Heç vaxt və əsla tutduğumuz mövqedən razı olmuruq. Daha da qalxmağa, daha çox yığmağa meyllənirik.

Bilirsiniz, harda itirdik? Əlimizdə olanın qiymətini bilməyəndə, bizə məxsus olanı ucuzlaşdıranda, dəyərini heç edəndə! Bir dəfə də olsun düşünmədik ki, əgər bir gün olmasa nə olacaq, necə olacaq? Əksinə, həmişə düşündük ki, hər zaman olacaq və bizimdir! Bax, onda itirdik – aram-aram, hissə-hissə, yavaş-yavaş... itirdik. Bəlkə də... Bəlkə də düşünsəydik ki, bir gün olmayacaq, qiymətini anlayardıq. Heyf...

İndi... Çox gecdir. Zamanında dəyərini bilməmişik. Dəyərini bilmədiyimiz zaman boşluğunu doldurmaq istəyir. Necə? Nəyimiz var dolduraq. İtirmişik, çoxdan itirmişik.

Qocaların keçirdiyi hissləri yaxşı anlayıram – onların keçirdiyi həyəcan hisslərini izah etmək o qədər də çətin deyil. Qocalar yaxşı anlayırlar ki, hər gün ölümə daha da bir addım yaxınlaşırlar və heç bir halda gəncik çağlarına qayıda bilməzlər. Qayıtmaq mümkün olsaydı, inanıram ki, nəinki gənc, hətta uşaq olmaq istəyərdilər və həmin qayğısız illərə qayıdardılar. Məhz elə boşuna keçirdikləri zamandır ki, onlardan həmin boşluğu doldurmağı istəyirlər. Necə? Nə ilə doldursunlar? Evli olanlara sual verirəm: ən son həyat yoldaşınızla nə vaxt gəzintiyə çıxmısınız? Xanımınızla ən son nə vaxt bir restoranda əyləşib yemək yemisiniz? Yadınıza salın hələ. O xanım idi ki, vaxtikən onu əldə etmək üçün nələr etmədiniz ki? Soyuyurmu sevgi?

Bilirsiniz, harda itirdik? Allahı unudanda. Bəli, itirdik, onda çox şeyi itirdik. Dinimizi, imanımızı, inancımızı... itirdik. Bu itki ən dəhşətlisi, ən faciəlisidir. Yaşamamaq imansız yaşamaqdan daha yaxşıdır. İmanımız ki itdi, hər pisliyə əl atdıq – xəyanətdən başladıq.
Həyatın dəyərini, mənasını... itirəndə bildik. Hələ də təsirindəyik və nə etdiyimizi hələ də başa düşə bilməmişik. Alan da razı, aldadan da razı.
Bizə qalan sadəcə arzularımız oldu və məhz həmin arzulardır ki, reallaşmadığından bizi rahat buraxmır, çox incidir. Anlaya bilmədik ki, bu arzular, əslində, reallığın formasıdır, onun skletidir. Arzular reallığın özüdür, əgər onu reallaşdırsaq.

Bilirsiniz, harda itirdik? Istiqamətimizi müəyyən edib, addım atmaq üzrə ikən, - “yox, artıq gecdir”, – deyəndə. İndi qalmışıq iki yol ayrıcında. Geri qayıtmaq şansımız yoxdur. İrəli getmək isə heç maraqlı deyil. Hələ hansı yolla gedəcəyimizi belə bilmirik. İndi yalnız bir işimiz var – yanımızdan keçənlərə tamaşa edirik.

Rizvan Fikrətoğlu