Bu günlərdə əlimə tələbəlik illərinin bir foto-şəkili düşdü. Şəkilə baxa-baxa xəyalən tələbəlik illərinə qayıtdım.
Hər gün, hər ay, hər il kino lenti kimi göz önündən keçdi. Mən belə düşünürəm ki, bizim üçün tələbəlik illərindən gözəl illər yox imiş. Ona görə ki, insan həyatın bütün qayğılarını, sevinclərini tələbəlik illərində yaşayır. O illər çox unudulmaz illərdi. Elə hey fikirləşirsən ki, kaş o illərə təzədən qayıdaydıq. Ancaq çox təəssüflər olsun ki, keçən günləri geri qaytarmaq mümkün olmur. Yalnız və yalnız o illəri bizə xatırlamaq qalır.

Bizim oxuduğumuz filologiya fakültəsində 4 qrup, 2 patok idik. 2012-ci ilin yay aylarının birində tələbə yoldaşlarımızdan birinin övladının toy məclisində iştirak edirdik. Toy məclisində tələbə yoldaşlarımızdan beş nəfər idik. Bu tələbə yoldaşlarımızdan biri dedi ki, bu uşaqları bir yerə yığmaq görəsən mümkündümü. Onda mən dedim ki, hər şey mümkündü. Bu işi öz üzərimə götürdüm və səhərisi bu işin qulpundan yapışdım. Arxivə getdim, tələbə yoldaşlarımızın ünvanlarını götürdüm. Onlara məktub yazıb məqsədimizi bildirdik və onların cavablarını gözlədim. Bəli, məktubu alan tələbə yoldaşlarımız telefon açıb razılıqlarını bildirdilər. Demək olar ki, tələbə yoldaşlarımız görüş gününün vaxtı, vədəsi üçün çox tələsirdilər. Hər şey öz axarı ilə gedirdi. Dörd qrupun nümayəndələrindən üçünü tapmışdım, yalnız bizim qrupun qrup nümayəndəsindən başqa. Bizim qrup nümayəndəmiz qonşu Gürcüstan Respublikasının vətəndaşı olduğu üçün bir qədər çətinlik çəkirdim. Tələbə yoldaşlarımızdan biri mənə telefon açıb bildirdi ki, sizin qrup nümayəndəniz Zərifə Mikayılova Bakı şəhərində Hövsan qəsəbəsində yaşayır və oradakı məktəblərin birində müəllim işləyir. Çox axtarışdan sonra Zərifə müəlliməni tapdıq. Zərifə müəllimə məqsədimizi bildirdik. Çox sevindi. Nə yaxşı, nə gözəl iş görürsünüz.



Nəhayət, vaxt, vədə yetişdi. 2013-cü ilin iyul ayının 18-də APİ-nin (indiki ADPU) filologiya fakültəsini bitirməyimizin 25 illik yubileyini qeyd etmək üçün ADPU-nin əsas binasına toplaşdıq. Bir anlıq gənclik illərimizin təəssüratını yaşadıq. Gözəl bir gün oldu. Ancaq bizim bu qrup nümayəndəmizin söylədiyi şeirlər hamını mat etmişdi. Axı biz tələbəlik illərində Zərifə müəlliməni şairə kimi tanımırdıq. Heç vaxt eşitməmişdik ki, Zərifə müəllimə şeir yazır.

Mikayılova Zərifə Dünyamalı qızı 1961-ci ildə sazlı-sözlü Gürcüstan Respublikasının Başkeçid (Dmanisi) rayonunun Qarabulaq kəndində ziyalı ailəsində anadan olub. 1968-ci ildə Qarabulaq kənd orta məktəbinin birinci sinfinə daxil olub. 1978-ci ildə orta məktəbi bitirib M.Ə.Sabir adına Şamaxı Pedaqoji məktəbinə daxil olub, 1981-ci ildə Qırmızı diplomla bitirib, doğma kəndi olan Qarabulaq kəndinə qayıtmışdı. Həmin

ildən Qarabulaq kənd orta məktəbində gənc müəllim kimi işə başlamışdı. 1983-cü ildə ali təhsil almaq üçün sənədlərini (V.İ.Lenin adına APİ) ADPU-nin filologiya fakültəsinə verir. 1988-ci ildə ADPU-nin filologiya fakültəsini qırmızı diplomla qurtarır və həmin il akademik Afat Qurbanovun elmi rəhbərliyi ilə “Azərbaycan dilçilik” kafedrasında üç il oxumuş, aspiranturanı qurtarandan sonra ADPU-də bir müddət baş müəllim kimi fəaliyyət göstərmişdir.

2003-cü ildə “Ümid” adlı ilk kitabı işıq üzü görüb. 2011-ci ildə isə “Qırxbulaq nağılı” adlı ikinci kitabı işıq üzü görür. Zərifə müəllimin bir neçə elmi məqaləsi “Bakı təhsili” qəzetində və “Azərbaycan dili və ədəbiyyatı” metodikası jurnalında dərc olunub.

Zərifə Mikayılova Bakı şəhəri, Hövsan qəsəbəsindəki 196 saylı tam orta məktəbdə Azərbaycan dili və ədəbiyyat müəllimi işləyir.

Zərifə müəllimin indiyə qədər Azərbaycan dili və ədəbiyyata aid 15-ə qədər elmi əsərləri işıq üzü görüb. Bu işlərinin bəhrəsi olaraq 2011-ci ildə “Qızıl Qələm” mükafatı ilə təltif olunub və 2015-ci ildə “Əsrin ziyalıları ictimai birliyinin müəllimi” Diplomuna layiq görülüb. 2017-ci ildə isə Ombudsman təşkilatının Qadın İnkişaf Mərkəzinə fəxri üzv seçilib.

Zərifə Mikayılova eyni zamanda gözəl şairdir. Zərifə müəllimin şeirləri “Zərifə Sufi” təxəllüsü ilə nəşr olunur. Zərifə (Sufi) Mikayılovanın bir neçə şeirini sevənlərinə və tələbə yoldaşlarımıza ərməğan edirəm.

Anam qocalır

Saxlaya bilsəydim vaxtı, zamanı,
Anlaya bilsəydim yaxşı-yamanı.
Qoymazdım qocala əziz anamı,
Ömrümə-günümə canı yananı.
Düşündükcə indi qanım qaralır,
Gözümün önündə anam qocalır.

Ötdükcə fəsillər saçlar ağarır,
Lalətək yanaqlar solur-saralır.
Gözündə bu dünya bir zərrə qalır,
Niyə axı, niyə anam qocalır?
Düşündükcə buna səbrim daralır,
Gözümün önündə anam qocalır.

Anam bu dünyada başımın tacı,
O, mənə anadır, həm də ki, bacı.
Edərəm dərdinə bütün əlacı
Onsuz dolaşmaram yalı-yamacı.
Ürəyim qəhərdən dolur-boşalır,
Gözümün önündə anam qocalır.

Övlad sevincindən ana güc alar,
Analar qocalmaz, ana ucalar.
Analar qocalmaz, dünya qocalar,
Anasız bu həyat tamam boşalar.
Düşündükcə yenə qanım qaralar,
Gözümün önündə anam qocalır.

Vətən

Vətən uşaqlığım, vətən gəncliyim,
Vətən xoşbəxtliyim, vətən dincliyim,
İnsan vətənində ilk addım atır,
İnsan vətənində arzuya çatır.
İnsan vətənində inamlı olur,
İnsan vətənində rahatlıq tapır.

Mənim vətənimdə çiçəklər açar,
Meh əsər, çəmənlər dalğalanardı.
Xınalı daşlarda quşlar gəzişər,
Göylər köks ötürər, yağış yağardı.

Dağlara dumandan duvaq çəkilər,
Göydə göyqurşağı gülümsəyərdi.
Yayda bu məkana qonaq gələnlər,
Gedəndə nə qədər qəribsiyərdi.

Yasəmən ağacı, çiçəkli, bağça,
Gəlib gedənləri heyran qoyardı.
Ağsaqqal atamı, müdrik anamı,
El-oba həmişə böyük sayardı.

O günlər fikrimdən heç çıxmaz mənim,
Vətən körpəliyim, vətən gəncliyim.
Dağına, daşına qurbanam sənin,
Vətən tariximsən, vətən gəncliyim!

Tələsin insanlar, tələsin bir az

Xoş söz söyləməyə, xoş söz deməyə,
Babaya, nənəyə bir baş çəkməyə,
Bibiyə, xalaya hərdən dəyməyə,
Sevdiyim insana sevirəm deməyə,
Ustad qarşısında hey əyilməyə.
Tələsin, tələsin, yoxsa gec olar,
Qəlbiniz ağrıyla, acıyla dolar.
Tələsin insanlar, axı vaxt ötür…
Kimisə ovudub könlüm almağa.
Köməksiz birinə arxa olmağa,
Kiməsə yar olub həyat qurmağa.
Tələsin, tələsin, yoxsa gec olar,
Qəlbiniz ağrıyla, acıyla dolar…

Atam yadıma düşür
Vüqarlı görünüşüylə
Uca dağa bənzəyən,
Nurani baxışıyla,
Məclisləri bəzəyən,
Toylarda öyüd verən,
Bir ağsaqqal görəndə
Atam yadıma düşür…
Köklü bir palıd kimi,
Ətrafa kölgə salan,
Xeyir əməlləriylə
Dostlara həyan olan.
Haqq, ədalət yolunda
Çaytək kükrəyib daşan,
Sağlam düşüncəsiylə
Yaddaşlarda yaşayan.
Bir ağsaqqal görəndə
Atam yadıma düşür…

Uca, şux qamətiylə
Ürəklərdə yaşayan.
Əsl müəllim kimi
El-obada ad olan,
Hər bir övladı üçün
Zəhmət çəkən, yol açan.
Bir ağsaqqal görəndə,
Atam yadıma düşür…



Axtarın məni, dostlar

Bu dünyanın özündə,
Sevənlərin gözündə,
Bir həqiqət sözündə,
Axtarın məni, dostlar.

Yaxşılara köləyəm,
Yollarına şöləyəm,
Mən sizlərsiz heç nəyəm,
Axtarın məni, dostlar.

Dünyanın harasında?
Könlümün yarasında.
Xoşbəxtlər arasında
Axtarın məni, dostlar.

Var qismətim naxışda,
Arzu, kamım alqışda,
Sevgi dolu baxışda,
Axtarın məni, dostlar.

Qızılgülün ətrində,
Yasəmənin çətrində,
Şerimin hər sətrində,
Axtarın məni, dostlar.

Apar məni özünlə

Qafil gəldin mən üzləşdim səninlə,
Sənin ömrün xoş keçəcək mənimlə.
Bir dünyasan üzdə təbəssümünlə,
Xoşbəxtliyi qaytar bircə sözünlə,
Apar məni, apar məni özünlə.

Qoyma hədər keçə yenə bu illər,
Xumarlansın sevda dolu könüllər.
Çiçək açsın bahar kimi fəsillər,
Qoy bəxtiyar olaq birgə dözümlə,
Apar məni, apar məni özünlə.

Ürəklərdə qoy qalmasın həsrət, qəm,
Nəğmə ilə dolsun bütün bu aləm.
Xoşbəxt olsun sənin, mənim ailəm,
Lay-lay çalsın vüsal xoş zümzümənlə,
Apar məni, apar məni özünlə.

Hüseyn Məmmədov,

“Bütöv Azərbaycan” qəzeti