Şərif AğayarAğdamlı bir müəllimim vardı. Zəhləm gedirdi özündən. Acıdil, kobud, pulagir bir kişiydi. İmkanım olsa güllələyərdim.
Başına əyri kepka qoyar, əlində torba gəzərdi. Danışanda ağzından tüpürcək sıçrayardı. Söyüşcül və əsəbi idi.
Bizi çox incidirdi. İmtahanda heç nə danışa bilməyək deyə İstanbuldan, Moskvadan ədəbiyyat yazdırırdı.
Düz 22 il bundan əvvəl, bu gün, bəlkə də elə bu saatda qəfil Ağdamın alınma xəbərini eşidəndə pilləkənə çökdü, kepkasını usuftca çıxarıb dizinə keçirdi, torbasını yanında rahladı və alnını ovcuna alıb indi də qulaqlarımdan çəkilməyən dəhşətli bir səslə hönkürdü.
Bizi necə böyük fəlakətlərin gözlədiyini ilk dəfə onun vəhşi hönkürtüsündən hiss elədim.
Bu hönkürdü ilə müəllimim məni - institutun birinci kursunda oxuyan, sinəsi xoş arzularla dolub-daşan yeniyetmə tələbəni müdhiş gələcəyə hazırladı.
Bu hönkürtü olmasaydı bu 22 ildə gördüklərimdən ya məhv olar, ya da havalanardım.
Bu 22 ildə gördüklərim və yaşadıqlarım o hönkürtünün təsdiqindən başqa bir şey olmadı...