Qazinin “Şəhid”lik məqamı

(Gözləri çıxarılmış, burun-qulaqları kəsilmiş, üzləri tanınmaz hala salınmışdır)

Ötən əsrin sonlarında İndi Ermənistan adlanan Qərbi Azərbaycanda soydaşlarımızı cənginə alan qan-qada Bilman Məmmədovun evinə də od-alovla gəldi. Daşnaksütyun quldurları gecənin birində onun Vedibasar mahalının (indiki Ararat rayonunun) Kiçik Vedi kəndindəki evinə od vurdular.
1988-ci ilin qanlı qırğınlarında Bilman Abbas oğlu Məmmədov da 100 minlərlə həmyerlisi kimi evsiz-eşiksiz qalıb Azərbaycana üz tutdu. Doğma yurdundan, yuvasından didərgin düşən köç karvanında Bilman Məmmədovun kiçik oğlu 16 yaşlı Şaiq də vardı. Gözlərində, yanan evlərindən qalxan alovla yola çıxan yeniyetmə hələ həyatın bu acı üzünü görməmişdi. Bütün ümidləri puç oldu, ata ocağında qurduğu xəyallar da kitab-dəftərlərinə qarışıb yandı. Ailəsi Şəmkir rayonunda məskunlaşdı. Şaiq isə yeni həyatına rayonun Təzəkənd kəndində başladı.

O, 1989-cu ildə Şəmkir rayonunun Təzəkənd kənd orta məktəbinin X sinfini əla qiymətlərlə bitirərək 1991-ci ilin may ayında keçmiş Sovet Ordusu sıralarına hərbi xidmətə yola düşdü. Həmin dövrdə Sovetlər İttifaqı dağıldığına görə, 1992-ci ilin aprel ayından xidmətini Azərbaycan Ordusu sıralarında davam etdirməli oldu. Bu o vaxtlar idi ki, erməni daşnakları artıq Xocalı soyqırımını törətmişdilər. Dişi qana batan haylar havadarlarının köməyilə kəndlərimizi viran qoyur, ərazilərimizi bir-bir işğal edir, hər gün cəbhədən acı xəbərlər ard-arda gəlməkdə davam edirdi. Gələn şəhidlər, evlərdən çıxan ana, bacı fəryadları Şaiqin az qala ruhunu bədənindən ayırırdı. Bəli “ot öz kökü üstə bitər” deyib atalar. Şaiqin atası Bilman Məmmədov da 1942-ci ildə 18 yaşı tamam olan kimi faşizmə qarşı vuruşan minlərlə azərbaycanlıdan biri idi.

İntiqam hissi Şaiqi rahat buraxmır, hər an cəbhəyə getmək, mənfur düşməndən qisas almaq arzusunda idi. Nəhayət o gün gəlib çatdı. 1992-ci ilin aprel ayında Şaiqin xidmət etdiyi hərbi hissəyə döyüş tapşırığı verildi. Vətənin müdafiəsinə qalxan bir çox igidlər kimi Şaiq Məmmədov da cəbhəyə yollandı. İlk döyüş yolu Ağdərə rayonundan başladı. Düşmən rus şovinist havadarlarının dəstəyi ilə rayonun əlverişli mövqelərini, hakim yüksəklikləri ələ keçirmək üçün əlindən gələni edirdi.
Özünün söylədiklərindən:

“Biz gecə ilə Ağdərə rayonunun Artunaqomer kəndinə gəldik. Döyüş tapşırığımız Qozlu dərəsindən keçən bir neçə kəndi birləşdirən yolu nəzarətə götürmək, düşmənin keçməsinə imkan verməmək idi. Silah, sursat və şəxsi heyətlə dolu 9 kamaz kəndin ətrafında yerləşməli idik. Bələdçimiz olmadığından ərazidə yerləşməyimiz xeyli zaman aldı. Buna baxmayaraq nə olursa olsun sabah açılanadək postlarda yerimizi tutmalı idik. Ətrafımız düşmən qüvvələri ilə dolu idi. Bölük komandirləri baş-leytenant Vüqar Əhmədov, baş-leytenant Aqil Tağıyev, baş-leytenant Əmir Yunusov, baş-leytenant Əlirza (soyadını unutmuşam), baş-leytenant Calal Carçıyev qarşıdakı adsız yüksəkliyə qalxaraq oradan yolu nəzarətə götürməyi qərarlaşdırdılar.

Biz sursat dolu sinklərlə üzü dağa hərəkətə başladıq. Yükümüz həddindən ziyadə ağır idi. Havanın çiskin yağışlı olması hərəkətimizi biraz da çətinləşdirirdi. Ərazi sıx meşəlik olması və təhlükəsizlik baxımından hər hansı işıq vasitəsindən istifadə etməməyimiz səbəbindən istiqaməti düzgün təyin etmək çox çətin idi. Düşmənə aşkar olunmamaq üçün hamıya yüksək səslə danışmamaq, zərurət olarsa pıçıldamaq tapşırılmışdı. Biz dağ yuxarı 1 saata kimi qalxdıq. Dağın zirvəsinə çatmışdıq ki, birdən qarşıdan açılan qəfil güllə bölüyün öndə gedən baş çavuşu İlqar Həsənovun başından dəydi. Bu zaman güclü döyüş başladı. Düşmən hər tərəfdən bizə atəş açır, güllə sanki yağış kimi yağırdı. Açılan güllələrdən qüvvələrimizin qeyri bərabər olduğu bəlli idi. Düşmən bizdən sayca qat-qat artıq idi. Lakin heç kəs geri çəkilmir əzmlə müqavimət göstərirdik.

Yaralıların sayı artınca onları təxliyə etmək məcburiyyətində qaldıq. Geri çəkilməyimizə baxmayaraq döyüş səngimək bilmirdi. Düşmən demək olar ki, bütün növ atıcı silahlardan istifadə edirdi. Biz çətinliklə olsa da aşağı endik. Aşağıda cəmləşəndə yaralı və şəhid olanlar xaric 7 nəfərin ümumiyyətlə aramızda olmadığı müəyyən olundu. Onların arasında Mehdiyev Ramiz, Sadıqov Ruslan, Məmmədov Natiq, Astaralı İsbəndiyar və başqaları var idi. Hava tam işıqlaşmışdı. İtkin düşən 7 nəfərin axtarışı mümkün deyildi. Düşmən snayperi buna imkan vermirdi. Havanın qaralmasını gözləmək məcburiyyətindəydik.

Hava qaralanda itkin düşənlərin axtarışı üçün meşəyə qayıtdıq. Təxminən 4-5 saat axtarışdan sonra onlardan 6 nəfərin ağacdan asılmış meyitlərini tapdıq. Tapılan 6 nəfərin meyitlərində ağır işgəncə izləri var idi. Onların gözləri çıxarılmış, burun və qulaqları kəsilmiş, üzləri tanınmaz hala salınmışdır. Biz onların kimliyini yalnız geyimlərindən müəyyən edə bildik. Onların arasında 1 nəfər Astaralı İsbəndiyar orda yox idi. Sonralar mən İsbəndiyarın oradan möcüzə şəklində yaralı olaraq sağ çıxdığını, Füzuli rayonuna gələndən sonra düşmən snayperindən şəhid olduğunu eşitdim.

Ertəsi gün şəhidləri yola salıb qüvvəmizi cəmləşdirib yenidən tapşırığın icrasına getdik. Lakin bu dəfə tam fərqli mənzərə ilə qarşılaşdıq. Düşmən qorxaraq geri çəkilmişdi. Biz rahatlıqla həmin postlara yerləşdik. Gecə saat 3-4 radələri idi. Çisginli duman yavaş-yavaş meşəni örtürdü. Müharibə zamanı bu vaxtlar ən təhlükəli vaxt hesab olunur.
Ara sıra atılan atəş səslərini çıxsaq bir sükut hökm sürürdü. Döyüşçülərin bəziləri silahlarını təmizləyir, bəziləri isə mürgüləyirdilər. Hava soyuq olduğundan yun papağımın qulaqlarını aşağı salmışdım. Birdən qulağıma erməni dilində səslər gəldi. Diqqətimi səs gələn istiqamətə yönəltdim. Döyüş yoldaşım Orxan Orucova dedim qarşı tərəfi gecə görüş cihazı ilə müşahidə etsin. Orxan turbinlə qarşı tərəfə baxaraq səksəkə içində “qardaş ermənilər gəlir” dedi. Bəli yanılmamışdım, qarşıdan çoxlu düşmən zəncirvari şəkildə dağ yuxarı dırmanırdı. Mən Orxana dedim ki, tez komandirləri xəbərdar et. Özüm isə döyüş yoldaşlarımı xəbərdar etməyə başladım. Düşmənin gəlmə xəbərini alan kimi postlarda hərə öz yerlərini tutdu. Biz düşməni tam yaxına buraxdıq və qəfil atəşlə qarşıladıq.

Meydan yenidən qan gölünə döndü. Təxminən 2-3 saat döyüş getdi. Sonra düşmənin atəşi azalmağa başladı və tamamilə kəsildi. Hava işıqlaşanadək hər kəs gözünü belə qırpmadan irəliyə baxırdı. Hava işıqlananda postların qarşısındakı mənzərə hamını şoka salmışdı. Səngərin qarşısı 60 nəfərdən çox qarışıq erməni, rus və bir neçə qaradərili meyitlərlə dolu idi. Döyüşdən canlarını qurtaran dığalar yerdə qalan meyitlərini belə götürməmişdilər”.
Yağı düşmən bütün cəbhə boyu hücuma keçir, qarşısına çıxan şəhər və kəndlərimizi yandırıb viran qoyurdu. O vaxtlar Füzuli rayonu da od alov içində yanırdı. 1992-ci ilin sentyabrında Şaiq Məmmədovun xidmət etdiyi batalyon Ağdərə rayonundan Füzuli rayonuna ezam olunur. Batalyonun döyüş tapşırığı Yuxarı Dilağarda kəndinin Qacar kəndi istiqamətində yerləşən Peykanlı təpəliyini müdafiə etmək idi. Peykanlı təpəliyi çox yüksək olmasada, hakim mövqe olduğundan ora erməni qüvvələri tərəfindən bir neçə dəfə alınmış, lakin sonradan ordumuz tərəfindən geri qaytarılmışdır. Şaiq Məmmədovun olduğu bölük Peykanlı təpəliyində mövqe tutur. Düşmən bir neçə dəfə Peykanlını almağa cəhd etsədə cəhdi boşa çıxır. Nəhayət 1992-ci il oktyabrın 13-ü saat 16-17:00 radələrində Peykanlı ilə üzbəüz ara məsafəsi təxminən 500 metr məsafədə yerləşən “tək ağac” adlanan düşmən postunun arxa tərəfinə düşmənin ağır zirehli texnikası cəmləşməyə başlayır. Düşmən öz postuna 12 ədəddən çox müxtəlif zirehli texnika cəmləşdirir. Bunu görən baş-leytenant Aqil Tağıyev düşmənin hücuma keçmək niyyətini başa düşərək rabitə vasitəsi ilə artilleriya qüvvələrimizə düşmənin texnikasını məhv etmək üçün koordinat verir. Atılan sərrast atəşlər düşmənin bir neçə zirehli texnikasını sıradan çıxarır. Düşmən qalan ağır texnikası və 3-4 qat artıq canlı qüvvə ilə Peykanlıya hücuma keçir. Yenə ölüm dirim savaşı başlayır. Şaiq Məmmədov və yanında olan silah yoldaşları Əmir Yunusov, Qabil Quliyev, Rəşad Əliyev, Orxan Orucov, İdris Allahverdiyev, Zaur Paşayev, Süleyman Abdullayev, Rasət Tağıyev, Aşıq ləqəbli Akif İmanov, Qax rayonundan olan Mamed, Laçın, Tərlan, Oğuzlu Sücayət, İntiqam, Arif və bir çox başqa döyüşçülər düşmənin hücumunu layiqli atəş zərbəsi ilə qarşılayır. Qeyri bərabər olan qüvvələrin döyüşü başlayır. Birdən ermənilərin yağdırdığı minomyot zərbəsinin biri Şaiq Məmmədovun yerləşdiyi səngərin yanına düşür. Əynində qoruyucu jileti, başında kaskası olmasına baxmayaraq, o çoxsaylı qəlpə yarası alır.

Bölük komandiri Aqil Tağıyev və Orxan Orucovun köməkliyi ilə onu səngərdən çıxarıb ölümcül yaralıların arasında, al qan içində Qaraxanbəylidəki səhra hospitalına çatdırırlar. İlkin tibbi yardım göstərildikdən sonra həkimlər ertəsi gün vəziyyəti çox ağır olanları vertolyotla Bakıya göndərmək qərarına gəlir. İçərisi ağzınadək yaralı ilə dolu olan 3 vertolyot Bakıya doğru istiqamət alır. Bu zaman Bakıda yerləşən hospital və xəstəxanalarda yaralı əlindən yer olmadığı üçün pilotlara yaralıların həyatını xilas etmək məqsədilə, istənilən bir rayona eniş etmələri barədə göstəriş verilir. Vertolyot Əlibayramlı (indiki Şirvan) şəhərində futbol meydançasına eniş edir. Rayona yaralı əsgərlərin gətirildiyini eşidən yerli camaat stadiona axışaraq təcili yardım maşınlarını gözləmədən yaralıları xərəklərdə, çiyinlərində qaçıraraq xəstəxanaya çatdırırlar. Şaiq ayılanda özünü tanımadığı bir yerdə, sarğı içində itib batan yaralıların arasında görür.
Özünün xatırladıqlarından:

“Mərmi yanıma düşəndə dəhşətli partlayışın həm qəlpəsi, həmdə dalğası məni bir neçə metr kənara atdı. Arxası üstə yerə düşəndə zərbənin təsirindən nəfəsim kəsildi. Mənə elə gəldi ki şəhid olmuşam. Qulaqlarım heç nə eşitmir, dünya başıma fırlanırdı. Nə qədər çalışsamda ayağa qalxmağım mümkün olmadı. Başımdan axan qan gözlərimə dolur, görməyimə çətinlik yaradırdı. Kaskanı çətinliklə başımdan çıxartdım. Bədənimin müxtəlif hissələrindən axan qan yavaş-yavaş paltarımı isladırdı. Başım sanki bədənimdə deyildi. Özümdən asılı olmayaraq irəliyə doğru sürünməyə başladım. Hansı istiqamətə süründüyümü və nə edəcəyimi bilmirdim. Bədənim soyuduqca yaraların yeri dəhşətli ağrımağa başlamışdı. Huşumu itirmək üzrə idim ki, birdən kimsə məni qucaqlayaraq sürüməyə başladı. Başımı qaldıranda döyüş yoldaşım Abdullayev Süleymanı başımın üstündə gördüm. Süleyman məni bir qədər daşıyandan sonra qəfil dayandı və qolları boşaldı. Məni saxlamağa taqəti qalmadığı üçün yerə düşdüm və o yanımda dizləri üstə çökdü. Əynindəki kitelin qarın nahiyəsi islanmağa başladı. Mən artıq onun da vurulduğunu bildim. Süleyman yerdə hərəkətsiz qaldığı üçün mən onun artıq şəhid olduğunu düşündüm. Huşumu nə vaxt itirdiyimdən xəbərim olmayıb. Onda Aqil Tağıyevlə Orxan Orucov köməyimizə çatıb. İkimizi də döyüş zonasından çıxararaq hospitala göndəriblər.
Huşum özümə gələndə gördüm tanımadığım yerdə və bütün bədənim sarğı içərisindədir. Sağım-solum, bədənlərinin müxtəlif hissələri qanlı sarğılarla bürünmüş yaralılarla doludur. Bədənim ağrıkəsici iynələrin təsirindən elə keyləşmişdi ki, heç nə hiss etmirdim. Mənə bir anlıq elə gəldi ki, ayaqlarım yerində yoxdur. Sək-səkə içində düşünürdüm ki, düşmən bizi əsir götürüb. Ağdərədə əsir götürülərək işgəncə verilən döyüş yoldaşlarım gəldi gözümün önünə. Başımın üstündə duran tibb bacısı ayıldığımı görüb mənə nə isə dedi. Qulaqlarım elə batmışdı ki, nə dediyini başa düşmədim. Çətinliklə də olsa qulağımı göstərib eşitmədiyimi işarə etdim. Bu zaman tibb bacısı əlində olan kağıza nə isə yazanda yenə məni şübhə bürüdü. Düşündüm ki, əsirlikdəyəm, yəqin kimliyimi müəyyənləşdirirlər. Tibb bacısı kağıza nə isə yazır lakin göz yaşlarına hakim ola bilmirdi. Onun axıtdığı göz yaşlarından mən artıq əsirlikdə olmadığıma tam əmin oldum. O kağızı mənə göstərəndə sevincdən mənim də gözlərim doldu. Kağızda bu sözlər yazılmışdı “Şaiq bacı qurban mənəm Həcər. İsrafil kirvənin qızı”.
Sən demə bu mənim kirvəmin qızı Həcər imiş. Uşaq vaxtı eşitmişdim ki, Həcər Əlibayramlıya gəlin köçüb. Təsadüfən bu xəstəxanada işləyirmiş. Axşam yaralıların xəstəlik tarixinə baxanda Məmmədov Şaiq Bilman oğlunun adı diqqətini çəkir. Amma ağlına gətirmir ki, bu bizim kirvə Şaiq olar. Soraqlayıb palatamı tapır...
...Yadıma gəlir ki, Həcər gəlin köçəndə mən uşaq idim. Aradan uzun illər keçmişdi. Bu zaman ərzində mən həm böyüyüb dəyişmişdim, həm də hazırda yaralı və sarğıda idim. Məni necə tanıdı bilmirəm. Amma onun mənə görə necə göz yaşı axıtdığı hələ də xatirimdədir....
Xəstəxanada bizə çox diqqət göstərdilər. Münasibət səmimi, doğma idi. Həkimlərin, tibb bacılarının biri gedir, digəri gəlirdi. Heç kimə fərq qoymadan sarğımızı tez-tez dəyişirdilər. Yaralıları, əli tutmayanları tək-tək yedirtməyə çalışırdılar. Ordakı qayğı, həkimlərin fədakarlığı, tibb bacılarının şəfqəti sayəsində mən də həyatda qaldım. Sağ olsunlar yaşatdılar məni. Həm beynim silkələnmişdi, həm də bədənimə xeyli qəlpə girmişdi”...
Şaiq hospitaldan müalicə olunub çıxdıqdan sonra 1993-cü ilin avqustunda ordu sıralarından tərxis olunur. Elə həmin il Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin “İbtidai hərbi və fiziki hazırlıq” fakültəsinə daxil olur. 1997-ci ildə həmin təhsil müəssisəsini bitirir. Müdafiə nazirinin əmri ilə ona leytenant hərbi rütbəsi verilir. Şaiq Məmmədov ali məktəbi bitirdikdən sonra orduda zabit kimi xidmətə başlayır. Onun təyinatı yenidən cəbhə bölgəsinə “N” nömrəli hərbi hissəyə verilir. Bir müddətdən sonra özünü müsbət tərəfdən göstərən Şaiq Məmmədovun yuxarı komandanlığın qərarı ilə Gəncə şəhərinə “N” nömrəli hərbi hissəyə köçürülməsinə qərar verilir.

Şaiq Məmmədovun savadı, fiziki hazırlığı və düşmənin dilini mükəmməl bilməsi komandanlığın gözündən yayınmır. Onu kəşfiyyat bölüyünə tağım komandiri, sonra isə bölük komandiri vəzifəsinə təyin edirlər. O, kəşfiyyat bölüyündə xidmət etdiyi zaman düşmən arxasında döyüş tapşırığı yerinə yetirdiyinə və nümunəvi xidmətinə görə dəfələrlə komandanlıq tərəfindən təltif olunaraq kapitan rütbəsinə kimi yüksəlir. Şaiq Məmmədovun xidmət zamanı əldə etdiyi nailiyyətlər yuxarı komandanlıq tərəfindən rəğbətləndirilərək, onun daha məsuliyyətli hərbi hissədə (Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrdə) xidmət etməsinə qərar verilir. Beləliklə Şaiq Məmmədov Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrdə müxtəlif vəzifələrdə xidmətini davam etdirir. Qısa zaman ərzində komandanlığın və şəxsi heyətin rəğbətini qazanan Şaiq növbəti mayor hərbi rütbəsini alır. Şaiq Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrdə xidməti zamanı şəxsi heyətə düşmən dilini tədris edir. Ekstremal hallarda düşmənlə qarşılaşma zamanı vəziyyətdən çıxış yollarını öyrədir.

Şaiq Məmmədovun sayəsində Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrin şəxsi heyətinin böyük hissəsi düşmən dilində danışma, yazma və oxuma imkanı əldə edir. 44 günlük Vətən müharibəsində əldə olunan zəfərdə Şaiq Məmmədovun payı çoxdur. Belə ki, Vətən müharibəsində Şaiq Məmmədovun yetirmələrindən biri olan Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrin baş giziri “Vətən müharibəsinin qəhrəmanı” şəhid Camal İsmayılov döyüş zamanı düşmənin şəxsi heyətlə dolu avtomobil karvanını rabitə ilə erməni dilində danışaraq Xüsusi Təyinatlı qrupun qurduğu pusqu istiqamətinə yönəldir və qrup düşməni pusquya salaraq 30 nəfərdən çox şəxsi heyətini, və silah- sursatla dolu 10 avtomobilini tamamilə məhv edir.
2010-cu ilin avqustundan Şaiq Məmmədovun, döyüşdə aldığı xəsarətlərlə əlaqədar olaraq, xidmət istiqaməti dəyişir. O, müdafiə nazirinin əmri ilə Ağcabədi rayon hərbi komissarı vəzifəsinə təyin olunur. Azərbaycan Respublikası Prezidentinin 13 Fevral 2012-ci il tarixli Fərmanına əsasən Müdafiə Nazirliyinin tabeliyində olan Hərbi komissarlıqlar ləğv edilərək, onların bazasında Səfərbərlik və Hərbi Xidmətə Çağırış üzrə Dövlət Xidməti yaradılır. Səfərbərlik və Hərbi Xidmətə Çağırış üzrə Dövlət Xidməti yarandıqdan sonra Şaiq Məmmədov Xidmətin Füzuli, Şəmkir rayonlarının şöbə rəisi vəzifəsində xidmət edir.
Özünün söylədiklərindən:

“1992-ci ildən çox keçməsinə baxmayaraq hər döyüşdən söz düşəndə yanımda şəhid olanları və sağ qalan döyüş yoldaşlarımı xatırlayıram. Lakin məni xilas edərkən vurulan Süleymandan dəqiq xəbərim yox idi. Ağcabədi rayon hərbi komissarı işlədiyim dövrdə Bakı şəhərinə rayon komissarlarının iclasına toplaşmışdıq. İclasdan sonra Qax rayon hərbi komissarı Səftər müəllimdən Qaxın Qum kəndindən olan döyüş yoldaşım Süleyman Abdullayev barəsində mənə məlumat əldə etməsini xahiş etdim. İki gündən sonra Səftər müəllim zəng edərək Abdullayev Süleyman adlı bir nəfəri tapdığını bildirdi. Sonra Süleymanın telefon nömrəsini mənə verdi. Yay vaxtı idi. Axşamüstü rayon muğam mərkəzində o vaxtlar Ağcabədi rayonunun polis rəisi olan Şamil müəllim Seyidli ilə çay içirdik. Mən Şamil müəllimə bu hadisə barədə danışdıqdan sonra o eşitdiklərindən heyrətlənərək təkidlə elə indi Süleymanı yığ dedi. Mən sabah işdən yığaram deyə Şamil müəllimi oyalamaq istədim. Lakin o eşitdiklərindən o qədər təsirlənmişdi ki, inadından əl çəkməyərək, yox Süleymanı yığ deyə israr etdi. Zəng etdim. Telefon bir neçə dəfə çağırdıqdan sonra dəstəyi bir nəfər açdı. “Salam Süleyman” dedim. Dəstəyi qaldıran adam şirin bir ləhcə ilə “aleykum salam” dedi. Süleymanla danışığımızı Şamil müəllimin də dinləməsi üçün telefonu səs ucaldan rejimə qoymuşdum. Mən “Süleyman səni narahat edən Məmmədov Şaiqdir”,- deyə dilləndim. O tərəddüdlə “Məmmədov Şaiq kimdir?”,- deyə soruşdu.

- “Sənin döyüş yoldaşın. 1992-ci ildə səninlə birgə döyüşdə olan Şaiq Məmmədov” deyə əlavə etdim. Mən artıq Süleymanı səsindən tanımışdım. Amma gözlərimin qarşısında al qan içində səssiz uzanan insanın indi mənimlə danışdığına inana bilmirdim. Bəli, bu Süleyman idi. Telefonun o başından gələn səs hər ikimizi, Şamil müəllimi də, məni də qəhərləndirdi.
-“Qardaş mən bilmirəm sən kimsən, amma ölülərin ruhu ilə oynamazlar. Şaiq mənim qucağımda, gözlərimin önündə şəhid oldu”,- deyə Süleyman dilləndi. Mən təkidlə, “Süleyman mən sağam. Şəhid olmamışam, Allah mənə o xoşbəxtliyi nəsib etmədi. Mən də səni şəhid olan bilirdim” dedim. Süleyman mənə “Əgər sən həqiqətən Şaiqsənsə o vaxtlar bizimlə orda kimlər olub onları say” dedi. Döyüş yoldaşlarımızdan bir neçəsinin adını çəkməyimə baxmayaraq, yenə də onu inandıra bilmədim. Süleyman “Mən səni öz gözlərimlə görməsəm inanmaram”, dedi. Beləliklə mən vədələşərək ertəsi gün Qax rayonuna getdim.
20 il xəyallarda yaşayan iki canlı “şəhid”in görüşü çox təsirli mənzərə idi. Ətrafdakılar göz yaşlarına hakim ola bilmirdi”....
Şaiq Məmmədovun vətənpərvərliyi, nizam-intizamı və xidmətə münasibəti xidmət etdiyi qurumun rəhbərliyinin diqqətindən yayınmadı. Xidmət rəisi general-polkovnik Arzu Rəhimovun təqdimatı ilə 2015-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti, Silahlı Qüvvələrin Ali Baş Komandanı İlham Əliyev tərəfindən “Hərbi Xidmətlərə görə” medalı ilə, təltif olundu. Xidmətin rəhbərliyi bilik və bacarığını artırmaq üçün Şaiq Məmmədovu 2018-ci ildə Müdafiə Nazirliyinin Hərbi Akademiyasının nəzdində “Strateji Araşdırmalar və Dövlətin Müdafiəsinin İdarə edilməsi Akademik Kursu”na göndərdi. O, kursu “kurs birincisi” olaraq başa vurdu.

Nə qədər uğur qazansa belə, polkovnik Şaiq Məmmədovun gözlərində yalnız o qanlı-qadalı illərin döyüş səhnələri, qulaqlarında od-ocağından didərgin salınanların ah-naləsi, yaddaşında isə qolları arasında can verən şəhid qardaşlarının sızlayan yaraları canlanırdı. Fikri-zikri torpaqlarımızın işğaldan azad edilməsi, düşməndən intiqamımızın alınması idi. Elə bizimlə müsahibəsindəki çıxışında da həmin fikirləri ifadə elədi:
“Ali Baş Komandanımızın bir əmri ilə hamımız səfərbər olmağa hazırıq. Azərbaycanın müstəqilliyi, suverenliyi və ərazi bütövlüyü uğrunda döyüşən igidlərimizin hamısı qəlbimizdədir. Mən bir zabit olaraq bildirirəm ki, çox güclü ordumuz var. Bu, Ali Baş komandan İlham Əliyevin Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinə verdiyi önəmin, göstərdiyi diqqət və qayğının nəticəsidir. 2016-cı ilin Aprel döyüşlərində rayonlarımızın birində hərbi komissar idim. Komissarlığın qarşısında elə bir izdiham yaranmışdı ki, o əzəməti sözlə ifadə etmək çox çətindir. Heç bir çağırış, dəvət olmadan o qədər insanın səfərbər olması adamda qürur hissi doğururdu. Onların içində hər yaşda vətəndaşımız var idi. Mən onda bir daha əmin oldum ki, Azərbaycan vətəndaşında vətənpərvərlik ruhu ölməyib, əksinə daha da yüksəlib, inkişaf edib, qələbə əzmi artıb. İnanıram ki, Ali Baş Komandanımızın əmri ilə torpaqlarımızın qalan hissəsi də tezliklə işğaldan azad ediləcək, qələbəmizi sizlərlə birlikdə yenidən qeyd edəcəyik.”
Bəli, polkovnikin arzusu çin oldu. 27 sentyabr 2020-ci il səhər saat 06:00-da təmas xətti boyunca döyüşlər başladı. Azərbaycan Ordusu düşmən təxribatının qarşısını almaq məqsədilə əks hücuma keçdi. Bunun ardınca Ermənistanda hərbi vəziyyət və ümumi səfərbərlik, Azərbaycanda isə hərbi vəziyyət, komendant saatı və qismən səfərbərlik elan edildi. Beləcə polkovnik Məmmədov üçün də 44 günlük müharibənin həyəcanları, yuxusuz gecələri başladı. 44 gün gecə-gündüz demədən öz vəzifəsini var gücü ilə yerinə yetirməyə çalışdı. Müdafiə Nazirliyindən şəxsi heyət və texnika ilə bağlı daxil olan sifarişlərin vaxtında və mütəşəkkil qaydada təmin olunması, gündəlik 10-larla gələn şəhidlərin dəfninin təşkili, qeydiyyatının aparılması, hər rayonun bir zənginə cavab verməyin zaman ölçüsü, stresləri və s:

“Cəbhənin hansı hissəsinə ehtiyat qüvvə lazım olurdusa gecə ilə yığıb göndərirdik. Şükür Allaha, öhdəsindən gəldik. Qələbə qazandıq. Çətin sınaqdan üzü ağ çıxdıq”.
Vətən müharibəsinin zəfərlə başa çatmasında polkovnik Şaiq Məmmədovun danılmaz zəhmətini görən Azərbaycan Respublikası Silahlı Qüvvələrinin Ali Baş Komandanı İlham Əliyev onu 15 dekabr 2020-ci il tarixdə 3-cü dərəcəli “Vətənə xidmətə görə” ordeni ilə təltif etdi.
Xidməti fəaliyyətini daim təkmilləşdirmək, bilik və bacarıqlarını artırmaq üzərində daim çalışan Şaiq Məmmədov 2021-ci il tarixdə Azərbaycan Respublikasının Təhlükəsizlik Şurası katibinin xidməti və Azərbaycan Respublikası Dövlət Təhlükəsizliyi Xidmətinin təşkilatçılığı ilə keçirilmiş “Milli təhlükəsizlik” kursunu uğurla bitirib.
P.S. Şaiq Məmmədov hazırda polkovnik rütbəsində Səfərbərlik və Hərbi Xidmətə Çağırış üzrə Dövlət Xidmətinin Aparatında Səfərbərlik hazırlığı və Səfəfərbərlik baş idarəsi rəisinin müavini- Səfərbərlik idarəsinin rəisi vəzifəsində xidmətini davam etdirir.

Bax beləcə, 50 illik yubileyinə təbrik yazdığım Şaiq Məmmədov silahdaşlarının yaddaşında həm də bir Şəhid taleyi yaşayıb. Şəhidliyin şərbətini dadıb. Elə ona görə də Şaiq Məmmədov Şəhid ailələrinə, qazilərə çox həssaslıqla yanaşır. Düyünə salınmış həlli mümkün problemləri öz şəxsi əlaqələrindən, Dövlət rəsmiləri ilə münasibətlərindən istifadə edərək qısa zamanda həll edir.
Biz də ona xeyirxah işlərində, vətənə xidmətində uğurlar arzulayırıq.


Tamxil Ziyəddinoğlu
Hərbi Jurnalistlər Birliyinin sədri