Sözə və Sizə ehtiramla...

Əziz Aytəkin müəllimə, tarix və yaddaş üçün deyim ki, bizim qrupun Universitetdə ilk və son dərs günü oktyabr ayına təsadüf etdi. İlk günü yaxşı xatırlayıram, həmçinin günün dünənini də. O dünən ki, hər ikimizin ortaq dəyəri və dəyərlisi olan əsilzadə xanım sizin barənizdə o qədər sevgilə, məhəbbətlə demişdir ki, "Fakültədə istiqanlı, mehriban Aytəkin var". Sonra da fikirlərinə əlavə etmişdi, "Sözü bütövdü!". Təsəvvür edin: ilk gündən barəsində xoş sözlər eşitdiyim Aytəkin Zeynalova son kursda bizim qrupa "Beynəlxalq jurnalistika media sistemində" fənnini tədris etdi.
Beləcə nə az, nə çox beş illik tədris ilinin son akkordları fakültə dəhlizində çalınan zəngin sədaları fonunda auditoriyaya "daxil" oldu. Çox maraqlıdır ki, tələbə yoldaşlarımdan heç biri saata baxmadı. Sanki saat tənəffüsü gözləyən tələbənin saniyələrinə, dərsə gecikən tələbənin dəqiqələrinə ayrılmırmış. Qəribədir. Deməli, zaman həm də insanları bir-birindən ayırırmış. Biz bu ayrılığı hər dəfə bütöv görmək üçün, sonda xatirə şəkli də çəkdirdik. Beş il zülmümüzü, əziyyətimizi çəkən bəzi müəllimlərimizlə: Xalidə Cavadova, Ləman İsmayılova, Esmira Rövşənova, Aytəkin Zeynalovayla. Vaxtilə Mirzə Cəlil 1885-ci ilin oktyabr ayında seminariya dostları Ə.Məmmədxanov və Ə.Sultanovla birlikdə şəkillərini çəkdirib, sevimli müəllimləri A.O.Çernyayevskiyə bağışlayır. Biz də son dərs günü çəkdirdiyimiz şəkli müəllimli, tələbəli tarixin yaddaşına bağışladıq. Qoy tarix bizi unutmasın. Sizin bizi unutmadığınız kimi.
Əziz Aytəkin Zeynalova, bugün tədris etdiyiniz fənnin imtahanı uğurlu keçdi. Eşitdim ki, tələbələrlə bir-bir maraqlanmısınız. Yenə də bizə dəstək olmusunuz. Bu xeyirxahlığı, dostluğu unutmarıq. Üzrlü sayın ki, bəzi səbəblərə görə, bu gün Sizinlə əlaqə saxlaya bilmədim. Gec də olsa səmimi fikirlərimi indi qələmə ala bildim. Bu düşüncələrimi Sizə sayğı, ehtiram və təşəkkür əlaməti olaraq çatdırır tələbəniz:
Əsgər İsmayılov
15 noyabr, 2023-cü il

Mən hardan bilərdim tələbəlik nədir?

Dörd-beş ilin söhbətidir. O zamanın ki, auditoriya və kafedraları dəyişik salırdım. Təbii, normal hal idi. Çünki insan bələd olmadığı yerdə kor kimidir. Fakültəmizə əvvəllər dəfələrlə gəlib-getsəm də, ancaq otaqlara heç vaxt fikir verməmişdim. Bu mənada uzun müddət auditoriyaları qarışıq saldığımdan tez-tez eyni qapını açır və üzrxahlığımı bildirdiyim anda otağın yuxarı başından səs eşidilirdi:- Ələsgər, nəysə bir çətinliyin yoxdur ki? Tez qapını örtür, sonra da düşünürdüm. Görəsən, bu Ələsgər kimdi ki, hər dəfə qapını açanda adı çəkilir?..
O zamanlar tələbə yoldaşlarımı da yaxından tanımırdım. Boş vaxtlarda korpusun önündəki əzəmətli çinarın altında oturur, özüm-özümlə həmsöhbət olurdum. Yarpaqlar arasından üzümə düşən günəşin zərrələri fonunda beynimdə dolaşan suallar həzin mehə çevrilirdi. Bu dolaşıq suallar xəyal qanadlarında bahar yağışından sonra gözəlləşən çəmənzarı xatırladan həmən o auditoriyaya pərvaz edir, cavab tapmağa çalışırdı. Ancaq fikirlər mütəhərrik kölgə kimi beynimdə var-gəl edir, heç bir nəticə hasil olmurdu. Hardan biləydim ki, fakültəmiz tələbə addımından öncə onun adını elmi laboratoriyaya rəhbərlik edən Aytəkin Zeynalova dilində tanıyacaq, sonradan xətir-hörmətlə qarşılayacaqdı. Əlbəttə, sayğı, ehtiram qarşılıqlı olacaqdı. Bu sevginin kökündə bizlərin həyat etüdünə çevrilən doğma Tahirə Abbasova ismi olacaqdı. Çox sonralar Tahirə Abbasova təsadüfən Aytəkin Zeynalovaya zəng edəcək, elə qrup yoldaşlarımın yanındaca sıradan bir tələbə barədə ən xoş sözlərini ona çatdıracaqdı. Və birdən laboratoriyada müəllim-tələbə qarışıq hər kəsin üzündə təbəssüm yaranacaqdır. Aytəkin Zeynalova ürəkli şəkildə -Tahirə müəllimə, bilirsiniz yanımda kim var? -Ələsgər, -deyəcək, telefonun o başından Tahirə Abbasovanın həlim səsi duyulacaqdı. -Ələsgər, yoxsa, Əsgər?
Gülüş səsləri söhbətə qısa pauza verdikdən sonra Aytəkin Zeynalovanın fikirləri tələbə yoldaşlarımın dilində əbədi möhürlənən cümləyə çevriləcəkdi- Tahirə müəllimə, bəs bu, Ələsgər deyilmiş? Sözsüz, ad insan üçün əhəmiyyətlidir. Ancaq bu məsələdə formallıq da var. Bu mənada addan çox adamlıq əsas meyardı. Cümlənin əsasında fikir dayandığı kimi, cümlə aləmin var olmasında da "bütöv adam"ların vacibliyi şərtdir. Nəsiminin Əmir Teymurla dialoqundakı kamil və cahil insan söhbəti kimi. Riyazi məntiqin bünövrə daşı Leybnisin substitusiya, yəni əvəz prinsipi kimi. Əgər birinə adı ilə birlikdə təxəllüs də qoyuruqsa, deməli, ad məsələsi də identikdir. Ancaq insan olmaq, ya olmamaq həqiqəti isə dəyişməzdir...
Amerikanın banilərindən olan Con Kvinsi Adams "xatirə gündəliyi"ndə geridə qoyduğu həyatının üçdə ikisi barədə yazırdı ki, "...ölkəmə və bəşəriyyətə faydalı olmaqda heç nə etməmişəm". Sonradan nəhəng pedaqoqlardan biri Semyuel Eliot Moriso yazacaqdı: “hər şeydən əvvəl Adams” olmaq gərək idi. Həqiqətən də "Adams olmaq", adam olmaq şərtdir. Klişe də olsa ataların bu günə qədər dəyərini, aktuallığını itirməyən misalını xatırlamaq yerinə düşər: "Alim olmaq asandır, adam olmaq çətin”. Düşündüyüm mənada ona görə çətin ki, bəzən şəyird üzərində illərlə əməyi olan, etibar bəslədiyi müəllimini danır, yaxud şəxsinə diqqətində, ehtiramında qızırğalanır...
Məğzdən gen düşməyək deyə, hələ uşaqkən Adamsın müəllimi bildiyi atasına yazdığı maraqlı məktubdan bir hissəyə nəzər yetirək: "...Daha yaxşı böyümə barədəki hazırkı qətiyyətlə, mən, əziz ser, sizin oğlunuzam". Adamsın "böyümə" deyibən nəzərdə tutduğu məsələ onun kamilləşməsi, mənəvi yetişməsi, müəlliminə olan ehtiramı ilə bağlıdır. Əziz Aytəkin Zeynalova, Siz bizim müəllimimiz, biz də Sizin tələbələrik. Bilirik ki, boş tərəzinin gözləri heç vaxt taraz gəlməz. Sizin sözə dəyər verdiyinizi də yaxşı anlayırıq. Bu mənada sözdə, əməldə tarazlığı qoruduğunuza da şahidik. O zaman "Ələsgər, 10 addımlıqda filan yer var" dediyinizdə, ürəyimdə "ünvanı belə verməzlər axı" fikirləşmişdim. Zənn etmişdim ki, bir işin rahat və tezliyini xalq dilində ehtiva edən "nə var ki, iki addımlıq yoldur" məsəlinə istinad edirsiniz. Ancaq Siz deyən yerə 10 addımla çatanda, məsələyə bədii deyil, riyazi dəqiqliklə yanaşdığınızın şahidi olmuşdum. Sonra çox keçmədi ki, auditoriyada müəllimim də oldunuz. Tərəddüdsüz qiymətimi "10" yazdınız. Kiçik yazılarıma böyük qiymətiniz tək mənim adıma deyil, bütün qrupa verilən qiymət, dəyər idi.
Əlbəttə, Viktor Yerofeyevin də dediyi kimi, üslub fasiləsiz yazmaq, yaxud fikri danışıq dilində verməkdən ibarət deyil, bunu gərək ki, kağız da götürə. Beləcə sadə tələbə yazılarını diplom müdafiəsində rəyçi olduğunuz və o zaman xoş günündə xeyir-dua verdiyiniz Aynurə Nəzəri və yazıçı Emin Abdullayev bir araya topladı. Adsız kitabın üz qabığının üstündə uğurlu dayandılar: Bakı Dövlət Universitetinin -105, Jurnalistika fakültəsinin -55 illiyinə... Həqiqətən də bu qutsal yerdə dünəndən bu günə bütün müəllimlərimizin əməyilə bərabər, onların yaşatdıqları ənənələr, yaratdıqları müasirlik var. Aytəkin Zeynalova yazıların kitab halına salınmasına çox sevindi. Bu, əlbəttə, qürurlu idi. Ən birinci ona görə ki, laboratoriya rəhbəri olaraq illərlə elmi dərs vəsaitlərinin, məqalələrin ərsəyə gəlməsində əməyi olan Aytəkin Zeynalova hələ tam hala salınmayan və qısa zamanda ərsəyə gələn kitaba çox böyük sevgi və diqqətlə yanaşdı. Əbəs yerə deyilməyib ki, zər qədrini zərgər bilər. Doğrudur, bu kitab hələ "zər" halında deyildi, amma qiymət verən bu işin peşəkarı idi.
Yeri gəlmişkən qeyd etmək lazımdır ki, ötən il “Jurnalistika” Elmi-Tədqiqat Laboratoriyasının müdiri dosent Aytəkin Zeynalova AAK-ın qeydiyyatında olan beynəlxalq xülasələndirmə və indeksləmə sistemlərinə (bazalarına) daxil olan dövri elmi nəşrlərdən ERİH PLUS və INDEX COPERNICUS tərkibindəki “Uluslararası Yönetim Akademisi” və "Journal of Business and Communication Studies" elmi məcmuəsinin elm şurasının üzvü seçilib. Və elm şurasına üzv olduğu dövrdən fakültədən beş müəllimin məqaləsi ERİH PLUS tərkibində olan “Uluslararası Yönetim Akademisi”elmi jurnalında dərc edilib (mənbə: Jurnalistika fakültəsinin rəsmi səhifəsi).
"Hər kəlməsi sevgi dolu cam" olan Zəlimxan Yaqub “Mən hardan bilərdim şairlik nədir?” sualına elə eyniadlı şeirilə özü bəşəri cavab verir. Deyir ki, torpaqdan, toxumdan, dindən, qopuzdan, Qorquddan gəlməsəydim, göylərdən süzülən pıçıltıları könül duymasaydı, mən hardan bilərdim şairlik nədir?! Biz də hardan bilərdik tələbəlik nədir? Əgər Bakı Dövlət Universitetinin və Jurnalistika fakültəsinin tələbəsi olmasaydıq...

Əsgər İSMAYILOV,
BDU Jurnalistika fakültəsinin məzunu
14 iyul 2024-cü il