Firayə Allahverdiyeva
Vətən!!! Mənan o qədər həssas və ucadır ki, beynimin dərinliklərində adınla bağlı olan cümlələri ifadə etməkdə çətinlik çəkirəm. Vətənə məhəbbət övladın anaya olan sevgisinə bənzəyir. Bəzən ondan inciyirsən, küsüb gedirsən, uzaqlaşmaq istəyirsən. Lakin, getdiyin yerlər belə, sanki səni geri dönməyə, küsdüyün vətəninlə barışmağa sövq edir. Ana-Vətən deyirik, yəni anamız qədər sevdiyimiz, sahibləndiyimiz , hər qarış torpağı üçün canımız-qanımız bahasına vuruşduğumuz məkandır, Vətən.
Dünya bu qədər pisliklərin ətrafında dövr edərkən , insanlar bir-birlərinə yadlaşarkən, ünsiyyətdə can kəliməsi bu qədər azalmışkən, düşündüm: Vətənə olan bağlılıq, sevgi azalıbmı? Uzun bir müddət beynimdə bu fikirlər dolaşırdı. O günə qədər ki, Mübariz şəhid oldu (fikirlə). İndi fikirləşirəm ki, heç də belə deyil. Vətəni sevən, onu qoruyan yetəri qədər insanımız var və olacaq da. Bu günün qəhrəmanlarından danışarkən Ramil Səfərovu da unutmaq olmaz. Ömrünü, gəncliyini vətənə qurban verən oğullarımızdandır.Onun həsrətindən anası vəfat etdi. Bunlar nə üçündür? Bütün bunlar az da olsa zəhmətinə bir paydır.
Xalqımı mütəssir edən ən xoşagəlməz vəziyyət- Suriyaya cihad adıyla gedən Azərbaycan millətinə mənsub gənclərin olmasıdır. Nəyin cihadıdır bu? Bizim ölkəmiz müharibə şəraitində deyilmi? Döyüşməkmi istəyirsən, əsgərliyə könüllü yazılıb vətənə fayda ver. Vətən məhv olarsa, cihad deyib, uğrunda ölümə getdiyin heç bir ölkə sizə sahib çıxmayacaq. Hətta meyidinizi belə qarğa-quzğun yeyəcək.
Candan yanaq vətənimizə. Hər qarış torpağına, suyuna, havasına, bərəkətinə, hər nemətinə candan yanaq!!! Uğuruna sevinək, kədərinə üzülək. Xalq şairi Bəxtiyar Vahabzadənin dediyi kimi:
Yüz-yüz itən, min-min bitən var
Fəxr etməliyik ki, bizdən həm əvvəl,
həm sonra vətən var.
Bəli nə yaxşı ki, vətən var. Vətənim Azərbaycanda özümü çox rahat, təhlükəsiz hiss edirəm. Bu gün nə şərq, nə qərb ölkələri rahat yaşama, firavan həyat sahələrində Azərbaycanla bir müstəviyə qoyula bilməz. Dünya ölkələrinə nəzər salaq: Birində təbii fəlakət, xəstəliklər, digərində daxili qarşıdurmalar. Bu saydıqlarımın heç biri vətənimdə qabardılacaq, dünya arenasında böyük miqyasda problemə çevriləcək qədər deyil. Gəlin bir olaq, bu vətənə sahib çıxaq. Ən azından vəfat etdikdən sonra vətən övladıydı desinlər. Çünki, yalnız candan yandığımız bu vətən canımızı qoruyur, ona sahib çıxır. Vətənlə qalın, onun mənə, sənə ehtiyacı var, Sən yetərki, Vətən de! Vətən sənə can deyər…