Dünyanın dəyişməsi, zamanın acı xatirələri, adamların ədalətsizliyi hər bir Adəm övladına tanış mənzərədir. Bu gedişat güclülər üçün sınaq sayılırsa, zəiflər üçün isə sadəcə dəhşət və vəhşətdir.

Həyatın hər üzünü görmüş, bütün çətinliklərə sinə gərməyi bacaran bir müdrik qoca vardır. Yaxşı insanlar, yaxşı işlər bir sözlə, kiçik də olsa gözəl bir təbiət mənzərəsi belə bu müdrik qocanın nəzərindən qaçmazdı.

Hər yaz səhəri yaşadığı evin yanındakı parkı gəzər, günəşin səkkiz yerə parçalanan saçaqlarından zövq alar, ilıq yaz havasını ciyərlərinə çəkər, beləcə təbiətin xoş, gözəl anını öz daxilinə - ruhuna daşıyardı.

Müdrik qoca iri bir palıd ağacına söykəndi. Yaz mehinin pıçıltısı, quşların həzin səsi, bir də palıdın iri gövdəsindəki arı yuvasından çıxan arıların vızıltısı qocanı başqa bir aləmə aparmışdı. Şehli çəməndə gəzərkən ayaq altında qalan otların qoxusu, xoş ətri isə torpağa bağlı qocanın canına can qatırdı. Təzələnmiş torpağın içində payızdan qalan palıd qozasını əyilib götürən qocanın elə bu məqamda qulaqlarına qəribə bir səs eşidildi. Bu səs təbiət səsi deyildi, amma təbiətin bir parçası olan kiçik bir qız uşağının iniltisi idi. Bir az irəliləyən qoca qarşıda bir qız uşağına rast gəldi. Taxta oturacağın bir küncünə qısılan, əliylə üz-gözünü tutub, içdən hıçqırtı ilə ağlayan bu mələyi axı kim və nə üçün bu qədər incidib, qəlbinə isti köz basıb? - deyə fikirləşən qoca müdrik onun başına sığal çəkdi.

- Qızım, nə üçün ağlayırsan? Qız elə bil ki, bu anı gözləyirmiş. Gözləri qan çalağına dönmüş, tamam taqətdən düşmüş qız sanki dərdinə şərik olacaq, onu anlayacaq birini çoxdan gözləyirmiş. Müdrik qoca onunla xeyli söhbət etdikdən sonra aydın oldu ki, bu qızcığaz parkın girəcəyindəki binada yaşayırmış.

Öz həmyaşıdları, qohumları, hətda ona hirslənəndə belə öz ailə üzvləri qızın fiziki qüsurunu üzünə vururmuşlar. Bütün bunlar dünyanın saf mələyinin qəlbini incitməyə bilməzmiş.

Çox keçmədi ki, qoca müdriklə bu gözəl qızcığaz dostlaşdı. Elə bil ki, lap doğmaca baba və nəvədirlər.

Qoca müdrik qızcığazın göz yaşı ilə islanmış qar kimi ağappaq və buz parçası tək soyuq olan titrək, balaca ovucunu öz qabar, daş kimi ovucu içərisinə qoydu.

Cibindən köhnə bir güzgü çıxarıb dedi: - Mənim gözəl balam, bu güzgü mənə hərbi xidmət illərimin, qanlı-qadalı o günlərin yadigarıdır. Bunun xatirəsi mənim üçün çox böyükdür. Cavan vaxtlarımda bu güzgüyə tez-tez baxardım. İndi yaşlanmışam, buna görə də çox az hallarda bu güzgüdən istifadə edirəm. İndi bunu sənə verirəm. Sən çox gözəlsən. Hər dəfə sığallı saçlarına, iri badamı gözlərinə, mələk simana bu güzgüdən baxarsan. Hər baxdığında isə babanı da xatırlayarsan.

Balaca qızcığazın sevincinin həddi-hüdudu yox idi. Bu xoşbəxtliyin səbəbi ona verilən hədiyyədə deyildi, ona göstərilən diqqətdə, sevgidə idi. Bəlkə də qızcığaz həyatının ən xoş dəqiqələrini yaşayırdı. Bütün bunlar çöhrəsində yaranmış şəfəqdən, parıldayan gözlərindən hiss olunurdu.

- Baba, çox sağ ol.
- Gözəl balam, sən sağ ol. Bir güzgüdə balamın gözləri necə gözəl görünür. Elə deyilmi?
- Baba, heç vaxt fikir verməmişdim. Düz deyirsiniz.

Bu minvalla xeyli söhbət edən baba və nəvə ayağa qalxdılar. Qoca müdrik qızcığazın üzünün yanıq olan sol tərəfindən öpüb, onu evlərinə yola saldı...

Əsgər İsmayılov
Bakı Dövlət Universitetinin Jurnalistika fakültəsinin tələbəsi