İdarəetmə Xidməti” publik hüquqi şəxsə ilkin olaraq 2 milyon manat vəsait ayrılıb. Sərəncam imzalandığı gündən qüvvəyə minir.

ƏNDİCANDA SƏMİMİYYƏTİNƏ BAKIDA MÜDRİKLİYİNƏ
SEHRLƏNDİYİM ŞAİRƏ AYXAN

Sevgi nədir?
cavabsız bir sualmı?
Aşiqlər taleyinə zaval yoxmu?
Sevgi nədir?
ötüb keçən küləkmi?
Könülləri parçalayan yalanmı?

Ayxanın misralarıdır.
İbrahimova Oğulay Abdullacan qızı 20 noyabr 2002-ci ildə Əndican Vilayətinin Bostan rayonunda anadan olmuşdur. Əndican şəhər 31 saylı orta məktəbi qızıl medalla bitirmişdir. Ali təhsil almaq məqsədi ilə ilk daxil olduğu Çirçik Dövlət Pedaqoji İnstitutunda (2020-2021), hal-hazırda isə Əndican Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsində təhsilini davam etdirir. 3-cü kurs tələbəsidir. 2022-ci ildə “Elm-təhsil sahəsindəki fəaliyyətinə görə” döş nişanı ilə təltif edilmişdir.
Bu ilin may ayında Zahirəddin Məhəmməd Babur adına Əndican Dövlət Universitetində “Nəvaişünaslıq” fənnindən 3 gün mühazirə deməyə dəvət edilmişdim. Dəvət üzrə 320 illik hökmranlığı tarixə yazılan Zahirəddin Məhəmməd Baburun doğulduğu şəhərə getdim. Böyük bir auditoriyada I-ci və 3-cü kurs tələbələrinə mühazirə deyirdim. Mənə elə gəldi ki, bir neçə tələbə həmişəlik yaddaşıma yazıldı. Onlardan biri də Oğulay idi (Ayxan). Bir az ürkək, bir az nazlı, gəncliyə xas özünəgüvənli, incə, gözəl bir özbək qızıdır. Dərsimizin sonundakı sual-cavab mərhələsində fəallığı ilə diqqətimi çəkmişdi. Azərbaycan şairlərinin şeirlərini əzbərdən dedi. Azərbaycanı sevdiyini könül dolusu dilə gətirdi. Ayxanla bərabər Mirzayeva İroda, Akbaraliyeva Sevinc, Abdullajonova Odina, Xayrulla Abdullayev, Jasurbek Xantorayev, ümumiyyətlə hamısının Azərbaycan məhəbbəti çox xoşuma gəlmişdi. Tələbələrin, eləcə də bütün professor müəllim heyətinin Azərbay¬can adına mənə sevgi dolu hisslərlə yanaşdıqlarından çox duyğulanmışdım. “Kim istəsə mənimlə əlaqə saxlaya bilər, bir kömək lazımsa dəstək olaram” – deyə qarşılıqlı münasibətimi bildirdim. Üç gün boyunca keçən mühazirə dərslərimdən çox zövq aldım. Sonuncu gün tələbələrim Azərbaycan rəqs və mahnılarından, “Arşın mal alan” tamaşasının bir parçasından ibarət konsert proqramı hazırlamışdılar. Bütün bunlar insanın ömrünə ömür qatmazmı? Əlbəttə qatar! Universitetin filologiya fakültəsinin professor müəllim heyətindən Zakirjon Mamacanov və Dildora xanım Abdullayevaya, bədii hissənin rejissoru Begali Mominova təşəkkürlərimi bu yazı vasitəsilə bir də bildirirəm. Bədii hissənin hazırlanmasında bu yazımın qəhrəmanı Oğulay qızımızın (Ayxanın) da əməyini qeyd etməliyəm. Beləliklə, həm Ayxana verdiyim sözümə görə, həm də həmin gündən xatirə qalsın deyə bir yazı fikirləşmişdim.
Budur, Ayxandan məktub almışam, yenə həmin xatirə dolu xoş günlərə qayıtdım. Şeirlərini göndərib, sadəcə oxumağımı istəyir. Əsil adı Oğulaydır, amma şeirlərini Ayxan (Oyxon) təxəllüsü ilə yazır.
Hələ Əndicanda olarkən Ayxan şeir yazdığını demişdi. Unutmamışamsa, gərək öz şeirlərindən də oxudu. Budur, qarşıma ilk çıxan şeirini oxuyuram (şeirləri sətri tərcümədə təqdim edirəm):

Yola çıxaraq insan
Baxtını gözləyirdi.
Amma o yanındaydı,
Haradan biləydi ki?!

Uzaqdakı baxtını,
Yorulmadan gözlədi.
Vaxtı boşa gedirdi,
Baxtı niyə gəlmirdi?!

Baxt, əslində, ey insan,
Ata-ana deməkdi.
Onlar olsun sağ-aman,
Sənə daim gərəkdi.

Bil, baxt olar həmişə -
Sevdiyinin gözündə,
Eşqinin nişanəsi,
Övladının sözündə.

10 bənddən ibarət olan bu şeir yeddihecalı şəklində yazılıb. Dili sadə, oynaq, fikir aydın, düşündürücü, hikməti çox, fəlsəfəsi dərin, sevgi dolu, məhəbbət havalı, eşq yaşamlıdır. Oxuduqca bir də oxumaq istəyirsən. Sonra dönüb Ayxanın yaşına baxanda adamı heyrət götürür. Yaşından çox böyük sözlər onun mütaliəsinin zənginliyinəmi işarətdir?! –

Şeir yazıram hamıdan pünhan,
Özgələrdən heç nə köçürmərəm,

Bu uşaq sadəlövhlüyü bütün şeir yazmağa başlayanlara xas xüsusiyyətdir. Özünə inanmayınca, özünə güvənməyincə kimsəyə şeirlərini göstərməzlər, kimsəyə oxutmazlar. Və birdən-birə özlərini kilidlədikləri o qırılmaz səddi aşarlar. Uzaq bir ölkəyə Qafqazlara – Azərbaycana göndərər ki, “ustaz, bu she'rlarim yaxshimi?” – deyə intizarla səndən cavab gözlərlər. Şair taleyi, bax budur!

Həyat oyun, həyat imtahan,
Kimsə qalib, kimsə də məğlub.
Həyat bağdır, həyat çəmənzar,
Kimsə gül-çiçək, kimsə tikan.

Həyat yoldur, uzun bir karvan,
Kimsə sarban, kimlərsə yolçu.
Həyat dəniz, çoşqun bir ümman,
Kim gəmiçi, kimsə üzgüçü.

Həyat şahmat - zəka oyunu,
Kimsə şahdır, kimsə piyada.
Həyat dağdır, uca bir qaya,
Kimsə yetər, kimsə yıxılar.

Hikmət dolu həyat fəlsəfəsini misralara düzüb. Düşündürücü fikirləri ilə gözəl nəzm etüdləri edib. Bu misraları Azərbaycan dilinə çevirdikcə Ayxanın utancaq baxışları, insanın köksünə sığınmaq istəyi, gənc, həm də yaradıcı təxəllüyü ilə Azərbaycandan gələn müəlliminə mehr edən, sehrli baxışları gözlərimin önünə gəlir. Sanki o gözəl özbək qızını yenidən görürəm və ya indi dərk edirəm. Əndicanda səmimiyyəti ilə qəlbimə dolan bu qız Bakıda müdrikliyi ilə məni öz sehrinə bələdi. Yolun açıq, şansın həmişə uğurlu olsun, Ayxan! Nə yaxşı ki, Əndicana gəlmişdim, nə yaxşı ki, səni və sənin kimi auditoriya dolu tələbələri tanıdım, sizin kimi tələbələri ilə öyünən, fəxrlənən müəllimlərinizi – professor dostlarım Dildora xanım Abdullayeva və Zakirjon Mamacanovu bir daha yaxından gördüm, tanıdım. Könlümün sevgi dolu payı oldunuz!

Almaz Ülvi (Binnətova)
Filologiya elmləri doktoru,
Z.M.Babur adına Əndican Dövlət Universitetinin Fəxri Professoru

"Nur Ocağı" Arzu Tahirqızının şeirlərini təqdim edir:

Köçə bilsən
Bu dünyanın yaxşı tanı rəngini,
Ağını qaradan seç, seçə bilsən!
Unutma çalınan ömür zəngini,
Haqqın körpüsündən keç, keçə bilsən.

Anlasan hikmətin sən Yaradanın,
Doğru olar yolun, sağ olar canın.
Uca olar el içində məqamın,
Əkdiyindən xeyir biç, biçə bilsən.

Xalqın arasında qazan hörməti,
Qoru ləyaqəti, yox et nifrəti!
Bilsən ki, öldürər eşqin şərbəti,
Onu da şövq ilə iç, içə bilsən.

Oynama həyatda şeş-qoşa, dü-bir,
Tələsmə, hər işdə eylə gəl, səbir.
Cismin son məkanı kiçicik qəbir!
Ruhun qapısını aç, aça bilsən!

Arzu, bu dünyanın ədaləti yox,
Dərdləri calayıb, yük eyləmə çox.
Qarın ac olsa da, gözün olsun tox,
Köçəndə vicdanla köç, köçə bilsən.

Ürəyim
Mən bilmirəm, əzəl gündən beləsən?
Baş aparma, az-az deyin, ürəyim.
Nə yaşadıb, nə vermisən sən mənə?
Bir az asta, aram döyün, ürəyim.

Hər arzuma, istəyimə çəkib sədd,
Yerli-yersiz söz-söhbəti etmə dərd.
Mərd gəlmisən bu dünyaya, yaşa mərd,
Arzulara vurma düyün, ürəyim.

Ümidləri gerçəklərlə qovuşdur,
Məni üzən qəm-qüssəni sovuşdur.
Vüsalınla vüsalımı qarışdır,
Məhəbbət düz löyün-löyün, ürəyim.

Sevgi adlı bir dəryadan keçmisən,
Min xəyaldan bir ürəyə köçmüsən.
Sən bəxtimə çox gözəl yar seçmisən,
Alqışladım, bir az sevin, ürəyim.

Gəncliyimdən dərd-qəm ilə yükləndin,
Ömür boyu hey həsrətə kökləndin.
Daha bəsdi sən bu qədər təkləndin,
Səadətdən libas geyin, ürəyim.

Dağ vüqarlı, xoş amallı olmusan,
Hər bir kəsin dərdi ilə dolmusan.
El dərdinə yanıb, saçın yolmusan,
Dilə düşüb səsin-küyün, ürəyim.

Dünya boyda bir dünya var içində,
Fəryadın da bəzən ayrı biçimdə.
Doğmaları incidəcək köçün də,
Varlığınla sən az öyün, ürəyim.

Gecələr
Elə ki, hər yanı zülmət bürüyər,
Bu tənha könlümü sıxar gecələr.
Çarəsiz qəlbimin hər çeşməsindən,
Qaynayıb min bulaq çıxar gecələr.

Alar ürəyimi bir qərib qorxu,
Deşər neştər kimi intizar oxu.
Vüsalının acı, həsrətin toxu,
Künclərdən üzümə baxar gecələr.

Bir ümid gözlərəm gələn sabahdan,
Qurtarmaq istərəm fəryaddan, ahdan!
Məni qorumaqçun sənli günahdan,
Könlümü odlara yaxar gecələr.

A zalım
Fələk saldı min oyuna, min felə,
Bəsdi, sən də yaralama , a zalım.
Dən-dən düzüb ağ telləri saçıma,
Ömrümü də qaralama, a zalım.

Kül ələdi bu başıma bax fələk,
Mən aldanıb, sandım iblis bir mələk.
Saflığıma sən də qurub min kələk,
Yalanları sıralama, a zalım.

Yüklənibdi, ömür karvanım qəmlə,
Könül simim yenə dillənir bəmlə,
Dağılıb tökülən ruhumu cəmlə,
Acı sözlə paralama, a zalım.

Yanmır
Göz yaşlarım selə dönüb hey axır,
Ürəyimin başı yanır, dayanmır.
Cənnətinə qonaq gedən oğullar,
Fəryad edib çağırsaq da oyanmır.

Tox bilməz ki, ac olanın halını,
Varlı yeyir kasıb-yetim malını,
Şəhid, qazi, Vətən qeylü-qalını,
Qudurğanlar, vicdansızlar duyammır.

Ey Allahım, nədən qıydın ölümü?
Gələn acı fəlakətmi, ya selmi?
Ancaq kasıb çəkəcəkmi bu zülmü?
Haqq yeyənlər nə alışmır, nə yanmır.

Gözlərindən qəm yağışı süzülür,
Qəlbindəki acıları yuyur, o.
Aram-aram, sıralanıb düzülür,
Səni üzən duyğuları duyur o.

Qəm sıxmasın incə, kövrək qəlbini,
İçindəki arzuların darıxar,
Cuşa gətir ürəyinin təbini,
Bu sevgidən qüssə, kədər karıxar.

Gözlərində gilələnən yaşların,
Hər birində gizlənən bir ümid var,
Kədərlənmə, çatılmasın qaşların,
Arzuların qəlbdə yeri dar olar.

Rahatlığı səndən alan dərdləri,
Göz yaşınla yuyulacaq sanarsan,
Çox başqadı bu həyatın şərtləri,
Gülümsəyib, həqiqəti danarsan.

Arzu bilir, həyat qəmdir, kədərdir,
Bu dərdlərin köç edəcək dəmi var.
Axıtdığın göz yaşların hədərdir,
Yaşamağın, gözəlliyin çəmi var.


Çoxdursa
Ağlama, heyfdir göz yaşlarına,
Onun dəyərini bilən yoxdursa,
Kədəri bəzəmə baxışlarına,
Yaşamaq həvəsin, sevgin çoxdursa.

Yük etmə qəlbinə, dərdi, gümanı,
Dağıt başındakı çəni, dumanı,
Qoyma qəhər dolsun eşqin ümmanı,
Fikirdən uzaq dur, qəlbi sıxdısa.

Çox dərindir sözün gücü, qüdrəti
Dünyada çəkirik hər bir möhnəti,
Kəlmələrin nəyə yarar hikməti,
Qəlb evimi viran edib, yıxdısa.

Səni üzən qayğıları, unut, sil,
Dərdlərinə inad, fərəhlən, de, gül,
Danışdığın sənin deyil, artıq bil,
Gecdi, söz ağızdan daha çıxdısa.

Arzunun xəyalı çin-çin qalanar,
Söz misraya, misra bəndə calanar,
Şeirləri pərvaz edib dolanar,
Ürəkdə məhəbbət odu çaxdısa.

Şəhid adına qurban
Vətən çağırdı səni, bağrı qan ağlayırdı,
Həsrəti, ah naləsi ürəklər dağlayırdı,
Damarında azadlıq, yurd eşqi çağlayırdı.
Vətən bağışlamazdı, yetişməsən dadına,
Qurban olum ey igid, sənin Şəhid adına.

Dalğalanır bayrağım, yurdumun hər yerində,
Gəzir ruhun, bu azad Vətənin göylərində,
Qürurla baş əyirəm, mən də ruhun önündə,
İçin-için alışıb, lap yansam da oduna,
Qurban olsun bu canım, sənin Şəhid adına.

Səni tərənnüm etmək, fəxrdi, iftixardı,
Mərdliyin, şücayətin dünyaya aşikardı,
Anan, bacın, övladın bizlərə yadigardı,
Məlhəm ola biləydim, qırılmış qanadına,
Qurban olsun bu canım, sənin Şəhid adına.

Özünə kəfən seçdin, üç rəngli al bayrağı,
Qanınla pak eylədin, murdarlanmış torpağı,
Yenə dönər elimin əvvəlki, xoş növrağı,
Xatirələr oyanar, bir-bir düşər yadına,
Qurban olsun bu canım, sənin Şəhid adına.

Dedilər
Həyatdan gileyli olduğum zaman,
"Həyat mənalıdır, bezmə"- dedilər.
"Sən duy gözəlliyi, ruhunu dindir,
Dərdin ümmanında üzmə"- dedilər.

Neynim, həyat mənim durdu qəsdimə,
Acılar sel kimi gəldi üstümə,
Yanıb kor olduqca mən öz tüstümə,
"Məğrur ol, həyatdan küsmə"- dedilər.

Tutsam da haqq yolu, doğru imanı,
Min bir səmtə getdi ömrün gümanı.
Hərdən qamçıladım vaxtı, zamanı,
"Zamana bir cəza kəsmə"- dedilər.

Az qaldı çevriləm kükrəyən selə,
Çağlayan bulağa, dənizə, gölə,
Dönərkən tufanlı, dumanlı yelə,
"Arzu, fırtınatək əsmə"- dedilər.

Cəbrayıl
Hər bir qarış torpağına qurbanam,
Doğma elim, ata yurdum Cəbrayıl.
Səndən ayrı yaşadığım illəri,
Min həsrətlə başa vurdum, Cəbrayıl.

Torpağın quruyub, susuz qalıbdır,
Kənd-kəsəkdə həsrət yuva salıbdır.
Baş daşında baxışlar da donubdur,
Danışmadı, kimə sordum, Cəbrayıl.

Dağıdaraq hər tərəfdən bəndləri,
Qırıb tökdü düşmən quran sədləri,
Yerlə yeksan olan viran kəndləri,
Xilas etdi şanlı ordum, Cəbrayıl.

Daim sənə açılmış idi əlim,
Dualardan usanmayırdı dilim
Allah, şükür, azad olundu elim!
Tilsimləri sonda qırdım, Cəbrayıl!

Çox qorxurdum, həsrətinlə öləcəm,
Görüşünə dizin-dizin gələcəm!
Göz yaşımı torpağınla siləcəm!
Xəyalımda qala qurdum, Cəbrayıl.

Sabahınız xeyir
Ey yurdumun insanları,
Sabahınız xeyir olsun.
Bu dünyanın mehmanları,
Sabahınız xeyir olsun.

Bu cahana yayılsın səs,
Olmasın bu dünya qəfəs,
Hər ürəkdə çoşsun həvəs,
Sabahınız xeyir olsun.

Bu dünyadan alıb kamı,
Xoşbəxt olsun, gülsün hamı
Sülhdən alaq biz ilhamı,
Sabahınız xeyir olsun.

Günəş gülsün göy sularda,
Sevgi dolu duyğularda,
Səhər şirin yuxularda,
Sabahınız xeyir olsun.

Dörd yanınız çəmən, çiçək,
Güllər açsın ləçək-ləçək,
Hər bir arzu olsun gerçək,
Sabahınız xeyir olsun.

Arzu Tahirqızı (Xasayeva)